Donkere wolken pakken om me heen, twee weken geleden achtte ik me in een warm bad samen met mijn schatie, nu zit ik alleen in een bad vol modderen en herinneringen die uiteindelijk niet zo mooi waren dan ik ze had geschat.

Twee weken geleden maakte mijn vriendin het met me uit, we hadden een relatie van ca. 9 jaar. Allebei hebben we een hoop meegemaakt, scheiding van haar ouders, overlijden moeder, broer aan de drugs. Ondanks dit alles had ik het idee dat we een uitstekende relatie hadden, we hadden veel plezier met elkaar, hielden veel van elkaar en zochten altijd elkaars warmte op. En ondanks alle privé problemen hielden we elkaar op de been. We hadden het echt goed, althans dat dacht IK

Drie jaar geleden, vroeg ik Marieke op bij me te komen wonen, ze stemde snel in. Maar na pas een jaar kwam ze daadwerkelijk. Ik heb er een jaar lang aan moeten trekken, om haar bij mij te hebben. Ze wilde het ouderlijke huis niet verlaten. Misschien dat ze toen al twijfels over ons had. En nu ik erop terug kijk is het daar allemaal begonnen. Toen ze inmiddels bij me samenwoonde ging alles prima, maar ze vertelde me toen al eens dat ze moeilijk met me kon praten over de scheiding en de ziekte van haar moeder. Maar ondanks dat ging het prima, we waren echt gelukkig met elkaar.

Toch bleef ze bij mij, ze kon s’nachts slecht slapen dus kroop ze tegen me aan. Ik zorgde voor een bepaalde mannier van veiligheid en rust. Maar dat was volgens mij de enige mannier dat ze bij me bleef. Om die rust en de veiligheid. Niet omdat ze veel van me hield, maar omdat ik haar veiligheid en rust verschafte. Diep in haar zelf was ze iemand anders op zoek naar zichzelf en het voor eeuwig twijfelen of dit wel het goed is, maar deze gedachte stopte ze weg voor een veel te lange tijd.

Het was februari 2009, de urn van haar moeder zou worden opgehaald, ik belde haar die bewuste middag op dat ik sávonds ging ijshockey. Ze was furieus, en terecht natuurlijk. Ik was het met mijn stomme kop helemaal vergeten. Toen vertelde ze me al dat ze het heel moeilijk vond dat ze niet goed over het overlijden van haar moeder met mij kon praten. En ik kan niet ontkennen dat daarin gelijk ze had. Ondanks het incident ging het toch erg goed tussen ons, althans dat dacht ik. We gingen langzaam op zoek naar een ander huis, ik merkte alweer dat ze twijfels had over het verhuizen, altijd maar weer die twijfels, maar ik wist haar toch te overtuigen.

Toen belanden we bij een prachtig huis aan, iedereen was enthousiast behalve marieke. Ik wilde een bod uitbrengen, maar marieke twijfelde. Ik heb haar toen in alle eerlijkheid verteld, dat als dit niet door ging ik goed over onze relatie moest nadenken, niet dat ik het wilde uitmaken of de druk bewust opvoerde. Maar er was nu duidelijk een padstelling. Ik wilde een toekomst met marieke, maar marieke was nog teveel met zichzelf bezig en opnieuw die twijfels. Maar ze wilde me niet kwijt, dus koos ze voor het huis.

Met volle overgave kochten we het huis, en tekende we een samenlevingscontract. Hierna ging het prima en heel goed, ze was enthousiast over het huis, en kon s;avonds niet slapen omdat ze dan met de inrichting bezig was. Maar achter die grote glimlach, en al die sms’jes dat ze zoveel van me hield lag een grote twijfel. Wilde ze dit wel. Maar toch werd ze steeds beter in haar vak van actrice en liet ze niets merken. Ik zou haar bijna een huichelaar willen noemen.

De verbouwing ging gewoon hard door en we werkten er allebei keihard aan mee, tot twee weken gelenden.
‘Evert ik wil niet meer met je verder, ik kies voor mezelf. Ik had het veel eerder moeten zeggen maar dat heb ik na gelaten sorry” En weg was ze, binnen een week alle spullen weg, en ze ging bij haar vader wonen alsof er niets aan de hand was.

En ik zat dat me twee hypotheken en een half huis, en een huis wat ik niet verkocht kreeg.
Oke en daar sta je dan na 9 jaar helemaal alleen, begrijp me goed, ik heb met name niet goed met haar kunnen praten over al haar innerlijke problemen, maar ik èèn ding altijd wel goed gedaan en dat is ontzettend van haar gehouden, veel meer dan zij van mij, en dat is een heel wrang gevoel.

