Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
Mijn vrouw heeft weer een ander, eenzame nachten zijn het ergst wanneer ze niet thuiskomt
Ben een getrouwde man (16 jaar getrouwd) met een lieve vrouw, we hebben samen 4 kinderen. De laatste paar jaar is ons huwelijk meer een sleur geworden, zeker onze jongste naar school gaat. De muren komen op haar af, ze heeft het aangegeven maar ik begreep het niet. Vorig jaar (2008) oktober ging ze voor het eerst vreemd, met de man van nieuwe vriendin nog wel. Het was puur lichamelijk, ik heb veel gehuild en zocht troost bij haar, kan het aan niemand kwijt. Mijn wereld verging, dacht dat ons huwelijk sterk genoeg was. Zij heeft aangegeven dat ze is veranderd, ze staat er open voor, is zelf wel geschrokken. Ik kwam erachter via de telefoon sms'en, ze heeft uiteindelijk toegegeven, we hebben hele open en eerlijke gesprekken gehad. Ik heb het geaccepteerd en zij mocht verder met haar minnaar, zag nog geen aanleiding om het huwelijk kapot te laten gaan. Daarnaast hou ik nog zielsveel van haar, ik ben in de 16 jaar altijd trouw geweest, weleens verliefd maar nooit wat mee gedaan. Daarvoor hou ik nog steeds teveel van haar. Zie de doemscenarios al voor me, gezin kapot, kinderen worden getraumatiseerd, wat dacht je van de hele gezamenlijke familie en vriendenkring!
Vorige week (zo rond begin mei 2009) heeft mijn vrouw echter een 2e kandidaat gevonden om vreemd te gaan, nog niet sexueel. Heeft ze bij haar werk bij Buddyzorg ontmoet, klikte zogenaamd te goed, die man is een stuk ouder en is momenteel nog steeds getrouwd. De vrouw van hem is echter zo jaloers op hem en zijn contacten met vrouwen bij de buddyzorg (met name met mijn vrouw) dat zij hem de deur heeft gewezen. In het begin was er nog niets tussen hem en mijn vrouw, maar hij is nu de zogenaamde zielige verlaten man. Zij is nu inmiddels totaal meer dan 5 dagen (bijna elke avond/nacht) bij hem langs om hem te troosten. Ik vermoedde al iets, ze heeft uiteindelijk toegegeven. Ze is helemaal hoteldebotel, is op dit moment tot haar oren verliefd, heeft totaal geen oren naar mijn woorden, verdriet, angst, ongeloof. Extra complex dat die man nog in scheiding ligt bij zijn vrouw, hij heeft dan zogenaamd al gekozen, scheiden. Tja, die keuze is wel heel erg gemakkelijk als in de buurt een veel jongere vrouw in het verschiet ligt. Mijn vrouw zei nog zogenaamd geen invloed te willen uitoefenen, dat helpt als je dagenlang elke avond bij hem zit. Ze zei niet eens dat ze bang was mij te kwetsen, maar dat ze erg vond om schuldig te zijn aan de relatie tussen hem en zijn bijna ex.
Weet je wat het meest pijn doet, ik heb geaccepteerd dat ze een minnaar bij krijgt, maar dat ze mij dan buitensluit of zelfs mij gaat verlaten behoort bij deze nr 2 tot de mogelijkheden. Voorlopig wil ze het zo houden, bof ik even dat ze (nog) niet wil scheiden. Ze is veranderd van een lieve vrouw en moeder in een egoïstische verliefde puber bitch, is zelfs bereid als het moet te scheiden ondanks de pijn die ze dan veroorzaakt bij mij en de kids. Als ik hierover heb, dan flipt ze, als ik mijn liefde voor haar wil tonen, dan vindt ze dat verstikkend. Ik sta totaal machteloos tegenover deze situatie, ik denk dat de tijd het zal leren. Hoe meer ik forceer, hoe meer ik haar zal verliezen aan die zogenaamde aardige man (wat hypocriet) die nu 2 huwelijken op het spel zet. Zegt toch wel iets van je als mens, geldt voor hem als voor mijn vrouw.
Mijn hart doet erg pijn, voel me soms zooo depri, wil gewoon niet meer leven. Hoe kun je na 16 jaar goed huwelijk (echt, we hebben niet veel huwelijksproblemen) opeens besluiten niet meer voor 1 persoon oud te worden of zelfs uit de huwelijksboot te stappen. Had ze dat niet eerder kunnen doen? Ik heb voor die tijd altijd al het gevoel gehad dat dit perfect is, dat ik met haar samen oud kan worden, daarna als de kinderen ouder worden samen de wereld rond. Ze heeft dat gevoel niet meer heeft ze me verteld. Hoe kan iemand zo opeens veranderen, zit ik nu alleen op de boot, stapt zomaar uit, mijn leven heeft geen zin meer. Ze is nog steeds de liefde van mijn leven, hou zooo ontzettend veel van haar, maar ze doet keer op keer onverschillig. Zo is ze vroeger nooit geweest. Het is alsof ze iemand anders is geworden, soort midlife crisis ofzo. Ik hoop zo erg dat ze uiteindelijk terugkomt, we hebben inmiddels zoveel samen meegemaakt, ons leven zit met alles zo met elkaar verbonden, en de kinderen, ik kan me niet voorstellen dat ze dan op haar leeftijd (37, ik 39) nog met verliefde en onvolwassen pubergedrag kan komen. Ik zal op haar wachten, het is zo oneerlijk tegenover me, krijg niet eens een kans om haar terug te krijgen.
Ze heeft steeds als verklaring dat ze best wild is, niet genoeg kan krijgen van 1 man, ik heb dit met veel pijn en moeite leren accepteren, maar dat ze me dan uitsluit in haar verliefdheidsperiode (is net begonnen, duurt denk ik een paar maanden) dan is het extra pijnlijk.
Net zoals vanavond, stiekum ervandoor gesneakt terwijl de kids in bed liggen, moet ik tegen mijn kids morgenochtend liegen dat ze er vroeg vandoor is gegaan voor een afspraak.
Ik zou het wel kunnen uitschreeuwen, hou nog steeds ontzettend van mijn vrouw, en erg veel van mijn kids, terwijl hun mamie de laatste paar dagen nauwelijks bij ons zit moet ik steeds uitleggen waar ze zich bevindt. Mijn hart gaat van binnen kapot, mijn kids (vooral mijn jongste) schreeuwen van binnen om aandacht en liefde, maar als mijn vrouw thuiskomt is haar hart helemaal niet hier.
Mijn enige geluk is dat ze nog niet gaat scheiden, met hem is nog pril heeft ze gezegd, moet ik dan wachten totdat ze gesettled is met die ander?
Met alle respect, mijn vrouw is warm,lief maar ook temperamentvol, kan snel geïrriteerd en boos raken, maar in het begin zie je daar niets van, kan hij natuurlijk niets fout doen. Wacht maar, ben niet wrokdragend, maar weet zeker dat na een aantal maanden ze bij mij gaat klagen over hem. Ik heb dit kunnen volhouden meer dan 16 jaar lang omdat ik zielsveel van haar houd, maar moet het nog zien met hem. En mijn vrouw heeft ook gezegd dat zij ook niet aan hem trouw kan blijven, heeft hij ff pech.
