Eindelijk heeft dan alles zijn plekje gekregen na het turbulente afgelopen half jaar.
Intense verdriet en eenzaamheid heeft plaats gemaakt voor vrolijkheid en weer zin in alles.

Vandaag las ik al mijn blogs nog eens vanaf het begin. Ik realiseerde me dat ik erg diep heb gezeten, maar laat het een troost voor iedereen zijn, dat de tijd echt alle wonden heelt.
Je moet er wel open voor staan, en proberen er doorheen te gaan.

Mijn ex heeft nu haar leven. Het contact is minimaal, enkel en alleen voor Nathan. Eens in de twee weken kort mail contact of er nog bijzonderheden zijn. Zo ook vandaag. As zaterdag is mijn dag weer met mijn ventje.
Ik verlang naar hem, maar ik weet ook dat regelmaat en zoals het nu geregeld goed is voor hem en voor mij.
Het zit goed tussen ons, ik weet dat hij zo gek is op zijn papa en er naar uitkijkt naar de zaterdagen.
Dat geeft ook mij een rustig en tevreden gevoel. Het is goed zo.
Natuurlijk had ik alles anders gewild, maar soms zijn er dingen in je leven die nu eenmaal anders lopen. Het accepteren en verwerken van dat proces zal je moeten doorlopen. Met vallen en opstaan, om uiteindelijk uit die donkere tunnel te kruipen.
Het is mij gelukt, zoals zovelen op deze site dat ook is gelukt.

Alles heb ik een plekje kunnen geven. Mijn leven is weer op de rails, doe mijn dingen weer die ik zo leuk vindt om te doen.

Soms kijk ik nog even achterom. Dat glijden mijn gedachten af naar de mooie momenten die we samen hadden. Dan kijk ik terug naar de tijd dat we het fijn hadden.
Dat koester ik, en neem ik mee op mijn verdere reis.

Verdriet en boosheid, zijn verdwenen als sneeuw voor de zon.
Het moest zo zijn. Het is goed zo.

Zaterdag heb ik mijn ventje weer. Dat blijft een feest om naar uit te kijken. Laat ik het maar elke keer een feest maken, eens in de 2 weken. Die dag is voor ons saampjes.
De kleine Nathan, die in mijn hart een ongelofelijke grote en flink ventje is.

Ron
x