We hebben een paar x met elkaar gesproken. Het is dan zo apart alsof er niks aan de hand is. Het schiet niet op hij wilt dan de confrontatie niet aangaan, dus ik begin erover hij komt dan dat hij van me houdt enz. En vervolgens maar het is wel uit.

Ik ben het met je eens ons leven onze keuze en je hebt het maar te respecteren dat doen echte vrienden namelijk, maar het gaat dieper dan hoe ik het beschrijf, mij zwart maken, hem proberen weg te halen bij mij als we samen waren.we hadden het er wel eens over en het is. En het was lastig , hij hoefde zijn vrienden niet uit zijn leven te verbannen, en hij beschouwde ze ook als oppervlakkig , maar voor hem was het een tweestrijd hij had het liever anders gezien dat iedereen gewoon met elkaar kon omgaan.hij is best een gevoelige jongen en het deed hem pijn

Hij heeft periodes dat hij niet lekker in zjn vel zit, met zijn gevoelens worstelt.ik weet waar het vandaan komt. Soms had hij een momentje en dan vertelde hij het. We hebben er vaker over gesproken, ik bood een luisterend oor. Wilde hem helpen maar dat liet hij niet toe. Hij deed zijn verhaal en vervolgens een dag later deed hij alsof er niks aan de Hand was dat ik me er niet zo druk om moest maken en dan deed hij er zelf verder ook niks mee zo ging het dan weer een tijd goed en dan opeens na een tijdje had hij weer zo een momentje....

Ja je hebt daar wel een punt. Alleen het voelt anders.
Ik ben een haaibaai omdat ik best onzeker ben. En mij verschuil achter dit. Hier ben ik heel bewust van en heb in de jaren geleerd om hier bij stil te staan. En ik hou er niet van om onterecht beschuldig te worden of iets.
Daar komt het wel vandaan.
Ik accepteer wel dat het uit is en doe nu lekker mijn eigen ding, ben met een huisje bezig enz. Dus het komt wel goed. Ik hou alleen nog van hem en mis hem heel erg, het doet me veel verdriet.
Het zijn niet zozeer de dingen die wij deden die ik mis, want die doe ik wel met iemand anders, ik kan ook met anderen plezier hebben en dingen ondernemen daar heb ik mijn ex niet voor nodig.
Ik mis vooral me ex als persoon.
Het lastig om het te beschrijven.
Wat voor les moet ik eruit halen als ik aan hem denk, als ik gezellig met vrienden op een festival ben en een liedje hoor die mij aan hem doet denken....
En elke keer weer....
En dan weer stiekem hoop hebben omdat hij heeft gezegd dat hij mij mist en het gevoel sterker en sterker wordt dat hij eigenlijk bij mij wilt zijn.
Het is allemaal moeilijk.
Ik kan best goed reflecteren en een spiegel voor mezelf voor houden.
En tuurlijk hadden wij weleens ruzie maar het werd wel opgelost , niet gelijk want we moesten eerst bekvechten maar daarna als 2 volwassene rustig zitten en er rustig over praten, oplossen, compromissen sluiten.
Ik hem hem in mijn hart gesloten en ik kijk terug naar een hele mooie relatie. Het minpunt zijn vrienden die niet achter onze relatie stonden, die dat niet onder stoelen of banken schoven, daardoor zit je in een tweestrijd ,ik vond heel jammer maar kom me er opzich wel,bij neerleggen, mijn ex had er meer moeite mee.
Ik weet datje eige lijk niks mag vergelijken.
Maar 2vriendinnetjes van mij zijn nu ook vrijgezel 1 was voor mij vrijgezel en de ander net na mij. Als ik hen zo hoor praten over hun ex, wat ze miste dat heb ik helemaal niet.
Mijn ex is koppig, een pittig mannetje maar tegelijkertijd ook heel lief, stond altijd voor me klaar. En hij gaf mij het gevoel dat ik een prinsesje was.