Ach ja, ik heb niets te klagen, een lieve vrouw en 4 kids, nu is zij even het spoor bijster, ik verwacht dat we uiteindelijk weer samen onze duurzame relatie vervolgen als de hormonen wat bedaard zijn.
En ik voel me te oud om opnieuw op jacht te gaan en een nieuw gezin te stichten, wil niet nog meer kinderen pijn doen, wil alleen maar heel simpel liefde, aandacht en geluk, dat ik samen met mijn vrouw oud kan worden, onze kinderen kan blijven zien opgroeien en fijne opa en oma kunnen worden. Gewoon simpel en een gelukkig leven, geen gedoe met tig exen en stiefkinderen etc. Ben erg gesteld op trouw, huisje boompje beestje, voel me erg gelukkig bij, ben gewoon een lieve, subdominante, simpele, trouwe husband die zijn hele leven alleen maar zijn gezin alles wil en heeft gegeven. Zonder mijn gezin voel ik me dood, gezin is mijn thuisbasis, mijn vrouw zegt telkens dat het niet het einde van de wereld is, wel voor mij, waarom vind ze het zo gek?
Deze nacht (6e ofzo) weer een eenzame nacht, voel me eenzaam en verlaten, mijn hart schreeuwt het uit van pijn, moest deze pijn kwijt, vandaar net ingeschreven op deze site. Dan kan ik wat geruster naar bed, heb niet vaak alleen geslapen sinds we getrouwd zijn. Ligt ook aan haar, ik was eerst niet zo aanhankelijk, zij wel, mocht niet zomaar ergens heen van haar, ze gaf me niet veel ruimte, is ook dominant. Heb het allemaal geslikt om de lieve vrede te bewaren, kreeg ook veel voor terug. Maar nu ik zo close en klef met haar ben wil mevrouw opeens ruimte, hoe hypocriet, zij doet alsof ik haar geen ruimte gaf, maar zij speelt thuis wel de baas. Nu is thuis zogenaamd zo verstikkend dat ze het geluk buiten zoekt. Heb ik maar te slikken heeft ze gezegd. Waarom ben ik nog zo blind, ja omdat ik nog steeds enorm veel van haar hou, zoveel samen hebben meegemaakt, ik kan niet meer zonder haar, voel dan 16 jaar weggegooid, alle mijn energie, hebben en houden die in ingestoken heb, niets meer waard in haar ogen? Volgens haar nog wel, de reden dat ze mij nog naast haar in bed tolereer, maar voorlopig geen intimiteit en sex, soort hypocriete trouwheid aan die man?
Wil eigenlijk een beetje objectieve kijk op onze huwelijk, ben ik gek of zij?
Alvast bedankt en excuses voor de te lange verhaal
Een desperate husband wiens vrouw vreemdgaat
- mrbean's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van mrbean
Recente blogs
- No. 22 San Diego Place rallies very last Boise Country 27-16
- #Woof: Huskies Decide on Up Michigan LB Go
- How considerably does it selling price towards seize a rookie out of the portal?
- Activity THREAD: Miami Hurricanes at Temple Owls
- K-Nation Slate: 7. 3. 12
- Even more and further more, Dabo seems
- Spring Freshman Emphasize: ASU Soccer QB Jaden Rashada
- Nooit gedacht dat dit nu mijn leven zou zijn
- 2023 NFL Mock Draft: What would certainly a brewing Lamar Jackson move indicate for Round 1?
- Afgewezen door vrouw na maandenlang versierd te zijn geweest
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
pffff, weet je dat ik
pffff, weet je dat ik stiekem wel in een hel geloof voor zulke personen.
mrbean
Hoi mrbean.
Wat een vreselijk verhaal zeg.
Kan mijn ogen bijna niet geloven als ik je blog lees.
Maar eerst ff 1 ding.
Je zegt dat je soms niet meer wilt leven?
Alsjeblieft zet die gedachte uit je hoofd kerel.
Ik ken die gedachte zo vreselijk goed en geloof me: dat is echt niet de stap die je wilt maken hoor.
Ik heb wel diep respect voor je houding naar haar zeg.
Ze doet je vreselijk veel pijn en je hou nog steeds van haar.
Dat uit je ook nog naar haar.
Hieruit put ze wel een soort macht over je, besef je dat?
Dat ze echt alles kan uitspoken wat ze maar wil?
Dat jij er toch wel bent als het op wat voor wijze ook fout gaat met haar?
Het is echt ontzettend nobel van je maar het sloopt je, beste vriend.
Ik ben zelf ook zo hoor maar ik zie mijn ex al maanden niet meer.
Maar ik weet diep van binnen dat ik ook altijd haar op zal vangen als ze het nodig mocht hebben.
Alleen zal ik dit niet meer naar haar uiten.
Ze zal eerst haar eigen problemen moeten oplossen (ze heeft ook een psych).
Maar beste mrbean, je hebt gelukkig je kids wel om je heen.
Put hier je kracht uit.
Je vrouw is idd het spoor volledig bijster nu.
Maar dat ze onder jouw ogen met anderen slaapt vind ik vreselijk.
Ze vernederd je op alle fronten.
Ik kan dit ook niet begrijpen, hoe temperamentvol iemand ook is.
Dit mag en kan je iemand niet aandoen op de manier zoals ze naar jou bezig is.
Ik weet op dit moment ff niet wat ik er op moet zeggen maar ik wens je heel veel kracht.
Ga voor je kids en doe leuke dingen met ze.
Het klinkt suf maar probeer het.
Maar wat lijkt het me vreselijk als je vrouw nog steeds naast je slaapt met de wetendschap dat ze het bed met een ander deelt.
Sorry maar ik vind dit ontzettend laag van haar.
Ik heb hier geen woorden voor.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst,
Stapper
Hoi Stapper, ik dank je voor
Hoi Stapper, ik dank je voor de steun, aandacht en tips, zoals ik bij de andere reacties heb gezegd, met tranen in de ogen gelezen, ook vanwege heel veel herkenbare punten, maar vooral voor de aandacht en steun. Inderdaad, ze heeft veel macht over me, maar het rare is dat ze niet wil dat ik zo lief reageer, ze verwacht tegenstand, maar ik ben zelf bang dat ze dan wegloopt. Dus inderdaad niet zeggen dat ik haar altijd op zal vangen, voor altijd haar husband zal blijven, dit niet meer uiten en voor mezelf houden. Bedoel je dat mijn vrouw ook iets heeft wat op een psych lijkt? Ik heb het sterke vermoeden dat dit een soort midlife crisis is, heb net gegoogeld hierover, heel herkenbaar. Maar ik kan niet goed luisteren naar haar op dit moment, ben nu veel te emotioneel voor. Moet nu alles op een rijtje zetten en heb hoop dat het goedkomt, misschien dat professionele hulp nodig is. Zij heeft al eerder toegestemd, maar wil alleen meedoen als mijn doel helder is, als het op uit is haar schnabbel weg te kapen wil ze niet. Klinkt als pubergedrag, zo is ze niet, misschien toch midlifecrisis? Stelt me wel gerust dat na verloop van de midlife crisis (kan jaren duren) ze kan beseffen wat voor schade hebben berokkent en dat de kans groot is dat ze met de staart tussen de benen weer terugkeert.