Ik wel signalen ontvangen dat het niet goed ging achteraf. Ik moest bijv. helemaal alleen alle papieren van de hypotheek en notaris invullen en regelen. Ze oogde toen ook niet blij, maar ik dacht ik doe het zelf wel dan kan marieke het even rustig doen. Maar toen zaten die twijfels er al.

Ik besef het nu misschien pas echt maar ik heb haar gewoon nooit goed gekend, en dat moet ik aan mezelf verwijten.

Naast mij heeft ze ook nooit een echte andere vriend gehad, en wil ze dat nu eens proberen. Of wil ze eens op haar eigen benen staan, en onafhankelijk zijn. Ik geloof het allemaal, als ik hetzelfde gevoel zo lang zou hebben zou ik ook gek zijn geworden. Maar waarom zo lang door laten gaan, waarom heeft ze het helemaal dood laten bloeden. Ik zit nu met de gebakken peren.

Ik zit nu in een rouw periode, enja ik durf het een rouw periode te noemen. En dit is waarschijnlijk nog veel moeilijker dan wannneer je een dierbare verliest. Als iemand dood gaat, bestaat er geen valse hoop. Maar als iemand je alleen laat dan wel. En valse hoop is het ergste wat er is.
Natuurlijk kan ze wel zeggen dat ze haar gevoel voor mij aan de kant heeft gezet, maar dat is de verkeerde mannier van opoffering, waarvan ik uit eindelijk de dupe van ben geworden.

Natuurlijk vind ze het erg als we dadelijk niet normaal tegen elkaar kunnen doen, als we normaal tegen elkaar zouden doen is dat voor haar het gemakkelijkst. Maar voor mij mag dat geen optie zijn. Ik ben woedend en dat mag ze weten, en tevens ook de rest van onze vrienden. Er is voor mij een remedie en dat is haar zo min mogelijk zien, en als ik haar zie volledig negeren. Ze moet lucht voor me worden. Er moet een moment komen dat ik echt afscheid van haar neem, maar echt afscheid nemen gaat niet in een dorp. Maar toch zal ik me afstand van haar moeten nemen, anders blijf ik in de spiraal zitten en kom ik er nooit meer uit.

Valse hoop is een slechte raadpleger, maar het is heuse sluipmoordenaar. Ik denk wel eens, als ik nu het huis afbouw, dan ziet ze hoe mooi word en komt ze terug. Of als ik nu veel afstand van haar neem dan gaat ze me missen. Maar geen van dit allen is zo, en als het wel zo is loop ik opnieuw het grootste risico om verdriet te krijgen. Ik moet tegen mezelf eerlijk zijn, er is geen hoop, en als ze terug komt kan ik haar gewoon nooit meer vertrouwen. En relatie zonder vertrouwen gaat gewoon niet. Het is allemaal verloren.

Ze zegt me dat ze zich weg heeft gecijferd voor mij, maar daar heb ik geen boodschap aan. Dat heeft zij toch gedaan, je moet je niet wegcijferen voor de ander maar gewoon eerlijk zijn. Een relatie moet bestaan uit twee sterke pilaren, als daarvan de èèn zich aan de andere aan ondersteund waardoor er maar een pilaar is stort alles in elkaar.

Marieke heeft nu een nieuwe weg ingeslagen, en dat geeft haar nu opluchting. Ze heeft de schepen achter zich verbrand, wetende dat ik in èèn van deze schepen vast zit. Als je zoiets doet, heeft ze nooit echt van me gehouden. En daarom is het voor mij nu ook uit. Ik wil een vrouw met karakter, geen eeuwige twijfelaar, iemand die echt van me houd, iemand die in de spiegel durft te kijken, niet iemand die zich wegcijfert voor mij, maar voor ons.

Wat ik me nu afvraag, wie is eigenlijk de echte marieke “wil de echte marieke opstaan”
Ik denk dat ik de marieke van onze eerste zes jaar verkering heel goed kende, maar de marieke van de laatste 3 jaar amper.
Terwijl ik dacht dat dit een sterke meid was die in zichzelf en onze toekomst geloofde, was dit in zijn geheel niet waar.
Ik heb wellicht nooit deze ware marieke gekend, tot twee weken geleden. Ik heb drie jaar een relatie met een actrice gehad.