Ik heb nu aardig wat mensen via de chat gespoken en vele verschillende verhalen en situaties aangehoord, maar nooit mijn eigen verhaal gedaan...
Daarom voel ik mij nu toch een soort van verplicht om ook mijn verhaal te doen, dus bij deze een "samenvatting"...
Voordat ik dat doe wil ik eerst even kwijt dat er best een aanzienlijk leeftijdsverschil tussen ons zit van 12 jaar.
Toen we begonnen was zij 17 en ik 29 en nu dus 20 en 32 aangezien we toch een relatie van 2,5 jaar hebben gehad.
Nu deed het leeftijdsverschil mij in beginsel niet veel omdat ik haar echt leuk vond, maar toch denk ik wel dat 30 en 42 anders is dan wanneer je 17/20 en 29/32 bent...
Ik had een bepaald plaatje in m'n hoofd. Het voldeed er niet meteen helemaal aan, maar had wel het idee dat het er naartoe had kunnen groeien.
Wel was ik huiverig voor de reacties die ik zou gaan krijgen met name van mensen die mij dierbaar zijn, maar wilde niet later mezelf het verwijt kunnen geven "wat als ik het een kans had gegeven"...

Mijn verhaal:

Begin maart van dit jaar heb ik een einde gemaakt aan de relatie die ik had met mijn ex. Nu ben ik niet de gemakkelijkste of de meest geduldige, maar de "irritatie/twijfel" had voor mij toch een soort drempel bereikt.
Mijn opvoeding is toch wel aan de conservatieve kant terwijl die van haar een stuk liberaler is...
Ze heeft veel jongere ouders dan ik met toch een stuk meer ideeën die van deze tijd zijn zal ik maar zeggen.

Hoe dan ook was ik van mening dat we in een aantal fundamentele zaken anders in het leven stonden.

Één daarvan was het geloof. Ik ben protestants opgevoed en zij is niet gelovig.
Voor haar was dit geen probleem, maar voor mij leefde wel het idee van hoe dan als er kinderen zijn??
Wat gaan we die vertellen?
Misschien toch een gedachtengang die ik aan mijn opvoeding en achtergrond heb overgehouden of vanwege het feit dat ik gezien mijn leeftijd meer aan de toekomst dacht dan zij en zij onze relatie wellicht wat meer met "kinderogen" bekeek...
Wie zal het zeggen...

Een tweede reden was deze.
Zij komt uit een redelijk bedeeld gezin en hoeft zich dus niet echt te bekommeren om geld of andere materiële zaken.
Kwa karakter vond ik haar op punten wel lui en gemakzuchtig en ook vond ze het allemaal wel best zolang het haar maar aan kwam waaien.
Zo sta ik dus helemaal niet in het leven.
Wat dat betreft kom ik uit een mileau waarbij geld ook wel aanwezig was, maar enkel de benadering van hoe het verkregen werd was naar mijn idee bij mij wel anders dan bij haar het geval was.

Er speelde nog wel meer dingetjes tussen haar en mij, maar dat waren relatie "zaakjes'' die het beëindigen van de relatie absoluut niet waard waren...

In de loop van mei ben ik wat gaan daten met een meisje dat ik ken van mijn sport. Misschien wel wat snel, maar de situatie liep zoals hij liep. Ik had voor mijn gevoel niet het idee dat ik de verkeerde beslissing had gemaakt door het uit te maken en wilde me dus weer op "de markt" begeven en heb het dus een kans gegeven...

Aangezien ik geen behoefte had om mezelf zo snel weer in een nieuwe relatie te werpen ben ik mijn toekomst gewoon met open vizier tegemoet gegaan.
Al snel werd duidelijk dat er ook een andere meid was die mij aandacht gaf en waar ik op in ben gegaan.
(Voor de goede orde ben ik wel eerlijk geweest tegenover het eerste meisje door te zeggen hoe de situatie was en dat ik met iemand anders aan het daten was).

Dit tweede meisje kende ik ook via mijn sport en was iemand van wie mijn ex het bloed wel kon drinken aangezien ik ook mij ex via mijn sport ken. (Ik hoor jullie denken... Lekkere sport zo...)
Achteraf gezien dus het stomste dat ik ooit heb kunnen doen gezien mijn huidige gevoel, maar ja wat doe je achteraf... Dan kijk je een koe in z'n ....

Gedurende deze tijd werd ik altijd wel door mijn ex benadert op de één of andere manier.
We zijn zelfs nog met elkaar naar bed gegaan toen ik weer helemaal single was en toen ik haar verteld had dat ik had gedate met iemand die ze wel kon schieten.
Altijd ben ik eerlijk tegen haar gebleven over nieuwe meiden/vrouwen en over hoe ik me voelde...

Na deze twee dates te hebben gehad ben ik eind juni en de loop van juli enorm gaan twijfelen aan de redenen die ik had om de relatie met mijn ex te beëindigen.
Ik stelde mezelf steeds vaker de vraag waren de redenen wel echt zo onoverkomelijk als dat ik dacht...
Het werd zelfs zo erg, dat ik mezelf ervan ging overtuigen dat ik de verkeerde beslissing had gemaakt en heb dit dus ook tegen mijn ex gezegd.
Toen dit besproken werd, zei mijn ex dat het voor haar gewoonweg niet meer hoefde en de dreun kwam voor mij hard aan.
In de loop van augustus verteld ze me dat ze een nieuw vriendje had en dat het best serieus was.
Het was notabene iemand was die ik kende (hoe kan het ook anders via de sport).
Weer kreeg ik een harde klap.

Ondanks dit alles bleef ze me wel benaderen.
Ze is zelfs een aantal keer bij mij geweest omdat ik een nieuwe woning was betrokken.
Altijd zei ze wel op de één of andere manier tegen me dat ze nog van me hield, dat ze me miste, dat ik haar hart had en dat ze me in haar leven wilde hebben.

De maanden gingen voorbij en ik kreeg steeds meer de indruk dat ze op twee paarden aan het wedden was.
Ze wilde mij niet kwijt, maar wilde ook niet weg bij die andere jongen omdat dit een veiligheid voor haar betekende...
Steeds suggereerde ze liefde, maar kan er gewoonweg niet de moed voor op brengen.

We hebben nu van alles geprobeerd.
Geen contact, wel contact en steeds komt het eigenlijk weer op hetzelfde neer, dat ze mij in haar leven wil, maar niet de liefde aan durft met mij omdat ze bang is voor de pijn en voor weer een gebroken hart wat ik haar overigens niet kwalijk neem.

De feestdagen zijn nu erg moeilijk voor me, maar ondanks dat heb ik een afspraak gemaakt met mijn ex om snel te praten in het nieuwe jaar omdat we ons beide realiseren dat dit getouwtrek gewoonweg zo niet verder kan...

Hopelijk heeft dit verhaal jullie een beetje een idee gegeven over mijn situatie.

Het enige wat ik er nog aan toe wil voegen is dat ik nog steeds erg veel van haar hou en haar terug wil als mijn vriendin.
Niet alleen morgen of de komende paar maanden of jaren, maar voorgoed en zonder voorbehoud...

BOY