Het voelt heel raar om nu zelf op dit forum te schrijven. De afgelopen twee maanden kom ik dagelijks hier en lees ik jullie worstelingen en verhalen. Bij sommige verhalen denk ik ja dat herken ik , anderen zijn weer heel anders dan mijn verhaal. Maar het idee dat je niet alleen bent in je verdriet is echt fijn. Mijn verhaal in het kort. Mijn ex en ik kregen 4 jaar geleden een relatie. Hij was mijn eerste echte vriendje en ik had een redelijk duidelijk beeld opgebouwd van hoe een relatie moest zijn (wist ik veel). Maar toevalligerwijs was dat ook precies wat hij wilde...(althans zo deed hij het voorkomen) Na 10 maanden maakte hij het plotseling uit, dit was toch niet wat hij wilde, hij wilde weer vrij zijn en kon zichzelf niet zijn bij mij. Ik was totaal kapot, liefdesverdriet was nieuw voor mij en ik was dan ook even totaal de weg kwijt. Waar ik vooral van schrok was mijn eigen reactie. Ik dacht altijd een sterke onafhankelijke vrouw te zijn, niet dus... Na 3 maanden kwam hij erop terug, hij was te overhaast geweest. Ik was zo blij dat ik niet eens vroeg wat hij daar precies mee bedoelde. Ik had nu ook de kans om die " coole relaxte" vriendin te zijn, daar had ik die drie maanden toen het uit was goed over nagedacht. Mijn omgeving had het er wel wat moeilijk mee, zij hadden mij op de bodem van de put gezien en moest nu weer blij voor me zijn.. Maar mijn keuze. Na 7 maanden, op kerstavond maakte hij het weer uit. Ik was toch niet het meisje voor hem. Weer grond onder de voeten vandaan, mijn grootste angst was weer waarheid geworden. Ik wist wat voor tijd er zou komen en dat maakte me nog banger. Deze periode duurde 10 maanden. Het is niet zo dat ik 10 maanden diep ongelukkig ben geweest maar gelukkig was het ook niet. Ik heb zelfs een tijdje iets met een andere jongen gehad en zag bevestigd dat ik gevoelens voor anderen kon hebben. Maar dit werd niets want hij kwam net uit een relatie van 9 jaar en wilde zich nog niet binden. Toen na 10 maanden zag ik mijn ex weer op een feestje, hij vond mij nog steeds leuk merkte ik aan alles. Hij kwam niet eens met verklaringen voor zijn gedrag, en ik vroeg daar weer niet om. We begonnen weer. Ik werd weer een nieuwe versie van mijzelf, in de maanden dat het uit was had ik mijn ex grondig geanalyseerd en ik wist wat voor vriendin hij nodig had. Eerst stond ik er heel luchtig in, ik dufde mijn hart eigenlijk niet te geven. Maar er gingen maanden voorbij. Het ging eigenlijk wel goed. Ik gaf mijn hart nog niet helemaal maar dacht dat dat wel zou komen. Na 6 maanden vroeg hij me om samen te wonen. Ik kon mijn geluk niet op, vooral omdat het zijn idee was. We kochten samen nieuwe meubels en hij trok bij mij in. Ik vond het heerlijk dat samenwonen. Toch kwamen de twijfels bij mij opzetten. Ik voelde gewoon op een diep niveau dat hij niet echt voor mij ging, en zichzelf weer niet echt liet zien. In mijn poging mijn hart wat in te dekken begon ik in mijn hoofd al na te denken hoe het zou zijn als het weer uit was (nog steeds mijn grootste angst). Heb zelfs gedacht het zelf uit te maken, maar kon dat niet ik had nog hoop. Met oud en nieuw om 12 uur zegt hij nog dat hij alleen gelukkig is omdat ik in zijn leven ben. Vervolgens (en hier weet ik niet meer zo veel van) ben ik te dronken geworden en heb ik in een uitbarsting van maanden onzekerheid al mijn twijfels en angsten eruit gegooid. Eigenlijk in de hoop dat hij mijn twijfels van de tafel zou vegen. Ik weet dat dit fout is maar als iemand echt van je houdt dan kan hij daar toch begrip voor opbrengen? Die volgende dag heeft hij het uitgemaakt. Hij zegt dat het niet door de ruzie kwam, maar dat ik gewoon niet het meisje ben voor hem ben (waar had ik dat eerder gehoord). In een later telefoongesprek gaf hij aan dat het probleem was dat ik nooit losjes in de relatie kon staan.. Kortom, daar gaan we weer in de achtbaan van het leven..