Dank je voor de bevestiging dat je ook vindt dat dit laag is wat ze doet, doet me wel deugd, ze heeft er wel steeds over dat ze het niet kan verklaren en tegenhouden, dat ze wel degelijk enorm schuldig voelt en confronterend vindt om het over te discussieren. Ik denk dat de tijd onze relatie uiteindelijk zal helen, wat ze nu doet is totaal niet logisch, van de een op de andere dag, uiteindelijk zal haar relatie met die schnabbel uiteindelijk minder worden, hopelijk voordat ze echt sex hebben. Die man is trouwens een stuk ouder en hun relatie lijkt eerder platonisch (zeker gezien zijn lichamelijke conditie, heeft trouwens een ziekte) dan lichamelijk. Hij is eerder een tijdelijke vluchteiland voor haar. Trouwens, ik hoop dat ze vannacht weer thuiskomt, ze had het beloofd na enen 's nachts, zal vannacht weer een zware nacht worden, met ups en downs, maar door jullie aandacht en steun kan ik mijn dag weer doorkomen.
Nogmaals heel erg bedankt en ik hou jullie op de hoogte.
Groetjes,
MrBean
@mrbean
Christ, wat een verhaal!! Hoe moet je jíer nu iets zinnigs of opbeurends op zeggen? Ik weet het echt niet. Dacht dat ik het slecht had, wat ook zo is, maar als ik jouw verhaal lees. Beste man, je kunt nog zoveel van je vrouw houden, en dat siert je alleen maar, maar zij maakt jouw leven tot een hel! Dat zij compleet de weg kwijt is, lijkt me duidelijk. Dat je jullie leven van voor dit drama terug wilt is ook duidelijk. Ook voor haar. Waaróm mensen zo doen en de ander zo kwetsen weet ik echt niet. Ik heb wel verhalen gehoord van mensen die psychisch in de knoop zitten, bijvoorbeeld met borderline. In mijn eigen situatie zijn ook de woorden verstikkend gevallen en dat is werkelijk vreselijk om te horen, temeer omdat bij mij de liefde er wederzijds gewoon nog is/was. Mijn uiteindelijke conclusie is dat mijn lief werd verscheurd door twijfels, maar dat ze om een of andere reden voet bij stuk wilde houden. Alles wat vervolgens die twijfels aanwakkert, is natuurlijk bijzonder onwelkom. In jouw geval kan ik me zelfs voorstellen dat jouw vrouw vanbinnen zich onwijs schuldig voelt (en terecht), maar dat gevoel weg zet, parkeert, zoals in mijn beleving alleen vrouwen dat kunnen.
Wat jij hiermee moet? Al sla je me dood. Misschien heeft jouw vrouw op dit moment een sterke man nodig om haar weer in het gareel te krijgen, so to speak. Ik heb een vriendin, die op het punt staat haar relatie (verloofd) op te geven, omdat het niet meer werkt. Hij is te 'zwak' geworden, teveel in zijn Yin geschoten en zij om dat te compenseren teveel in haar Yang. Zoiets proef ik ook uit jouw verhaal, maar ik kan het mis hebben. Zowiezo, hoe ga je je mannelijker voelen van deze situatie? Zeker als je vrouw ook geen sex meer met je heeft. Op de oppervlakte lijkt het alsof zij echt niets meer voor je voelt, maar volgens mij is het precies andersom. Dat ze niet intiem met jou kan zijn, juist omdat ze nog van je houdt en weet hoeveel pijn ze jou doet. En het feit dat zij zich niet kan beheersen en jij er niets aan doet om haar tegen te houden, leidt dan misschien tot boosheid, minachting, nog meer schuldgevoel.... Ik weet het niet hoor, ik zit maar te gissen binnen wat ik denk te weten van de menselijke psyche.
Maar, ook ten behoeve van je kinderen, ben ik geneigd te zeggen dat je iets moet gaan doen. En niet iets drastisch als jouw eigen leven nemen of dat van haar. Dáár zijn je kinderen ook niet mee geholpen. Maar paal en perk stellen, jouw eigenwaarde en kracht hervinden, boos woorden misschien eens? Een koffer pakken voor haar en haar de deur wijzen? Iets dat misschien niet bij je gevoel past, maar dat zij ook niet verwacht van je. Iets dat haar wakker kan schudden, want nu maak je het haar ogenschijnlijk wel erg makkelijk, maar ergens betwijfel ik of dat ook zo werkt. Zelfs voor haar en in elk geval zeker niet voor jezelf.
Ik wens je heel veel wijsheid en kracht en hoop voor je, voor jullie, op een goede afloop.
Sterkte, Hugo.
Thanks Hugo, jouw tijd,
Thanks Hugo, jouw tijd, steun, tips en aandacht doet mij veel deugd, heb dit met tranen in mijn ogen gelezen, je slaat soms precies de spijkers op de kop, zoals dat Yin geval, en dat ze juist nog veel van me houdt en daardoor schuldig voelt, dat heeft ze ook gezegd. Maar voor mij voelt dat niet zo op dit moment, vandaar dat ik vaak niet goed naar haar kan luisteren. Volgens haar dramatiseer ik teveel, ze geeft steeds aan alleen tijdelijk de situatie te willen ontvluchten maar ik zie alle doemscenario's e.d. voor me, maar vind je het gek, in zo'n situatie kan een man toch niet meer helder denken? Ik maak dit namelijk ook niet elke dag mee. Zeker goede tips om bijvoorbeeld een keer boos te worden, durf haar nog niet wakker te schudden, ben bang dat het verergert dat ze dan wel een scheiding wilt.
Daarnaast heeft ze altijd wel depressies gehad in het verleden, maar niet zo ernstig als borderline denk ik.
Ik zal al je tips overwegen, er zijn bij mij wat lichtjes branden, maar ik denk dat het ook met midlifecrisis te maken kan hebben, heb net gegoogled. Dus ik zie zeker nog kansen in onze voor de rest liefdevolle relatie en gezin.
Nogmaals thanks voor je steun, eyeopeners, tips etc., ik zal ook overwegen professionele hulp te zoeken.
Groetjes,
MrBean
wat een verhaal. Wat ik uit
wat een verhaal. Wat ik uit dit verhaal opmaak is dat jij heel veel van jouw eigen grenzen al een heel lange tijd opzij hebt gezet om aan haar (niet bepaald alledaagse) wensen te voldoen. Mijn kijk op een huwelijk is: je gaat er samen voor, slaat de sleur toe dan moet je er samen wat aan doen en bepalen of je samen verder wil. Een minnaar nemen helpt hier helemaal niet bij, dat is een vaak gehoord excuus, maar het brengt de passie in je eigen relatie echt niet terug, integendeel het leidt tot jaloezie en pijn bij de partner die kampt met gevoelens als waarom ben ik niet genoeg, waarom moet ze er iemand bij. Het getuigt van een groot hart en veel liefde voor haar dat jij dat allemaal maar hebt toegestaan. Maar waar ben jij zelf in het geheel?
