Eind maart heeft hij het uitgemaakt, ik was kapot van verdriet,verscheurd.
Na de breuk nog veel contact gehad, we bleven elkaar opzoeken, zo hadden we ruzie en zo werd door ons beid gezegd dat we elkaar missen,om elkaar geven, dat we liever bij elkaar willen zijn enz....
Nu 2 maanden geen enkel contact meer.
Ik blijf aan hem denken, ik blijf maar scenario's in mijn hoofd schrijven over wat ik nog wil zeggen, met wie ik wil praten om dingen uit te leggen.

Het Weekend staat weer voor de deur...
4 maanden geleden had het een hele andere betekenis.
Samen met mijn vriend lekker relaxen,genieten dat we samen vrij waren.....
en nu.....
Zit ik weer op mijn oude slaapkamer te huilen dat ik mijn ex mist .
Is dit nou mijn leven???
De vrienden kiezen de kant van mijn ex, het handjevol vriendinnen die ik nog overheb leiden hun eigen leven, een bruiloft plannen, een weekendje weg met vriendje.

De ware liefde liep niet rond voor mij, zo had ik besloten, op de dag dat jij me vond.
En ik hoor mezelf het zo nog zeggen, neem mij maar niet te serieus, kijken wel wat ervan komt.
De liefde greep me vast, me wereld stond op zijn kop.ik kon niet geloven dat jij naast mij in bed lag.ik geef me over aan de liefde.
Je hebt me weleens laten zitten,
Met dit nam je me soms voor lief, je liet je vrienden voorgaan.
Omdat je toch wel wist dat ik niet weg zal gaan.
Jij bent waar ik van hou zoals je bent.Het leven is mooi met jou om me heen. Ik heb jou mijn hart gegeven.

Het is weer feest, ik kreeg een mail binnen.....
Dat hij mij ook mist,dat hij de dingen die wij deden missen.
Dat hij veel waarde aan onze relatie hechte.
Wederom weer excuses van dat hij vorige keer zo boos deed tegen mij.
Hij vind me knap, lief, leuk etc....
Maar het is wel uit en deze keer zoals gewoonlijk weer een andere reden en deze keer is het de reden omdat hij niet altijd meer spontaan iets kon doen......
Wtf!!!!!! Je bent godver 26 jaar je bent geen puber meer van 18!!!!
Genieten dat is zeker wat je moer doen in het leven.

We hadden contact, hij bood wederom zijn excuses aan, hij zei dat mij heel erg mist en dat het gevoel dat hij bij mij wilt zijn steeds sterker aan het worden is........
Nou heb ik weer hoop.....
Ik probeer tegen mezelf te zeggen het komt niet goed, het komt niet goed. Maar mijn gevoel wilt niet luisteren, dus ik ben al 2 dagen heel vrolijk omdat ik het gevoel heb dat het goedkomt,en ben bezig met meerdere scenario's te schrijven in mij hoofd.......

Opeens weet ik het, voel ik het, moet ik het doen?
Een paar dagen weg, gewoon, helemaal weg. Alleen. Naar een plek waar ik niemand ken, waar niemand mij kent.
Een plek waar wij samen nooit zijn geweest
Een plek zonder gedeelde herinneringen, zonder gedeeld verleden.
Maar waar naar toe.....
Wat doet mij niet aan jou denken.
Het enige wat ik kan doen is huilen. zwaar Overvallen door emoties op de meest vreemde plekken.
Elke keer realiseer ik me weer dat het voorbij is... Wanneer ik jou voor het laatst heb gezien, wanneer ik jou voor het laatst heb aangeraakt.

Ik mis hem, ik mis hem Ernorm.
Ik zit met zoveel vragen. Waarom hoe wat waar.
Ik zit met de vragen hoe dingen zijn afgelopen, die we samen hebben meegemaakt of waar hij mee bezig was.
Alles is zo dubbel.
Van het weekend hield ik het niet meer. Ik was weer enorm verdrietig. Ik kon het niet laten en stuurde hem een mail,voornamelijk met hoe ik mijn voel,hoe ik dingen zie, de vragen hoe dingen zijn afgelopen.
En dan is hij zo boos.