Het klinkt alsof jij keer op keer maar weer slikt, en zolang jij je grenzen niet aangeeft, zoals stapper ook al zegt, is dat voor haar een signaal dat ze kan doen wat ze wil en over je heen kan lopen want jij bent er toch wel, jouw liefde is onvoorwaardelijk en dat weet ze, wat ze ook voor gekke fratsen heeft je komt terug. Wat zij zal moeten inzien is dat jij ook grenzen hebt en jij zal die duidelijk aan haar moeten communiceren en niet steeds moeten zwijgen om de lieve vrede maar te bewaren. Het lijkt erop dat zij jou op dit moment niet kan geven wat jij zoekt, de trouw, het samen oud worden. Bij haar zullen de ogen open moeten en dat doe je niet door te zwijgen. Als de ogen bij haar open zijn heeft ze de keuze of ze gaat ervoor, of niet maar op deze manier ga jij helemaal kapot als het zo doorgaat. Je zegt heel veel van haar te houden, tuurlijk je hebt heel veel meegemaakt maar hou je niet te veel vast aan alle mooie momenten maar probeer ook nuchter te kijken naar de vrouw die zij nu is. Kan zij op de manier waarop ze nu is, jou geven wat JIJ wilt? Zit nog ergens jouw vrouw in haar of is dit (vreemdgaan, allerlei minnaars) haar echte manier van leven en wil ze altijd zo door blijven gaan? Voldoet zij eigenlijk wel aan jouw ideaal? Je moet jezelf echt weer centraal gaan stellen, wat verlang IK van een relatie en welke voorwaarden stel IK, want zo te horen ben je zo gekwetst (heeeeel begrijpelijk) dat je op dit moment opnieuw alles zou doen om haar maar terug te winnen. Je stelt je hierbij totaal afhankelijk van haar op en dat werkt alleen maar averechts, ze weet dat ze kan doorgaan waar ze mee bezig is. Ik ben geen professional, denk dat dit best een geval is waarbij je kunt overwegen om professionele hulp te zoeken, zeker omdat je aangeeft dat je soms het leven niet meer ziet zitten. Je bent eind dertig je hebt nog een leven voor je, laat het alsjeblieft niet kapot maken door het losgeslagen gedrag van je vrouw! Mijn man met wie ik pas getrouwd ben is 38 wordt binnenkort 39, je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft aan moois, laat het niet kapot maken door niemand! Zoek hulp, ga hierover praten met iemand die kan je de handvaten geven om een oplossing te zoeken en ook begeleiden in het gesprek aangaan met je vrouw!
Hoi ivlas, dank je wel voor
Hoi ivlas, dank je wel voor je aandacht, steun en tijd, is precies wat ik nodig heb. Heb al jullie reacties met tranen in de ogen gelezen, ben erdoor enorm bewogen door jullie medeleven. Ik probeer nu alles op een rijtje te zetten, gevoelens gaan up en down, ik probeer het niet erger te maken, voorlopig wil ze nog niet scheiden. Ik begin steeds meer te denken aan een midlife crisis, bekende symptomen in Google opgezocht, dus het kan nog goedkomen. Zeker omdat ze altijd een lieve sociale vrouw en mamma is geweest, ik zal dit tzt openlijk met haar bespreken als ze er open voor staat. Als dat het geval is dan heb ik nog hoop voor onze huwelijk, ze heeft ook steeds gezegd dat ze met een "Is dit het?" gevoel loopt, wil nu effe het maximale uit het leven halen. Dit is misschien een poging van mij om haar gedrag te verklaren en dat we nog toekomst hebben. Maar al met al ben ik erg geholpen door jullie tips, steun een aandacht, dat ik niet gek ben en dat er heel misschien een verklaring hiervoor is.
Daarnaast zal ik alles van jouw tips op een rijtje zetten, heb ik me inderdaad niet verwaarloosd? Ze vindt mij soms te slap, dus ik zou aan mijn kant ook moeten veranderen, weer de zelfverzekerde sterke man die onze problemen te lijf kan. Voorlopig heeft ze vluchtgedrag, ze heeft het ff nodig, ik denk dan dat het vanzelf goedkomt, als de midlife crisis hormonen bij haar bedaard zijn. Ondertussen doe ik mijn best om mezelf op te rapen, zelfverzekerder en verzorgder uit te zien, de zaakjes weer op orde hebben, de passie weer terug brengen, nee heb ik, ja kan ik krijgen.
De problemen komen ook niet goed uit nu ik net begin te freelancen, maar soms heb ik niet te kiezen. Ik zal in ieder geval voor mijn gezin vechten door eerst mezelf op te rapen. Door jullie voel ik me niet meer alleen, kan het verhaal niet kwijt aan familie of vrienden, ben bang dat het verergert.
Vooralsnog hartstikke bedankt voor jouw steun, aandacht en tijd.
Groetjes,
MrBean
niets te klagen?
In je blog schrijf je dat je niets hebt te klagen: een lieve vrouw...... Nou mr. Bean, zo lief is je vrouw nu even niet. En je mag best boos op haar zijn, dat ze je in feite nu aan de kant zet, omdat die andere man haar nu zo heel erg nodig heeft? En jij dan? Heb jij haar niet nodig? Beteken je op dit moment zo weinig voor haar, dat je het maar voor lief moet nemen?
En je schrijft dat ze 'gelukkig nu nog niet wil scheiden'? Hoezo gelukkig? En jij nu maar blijven wachten totdat ze weer bij haar positieven komt? Nee mr Bean, want daar ga je heel ongelukkig van worden. Blijven wachten ..... Dat gaat niet werken.
Sorry voor mijn eerste reactie, maar ik begrijp donders goed waar je het over hebt. Een paar jaar geleden was ik hier regelmatig op de site, omdat mij ook iets dergelijks was overkomen. Alles is uiteindelijk weer goed gekomen, ons huwelijk heeft een doorstart gemaakt
en het is nu goed. Neemt niet weg dat ik soms nog last heb van stuiptrekkingen van die hele periode. Ik kan wel vergeven, vergeten niet. Daarom wil ik ook reageren op je blog, omdat dit een periode is dat je nooit zult kunnen uit gummen!
Wat ik je juist wil zeggen is het volgende: Ga op dit moment voor je eigen geluk. Wacht niet lijdzaam af, totdat je vrouw weer wakker is geschud. Zorg goed voor jezelf, probeer iets in elke dag als een zonnenstraaltje te zien. Wees boos op haar, omdat ze alles zomaar aan de kant zet. Overtuig jezelf dat jij er ook mag zijn. Logisch dat je er niet aan moet denken een nieuw leven op te moeten bouwen. Alles was voor haar en je gezin. Daar hoef je nu helemaal nog niet over na te denken. Neem elke dag zoals hij komt. Maar blijf aub niet wachten totdat zij is wakker geschud. Raap jezelf bij elkaar, hoe moeilijk dan ook. Schrijf hier je emoties af, het helpt echt.
Ik wens jou heel veel sterkte toe, maar ben ervan overtuigd dat je uiteindelijk ook je sterkere ik zult hervinden!
Hoi Odie, Allereerst
Hoi Odie,
Allereerst hartstikke bedankt voor je schrijven, aandacht, steun, begrip en tijd, ik waardeer het zeer. Zitten hele bruikbare tips in, je zegt dat het bij jou ook iets is overkomen, en dat je huwelijk een doorstart heeft gemaakt. Heb je nog iets moeten doen, bijvoorbeeld in huwelijkstherapie of gewoon wachten, dan komt het vanzelf goed? Ik weet namelijk niet of ik moet ingrijpen nu het nog kan of haar laten uitrazen, ik vermoed het laatste, kan toch niets doen, zoals bij pubers, gewoon de gang laten gaan toch? Ik hoop echt zo dat ze vanzelf bij ons terugkomt, met heel haar hart, is het niet voor mij dan ook voor mijn lieve kinderen, ze verdienen geen gebroken huwelijk, ik kan dit niet over mijn hart verkrijgen, dat ik zelf kapot ga kan ik nog accepteren, maar voor de kinderen, mijn god, als zij erachter komen ben ik helemaal kapot van binnen. Moet er niet eens aan denken. We hebben besloten om over een paar maanden over onze huwelijksproblemen te praten, althans, dat wil zij. Ik maar elke dag met talloze vragen die door mijn hoofd malen, maar gelukkig kan ik dit op deze site van me weg schrijven. Ik ben benieuwd hoe het met jouw huwelijk goed is gekomen, ik zal in ieder geval jouw blog lezen.
Hartstikke bedankt voor je steun, aandacht, begrip, tijd en wijsheid.
Groetjes,
MrBean
reactie
Mr Bean,
Toch nog even een reactie op je eerdere blog, alhoewel ik al heb gereageerd op je andere blog. Je vraagt of ik actie heb ondernomen of afwachten?
Geen therapie gehad, dat wilde hij niet. Ja, hij is nog wel naar een psycholoog geweest, maar draaide het verhaal zo, zodat hij bevestiging kreeg, zo heeft hij mij later verteld. En afwachten heb ik uiteindelijk niet meer gedaan. Daarom kan ik nu zo duidelijk zeggen dat wachten NIET goed is. Je blijft stil staan in je verwerking, jezelf zet je dan weer op het laatste plan. Nee, ik heb mezelf bij elkaar geraapt, telkens als ik met mijn hond liep, zei ik tegen mezelf bij elke stap: jij bent het waard. Dat hielp, het gaf me een goed gevoel. Daarbij had ik nog steeds therapie bij een psycholoog voor mijn Burnout. Met haar heb ik het natuurlijk ook besproken, maar het was meer van me afpraten, en soms een spiegel voorhouden.
hoi hoi
haar had ik het huis uitgedonderd......smeerlapperij!
eens kijken of haar zo genaamde minnaar haar vol liefde opvangt als ze op straat...nou dacht t niet en anders tijdelijk en is het feest snel weer over
komt ze op hangende pootjes terug ...hoe ze zo stom heeft kunnen zijn...door alles zo op het spel te zetten...
zolang jij dit gedrag accepteert ziet het er alleen maar slecht voor je uit!
en dat ze jou naast je in bed tolereert?????? andersom zeker!!
beetje van 2 walletjes (vr)eten en nog eisen stellen ook?
deze wannabee queen mag gerust eisen stellen hoor....maar dan moet ze helemaal op eigen benen gaan staan...kan ze doen en laten wat ze wil....maar ze is getrouwd...en heeft dus een belofte gedaan...en verplichtingen naar haar gezin
typisch geval van ikke ikke ikke...en zelfs haar gezin kan stikken...
los van je liefde voor haar...wat een rot tijd voor je...maar vraag je af of je dit wil...lijkt me niet...en dus je moet grenzen gaan stellen
wat zeg je anders later tegen je kinderen? ( beetje hard dit hoor) ... mama hangt de hoer uit en papa vindt het goed...maar we zijn wel "gelukkig getrouwd"
jij bent veel te goed...en het lijkt wel of er van je zelfrespect niks meer over is en dat je alles van haar tolereert onder de mantel van de liefde...maar ook hier geldt liefde moet van 2 kanten komen anders is het over..getrouwd of niet...
voor de toekomst wil ik je heel veel sterkte en wijsheid toe wensen
wat zal dit ongelooflijk zwaar voor je zijn...probeer niet alleen met je gevoel te denken maar ook met je verstand...maar hier hangt natuurlijk veel meer vanaf...en jij bent ook niet degene die fout zit... raar dat je vrouw dit niet inziet..zo maakt ze alles kapot
heel veel liefs X
Hoi X, ik heb bij het lezen
Hoi X, ik heb bij het lezen met tranen in mijn ogen eindelijk begrip, mag boos op haar worden, is zo tegenstrijdig, boos worden, maar door jouw schrijven heb ik geleerd in te zien dat ik best voor mezelf mag opkomen, ook al hou ik van haar, en dat er grenzen zijn. Is belangrijk voor mijn verwerking, ik zal van mezelf moeten leren houden, daarna zie ik wel verder. Voorlopig is elke dag, seconde best wel een struggle, probeer maar het beste van te maken, ze geniet nu bij die vent, alles vergetend, belofte van trouw, de kids, is allemaal hartverscheurend. Ik kan het maar niet geloven, na 16 jaar huwelijk is ze opeens veranderd door midlife crisis, ze zit met zichzelf in de knoop. Ze doet nu precies het tegenovergestelde, normaal is ze warm, zorgzaam, verantwoordelijk, lief tegenover mij, de kids, familie en vrienden. Nu ziet ze haar nr. 1 (de kids) en nr. 2 (ik) niet een staan, hoe kan dit in godsnaam? Ik probeer haar nu weer goed te praten, een reden te vinden, dan voel ik me er beter bij. Maar van binnen ga ik kapot, met ups en downs probeer ik mezelf weer op te rapen.
Dank je voor je steun, begrip en tips, erg lief van je. Heeft me erg goed gedaan, kan weer een tijdje tegenaan.
groetjes,
MrBean
mrbean
Ik kan maar één ding zeggen, wat een pijnlijke nachtmerrie moet dit voor jou zijn.
Ik heb zo met je te doen, het lijkt erop dat je vrouw in de war is en niet zo een beetje ook.
Het kan best zijn dat ze in een midlife crisis zit en ze aan het "inhalen" is, zoekende is naar iets wat ze steeds maar voor korte duur denkt te vinden.
Eén grote luchtbel dus, maar helaas zal ze zelf "wakker" moeten worden.
Ik weet dat mensen heel erg kunnen veranderen als ze zichzelf totaal kwijtgeraakt zijn, ze gaan haastig op zoek maar naar wat?
Het zal een vlucht zijn, maar zolang ze niet inziet dat ze alles kapot maakt wat mooi was, zal haar vluchtgedrag niet veranderen.
Of er zal iets drastisch moeten gebeuren, waardoor ze wakker gemaakt wordt en dan pas zal ze hulp accepteren.
Ik denk niet dat ze nu inziet dat ze jou pijn doet, ze beseft het deels wel maar wil daar verder niet teveel mee te maken hebben want ze zal alleen vanuit egoisme denken en handelen.
Dat is haar gedeelte, ik denk dat jij hulp nodig hebt om hier voor jezelf uit te kunnen komen.
Want hoe het ook zal uitpakken, hoe voelt dit voor jou? Wat zijn jou wensen?
Wat wil jij?
Je hebt ook alle recht op geluk in je leven, en je bent nu verre van gelukkig en hoe kan het ook anders, als je vrouw waar je van houdt met andere dingen bezig is dan met jou en haar gezin nu niet op de eerste plaats komt.
Ik kan me voorstellen dat je niet meer weet waar je het zoeken moet, en hoop dan ook dat je jezelff niet verliest hierin.
Het gaat hier dus niet alleen om je vrouw maar zeker ook om jou gevoelens.
Ik hoop dat je hier maar ook elders wat steun en hulp kunt krijgen, omm zelf ook inzicht te krijgen over hoe nu verder en om jou gevoelens en verdriet optimaal te kunnen verwerken.
Ik hoop dat je hier met jezelf uit gaat komen, en kan je niet zeggen dat je bij haar weg moet gaan maar misschien zou afstand voor nu, wel wat rust geven.
Zo dichtbij elkaar zijn nu er zoveel speelt, qua andere minnaars en alles waar je vrouw nu mee bezig is, moet toch voor jou onhoudbaar zijn. Ik hoop dat je jezelf niet verliest!!!
Ik wil je enorm veel sterkte wensen de komende tijd, liefs en groet van Layla
Hoi Layla, Lief van je dat
Hoi Layla,
Lief van je dat je mijn kant nu heb belicht, zoals bij eerdere antwoorden heb ik ook deze met tranen zitten lezen. Begrip, aandacht en steun van jou heeft me erg goed gedaan, voel me inderdaad erg rot, elke dag dat ze weer naar die man toe gaat. Zoals vanochtend. Gisternacht kwam ze erg laat thuis, rond 3 uur. Enige wat ze zei is dat ze moe was en wilde douchen. Ik zat op de bank, slapend op haar te wachten, hopen dat we bij kunnen praten. Maar ze zat helemaal niet op te wachten, ik vertelde haar of ze beseft dat die relatie een droomwereld is, soort 2e puberteit van haar, wilde haar wakker schudden, maar ze wilde niets van weten, werd boos. Toen in bed ik haar wilde omhelzen mocht dat niet, ze is nog boos. Ik heb haar uit wanhoop even vastgehouden en even gezoend op haar wang, ging ze flippen! Ok, ik kon mijn gevoelens niet onderdrukken, mijn fout, maar dat ze daarna zei dat ze morgen (vandaag dus) ook op pad zou zijn brak mijn hart. Vandaag hebben we afgesproken om naar de bios te gaan, eigenlijk eten, maar ze wilde alleen naar de bios, ze heeft de laatste tijd genoeg etentjes gehad, met haar Buddyzorg groep en die rotzak.
Dus vanochtend vroeg is ze opgestaan, gelijk gezegd dat ze om 12:30 de auto nodig had, dus voegde daad bij woord en is vertrokken, mij als hoopje zielig mens achterlatend, niet wetend hoe laat ze thuis zal komen. Ik kon amper boodschappen doen met de auto, heb de auto ook nog volgetankt voor haar, de sukkel die ik ben. Ik heb niet gevraagd hoe laat ze terug zal zijn, wordt ze alleen maar bozer, misschien komt ze helemaal niet terug. Ik laat haar even luchtje scheppen met die oudere knakker, hoop dat zij zich houdt aan de afspraak vanavond om naar de bios te gaan.
Wat me het meest pijn doet is te zien hoe de kinderen de hele week hun moeder mist, ze is nog nooit zo vaak weggeweest, vooral onze jongste zoon, mijn hart schreeuwt uit van verdriet en pijn, vooral als ze vragen wanneer mamma thuiskomt en ik zegt dat ik niet weet en hen geruststel dat ze even vakantie nodig heeft. Mijn vrouw heeft de laatste dagen niet eens de moeite genomen en even naar huis te bellen hoe het met ons gaat, normaal belt ze altijd wel hoe het met onze kinderen gaat, normaal mist ze haar kinderen enorm, en mij ook. Mijn god, in welke nachtmerrie ben ik nu beland, soms probeer ik mezelf te coachen en het niet erger te maken door mijn pijn bij haar te uiten, maar nu is elke dag voor mij een struggle, elke seconde dat ze niet thuis is is een lijdensweg. Het gaat met ups en downs, soms is het ok, soms niet, mijn hart bonst ook harder door de hartpijn.
Ik ben al heel blij dat ik op de site mijn hart kan luchten, kan ik weer voor een tijdje tegenaan. Bovendien heb ik tijdelijk nog vakantie, waardoor ik helemaal geen afleiding meer heb. Teveel tijd om over het leven na te denken, doet enorm veel pijn.
Ik zal mezelf elke dag oprapen, en steun proberen te vinden, in ieder geval enorm bedankt voor je aandacht, steun en tips, ik zal mijn leven op een rijtje zetten en hopen dat het weer goed komt tussen ons.
Groetjes,
MrBean
mrbean
zo herkenbaar alemaal
bij mij alleen wat later , ze zijn de weg kwijt , laten alles in de steek zelfs hun eigen kinderen en kleinkinderen , ze verwoesten je leven , ja je moet het zelf doen zeggen ze , maar ik ben ook gedwongen verhuisd en alles wat je gedacht had opgebouwd in 32 jaar samen achter te laten
en hun leven op een roze wolk ,met een roze bril , en de kriebels in hun kruis ? maar de rimpels komen en zijn er toch , maar eens zal de roze wolk knappen , en dan maar zien of ze nog op te vangen zijn
sterkte man ik weet wat je door maakt , ik worstel mij echt elke dag nog door de dag heen , maar ga voor je kinderen , die heb ik gelukkig ook nog al zitten ze 2200 km verder weg
wij hebben ze nog , en die van ? moet ze nog maar terug zien te krijgen ? maar het vertrouwen is voor altijd beschadigd , en zij zullen het hun verdere leven moeten dragen
sterkte , veel sterkte
Beste ultiemleven, ik dacht
Beste ultiemleven, ik dacht dat het bij mij erg was, 16 jaar huwelijk, bij jou zelfs 32 jaar! Ongelooflijk wat mensen elkaar toch kunnen aandoen, is het werkelijk zo moeilijk om elkaar trouw te blijven? We hebben ooit de belofte gedaan, tuurlijk, mensen veranderen, maar waarom eeuwig op jacht, ok, van huis, interieur, auto etc. veranderen is geen zonde, maar waarom steeds maar weer die hang naar de ultieme partner? Telt de jaren opgebouwde liefde dan niet? We hebben tot nu toe een goed huwelijk, alleen de laatste maanden begint het bij haar te kriebelen, typisch geval van midlife crisis. Ze is nu net een puber geworden, alles wat ik zeg hoort ze niet, let enorm veel op uiterlijk, is hoteldebotel van die gast, is zichzelf aan het herontdekken. Ik heb nog de illusie dat ze wel op terugkomt, zodra ze in de gaten wat voor destraseuze gevolgen heeft, we hebben 4 hele lieve kinderen. En dan nog onze gezamenlijke vrienden en familie, hoewel ik moet zeggen dat ik haar gevolgd heb, heb mijn eigen familie en vrienden min of meer verwaarloosd. Haar familie is nu ook mijn familie geworden.
Bij mij 16 jaar, bij jou 32, ongelooflijk, je had er al over, je vergeet al die jaren niet zo maar, het voelt alsof je beroofd bent van een stuk van je verleden, zo gemeen. Ze had er ook over dat ik nog een nieuw leven kan opbouwen, die is leuk, kan dus zomaar 16 jaar weggooien en opnieuw opbouwen, yeah right, zo gemeen, het feit dat ze dat wel kan zegt toch wel iets over haar. Ik kan altijd een nieuwe partner vinden, maar ik WIL het niet, ben tevreden met mijn vrouw en kinderen, wat is daar mis mee, wil samen met hen oud worden, samen de stormen weerstaan. Het voelt alsof mijn vrouw zoals ze was is gestorven, ze is totaal tegenovergesteld geworden. Ik hoop dat ze gauw terugkomt, ik kan dit niet langer aan. Vooral de eenzame nachten, de pijn is zoooo intens, is erger dan doodgaan.
Dank je voor je woorden, je steun en begrip, ij ook veel sterkte, je zult het zeker nodig hebben.
Groetjes,
MrBean
mrbean
Heb even getwijfeld of ik zou antwoorden,want je hebt al heel veel goede reacties gehad!Toch wil ik je mijn mening en summier mijn ervaringen op dit gebied geven:
Já,héél herkenbaar je situatie!
Je staat er dus niet aléén voor.Mijn relatie met mijn inmiddels ex duurt nu ongeveer 29 jaar.We waren daarvan 23 jaar gehuwd.Wellicht was het voor mijn ex een midlife crisis,waar ze tot nu toe niet uit is gekomen.Vijf jaar geleden verbrak ze plots de relatie,nadat ze een half jaar eerder een ander had leren kennen.Ze verliet daadwerkelijk het gezin en toen haar geliefde haar verliet,omdat het hij het uiteindelijk toch niet zag zitten en zelf nog een relatie had,sloeg het noodlot toe:ze deed een poging tot zelfmoord.Daarna kidnapte ze mijn jongste dochter voor 7ven weken op een onbekend adres.Inmiddels had ze de echtscheiding aangevraagd.Na een jaar kwam ze terug en na anderhalf jaar verdween ze weer.We zien elkaar nog regelmatig in verband met de kinderen,maar de "klick" is wég!
Mijn kinderen zijn mij trouw gebleven en daar ben ik ze heel dankbaar voor.Mijn ex wil ze ook niet in haar woning ontvangen!
Wat ik je mee wil geven:Concentreer je op je kinderen:ze verdienen een constante factor in hun leven en ga leuke dingen met ze doen!!
Ze zullen je er achteraf dankbaar voor wezen,dat jij er wél voor hen was!En dát is iets,wat niemand je kan áfnemen!
Liefde is breekbaar,maar ware liefde overwint
grt ptm
Thanks
Hoi ptm, thanks voor je woorden, tijd en steun, je hebt gelijk, ik zal op de kids concentreren, ik zit nu in een leegte fase, heb mijn hart op pauze gezet voor haar, heb de komende maanden hard nodig voor mezelf, de kids en mijn werk.
Heb net een nieuwe blog ingediend, Mr Bean deel 2 na een verhelderend gesprek met haar gisternacht, heb nu al moeite om haar "mijn vrouw" te noemen. Ik denk dat ik haar vanaf nu beetje bij beetje wil loslaten, ik zal haar niet meer liefkozend noemen om te beginnen.
Dank je voor je tips, en voorlopig kan ik erin berusten in haar keuze.
Trouwens, heb je je kinderen ook jouw kant van het verhaal verteld, ik twijfel als het eenmaal zover is of het verstandig is om de kinderen het verhaal te vertellen, deze keer geen sprookje, maar een verhaal dat hun moeder niet in een goed daglicht stelt. Ben bang dat ze gaan kiezen of dat ze boos worden op haar, dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Of moet ik met mijn verhaal ermee wachten totdat ze volwassen worden? Ik vind dat onze kinderen recht hebben op de waarheid, hoe hard deze ook is. Zelfde geldt voor de hele familie en vriendenkring, ik vind dat zij ook recht hebben op de waarheid, hoe slecht het ook voor haar uit gaat pakken, de gevolgen van haar keuze zijn nu ook voor haar, ze zegt dat ze dat beseft, moet ik nog afwachten, ik verwacht dat zij uiteindelijk hierdoor ongelukkig wordt, omdat familie heel belangrijk is voor haar.
Gr.
MrBean
wat is er toch mis met al die vrouwen van boven de 40
Wat ik niet begrijp waarom die vrouwen in die situatie allemaal zo bot en gevoelloos zijn , ze zijn allemaal zo egoistisch zijn alleen maar met zich zelf bezig .
Ze zijn verliefd en alles erom heen maakt niet meer uit ze zijn alles vergeten,maar hoe ze diegene die van ze houd kwetsen zien ze niet meer!
niets mis
Er is niets mis met vrouwen boven de 40, ik zou dan hetzelfde kunnen zeggen van mannen boven de 40 hoor.
Leeftijd speelt geen rol, kijk maar eens rond op deze site hier, het is van alle leeftijden.
@Maarten47
Sorry, maar hier moet ik toch even op reageren. Ben zelf een vrouw van 44 en herken mezelf helemaal niet in jouw opmerking, ik snap dat je erg gekwetst bent en dat je waarschijnlijk boos en verdrietig bent, maar....
je bent wel erg aan het generaliseren.....
Ik ben ook een persoon die het erg zwaar heeft en veel verdriet heeft (en heb) ondervonden, omdat mijn man ervandoor is gegaan.
Moest dit toch even kwijt!
Ik snap best dat je jezelf even wilt afreageren hoor!!!
Groetjes Letje
nou inderdaad
mensen boven de veertig, pfff... gelukkig gaat de huidige generatie van dertigers heel anders de veertiger jaren in..
)
weet je, van die verzuchtingen hebben we allemaal wel eens (pfff, mannen), maar heel serieus kun je dat soort generalisaties toch niet echt nemen. toch?
@maarten 47
beste Maarten
Ik zou hierop even banaal kunnen reageren en schrijven "wat is er toch mis met al die mannen van boven de 40" . Onafhankelijk van het geslacht zijn er mensen die bepaalde gedragingen hebben in een relatie die kunnen leiden tot een breuk en we kunnen hen verwijten maken, boos zijn, gekwetst zijn enz......
Hebben de "breukveroorzakers"gelijk, hebben ze ongelijk , dan hangt af van relatie tot relatie maar dat het allemaal van 1 kant zou komen?- zo naief moeten we ook niet zijn. Als de breuk begint te verwerken zouden er bepaalde inzichten moeten komen dat je zelf ook misschien wel iets van verantwoordelijkheid draagt waarom die breuk is opgetreden. In elk geval is mijn gevoel dat hier op deze site de bedoeling vnl is dat jezelf er beter van wordt en de situatie verwerkt.
Ik zie dat je nog maar recent blogt dus als tip : ga maar eerst even veel blogjes (ook van vrouwen!) lezen en je zal er veel van leren
Succes
diep
Mr Bean @maarten47 man of vrouw
Beste maarten47, man of vrouw, maakt niet uit, wat jij zegt is een vooroordeel, oneerlijk voor alle vrouwen van boven de 40 die niet zo zijn. Mijn ex is zo, maar wil niet zeggen dat alle vrouwen zo zijn, daarnaast, genoeg voorbeelden waarbij mannen ook zo kunnen zijn. Ik begrijp dat je boos bent, maar voortaan toch voorzichtiger met vooroordelen, er zitten hier mensen die al genoeg verdriet hebben die je kunt kwetsen.
Groetjes,
Kevin
Sorry
Het was niet mijn bedoeling om zo kwetsend te zijn !!
maar heb in mijn directe omgeving dit zoveel gezien en ik weet ook dat dit van beide kanten gebeurt
Mr Bean @maarten47 is ok
Is ok, ik begrijp wat je bedoelt, maar ik heb gemakkelijk praten, ik ben geen vrouw van boven de 40
Gr.
Mr Bean
@Maarten47
Ik weet ook wel dat je dit niet zo bedoelde hoor. Daarom schreef ik je ook al dat ik het wel begrijp.
Letje
zit in hetzelfde schuitje...
Gisteren is het dan uitgekomen... mijn vriendin heeft iets met een kerel hier een paar straten verder... Al een maand en ze wil bij me weg. Ze is al appartementjes aan het zoeken.
Ik wordt gek... We hebben samen een huis en twee meisjes van 1 en 2,5 jaar. Hoe moet ik dit uitleggen. Die vriend, daar heeft ze 7 jaar geleden ook iets mee gehad.. heel kort ... en dat heb ik er toen ook uitgetrokken, toen hebben we de relatie verdergezet.
Ik heb gezegd dat ik het haar nu ook wil vergeven... maar ze wil bij me weg. Voor haar is het genoeg, ze wil samen met de nieuwe partner verder gaan. Ze heeft me vaak genoeg duidelijke boodschappen gegeven zei ze. Ben ik dan blind geweest. Ik heb deze boodschappen niet gezien. Voor mij was het enkel het financiële wat telde volgens haar... werken werken... werken.
Ik heb mijn Lief niet genoeg aandacht gegeven en nu is er een ander mee lopen. Hoe kan je nu 11 jaar weggooien voor een korte romance van 4 weken ? Het kan er bij mij niet in... maar voor haar is het genoeg.. onze relatie is over. Zij heeft meer geinvesteerd dan ik (volgens haar en misschien heeft ze gelijk) in onze relatie...
Ik beloof haar alles.. maar het mag niet baten. Ik hoop nog altijd dat het niet zo is. Leef in een droomwereld. Gisterenavond zijn we beginnen te praten.. aan een stuk door.. zij heeft geslapen erna... maar ik krijg mijn ogen nog altijd niet dicht. Het is nu 17u bijna 24h later... en ik heb geen minuut geslapen.
Mijn wereld stort in... had vandaag een klant opstaan... waar ik een project verkocht heb. Ik voel me er niet gelukkig mee... wat ben je nu met geld verdienen... als je hele wereld instort.
Ik weet het niet meer... ben boos verdrietig, gekwetst, onbegrepen.. heb onbegrip voor haar, heb hoop dat het terug goed komt, weet zeker dat ze naar de andere gaat... Hoop voor haar dat ze samen gelukkig wordt met haar nieuwe vriend, hoop dat het niet lukt met haar vriend en dat ze naar mij terug komt...
Zoveel gevoelens... droom ik nu of niet... is het gesprek van gisteren echt geweest of heb ik het gedroomd... Ik weet het niet meer...
Hoe moet dit verder... kan ik met de kleine meisjes co-ouderschap aan... kan ik voor twee kleine meisjes zorgen.... Ik kan het huishouden niet alleen beredderen en werken tegelijkertijd.
Waarom gaat ze weg bij mij.. Wat heeft die andere meer dan ik. Wat heb ik toch misgedaan... waarom ben ik zo lang blind geweest. Ik ken mijn vriendin die alles voor mij betekend niet meer... Kom ik er niet te laat mee af dat ze alles voor mij betekend. Was ik me hiervoor er wel bewust van.
Hoe moet het nu verder ? Heb ik nog reden om verder....
Zit hier met tranen in mijn ogen te schrijven, en ben verdorie zo een stoere kerel.
Voel me in de steek gelaten aan de kant geschoven...
De andere blowt joints... Zie mijn jongste dochter dat al opeten. Hoe kan ik mijn kinderen vertrouwen aan die andere ? Ik vertrouw mijn vrouw wel... maar die andere (is een voormalige vriend) wat moet ik er mee ???????
Wat nu. Is het de midlife crisis (ze is 39 jaar) ik weet het niet.
Schat waarom waarom waarom waarom waarom waarom waarom ??????
Heb ik dit verdient... Ik ga je dit zo dadelijk laten lezen... het is niet om je te manipuleren of te overtuigen om toch met mij te blijven. Ik weet met mijn gevoelens geen raad meer.
Voor jouw is het op zeg je tegen mij...
Ik ben op... ben al 24h wakker en weet niet meer of ik dadelijk ga slapen of ik nog wakker wil worden... Ik ben gek aan het worden... draai helemaal door... Het is zo onwerkelijk allemaal.
Mr Bean @deef onwerkelijk
Hoi deef, het is wel een oude blog van me, ben inmiddels al een stuk verder in mijn verwerking. Een schrale troost, maar ooit zul je net zo ver zijn als ik, opkrabbelen, uit het dal kruipen, voor jezelf, je eigenwaarde, je zelfrespect knokken. Uiteindelijk zul je zien dat zij degene is die jou heeft verlaten, jij moet niet alleen jezelf de schuld geven. Bij een relatie zijn 2 personen betrokken, in dit geval ben jij niet degene die voor een ander heeft gekozen, niet het gezin kapot heeft gemaakt. Zodra jouw vrouw een ander heeft moet je wel beseffen dat ze nu totaal andere belangen heeft, die zijn niet meer die van jou. Dus moet je echt voor jezelf opkomen, voor je eigen belangen gaan vechten. Jij staat in jouw recht om die andere vent niet te vertrouwen, en je zou zelfs je eigen vrouw niet meer moeten vertrouwen. Sluit het hoofdstuk af, vergeet haar, want het feit dat ze die stap heeft genomen zegt al genoeg, je bent een gepasseerd station, hoe hard het ook klinkt. Trek jouw conclusies, werk aan jezelf, aan je zelfvertrouwen, je trots. Wees sterk, laat je niet meer meeslepen door het verleden, hoe goed zij toen wel niet is geweest. Ga voor de belangen, wees harder en zakelijker, anders verlies jij alles, en zal zij alles krijgen, alimentatie, de kids, het huis, alles. Vecht voor waar je zelf recht op hebt, niet meer en niet minder. Het gaat om rechtvaardigheid. Daarnaast, jouw kinderen zijn nu het belangrijkst, focus op hun belangen, want een man die blowt is niet goed voor de kinderen. Ga juridisch advies inwinnen, kijk wat je kunt doen om je kinderen en jezelf te beschermen. En laat je niet manipuleren, het zal emotioneel zwaar worden, maar je hebt haar al verloren, en probeer nu sterk te blijven voor je kinderen en voor jezelf. En over een tijdje zul je jezelf weer terugvinden, uit het dal krabbelen, er komt echt een eind aan al die ellende, en zul je juist opgelucht voelen dat je van haar af bent. Regel jouw financiële zaken goed, anders zul je er spijt van krijgen, zij een ander en dan nog profiteren van jouw geld, dat gaat jou ook slopen. Nu zul je daar misschien geen oren naar hebben, maar geloof me, dat wordt ook belangrijk.
En zie haar niet meer als de lieve vrouw van vroeger, ze heeft haar hart aan een ander gegeven, het verleden telt niet meer.
Je gaat door een hel, I've been there, ik begrijp hoe je je voelt, en die hel zal nog een tijdje duren. Het is aan jou om daar wat aan te doen. Het wordt tijd om voor jezelf op te komen. En wees sterk, je zult het heel erg hard nodig hebben.
Veel sterkte, liefde en wijsheid!
Gr.
Mr Bean