Deze brief heb ik vorige week naar mijn ex vriendin verstuurd, het is inmiddels 4 weken uit. Ik voel me erg sterk ondanks dit grote verdriet, en heb de kracht gevonden om haar van me af te duwen.

Mieke, Ik heb in het onderstaande verhaal onze tijd samengevat. Het is mijn verhaal, zoals ik het zie, in vogelvlucht.. Misschien dat je het nergens mee eens bent, dat kan, het is ook niet bedoeld om je nog eens een sneer na te geven of nog met modder te gooien, het is mijn oprechte gevoel. Er staan dingen in de je niet leuk zult vinden en je pijn zullen doen. Ik ga niet proberen mijn intimiteit aan te reiken want die wil jij niet meer en die werkt voor mij alleen maar remmend. Ik geef niet toe aan dat tevergeefs verlangen. Je hoeft me niet terug te schrijven, dat verwacht ik ook niet en het is beter als je dat ook niet doet. Jij hebt op 17 februari 2010 al afscheid van mij genomen, ik ga het doen door middel van deze brief. Er is geen andere mannier, dit moet ik doen, dit ben ik aan mijzelf verplicht.

Twee weken geleden maakte mijn vriendin het met me uit, we hadden een relatie van bijna 9 jaar.
We hebben heel veel meegemaakt, scheiding van haar ouders, overlijden van haar moeder, haar broer in diverse problemen en nog andere problemen. Ondanks dit alles had ik het idee dat we iets bijzonders hadden, we hadden enorm veel plezier met elkaar, hielden enorm veel van elkaar en zochten altijd elkaar warmte en liefde op, we waren onafscheidelijk, ons karakter was anders maar vulde elkaar heel goed aan. En ondanks alle privé-problemen hielden we elkaar op de been. Heel vaak tot het laatst toe keken we elkaar voor het slapen gaan diep in de ogen en zeiden dat we zoveel van elkaar hielden. In mijn ogen waren we het ideale stel. We hadden het echt heel goed samen, altKees dat dacht ik tot twee weken geleden. Nu zie ik alles in een ander licht.

Mieke was 17 en ik 22 toen ze bij mijn toenmalige baantje kwam werken. Ik had direct een goed gevoel bij haar, niet verliefd, maar gewoon een leuke knappe meid. Tijdens carnaval werden we door vrienden aan elkaar gekoppeld.
Nadat we met carnaval met elkaar hadden gekust begon de lente in mijn leven, maar we hadden officieel geen verkering, en dus moest ik nog flink aan het werk. Bij ons baantje zette ik alles in het werk om haar de versieren, ik maakte grapjes met haar, beetje plagen, en ik probeerde altijd met haar pauze te nemen, zodat we lekker konden kletsen en kaarten. Na diverse afspraakjes, wist ik nog steeds niet of we werkelijk verkering hadden, dus hadden we opnieuw afgesproken in de plaatselijke kroeg. Direct toen ik haar zag binnenkomen sprak ik de magische woorden: “wat wil je nou” Nee, geen liefdesgedicht om haar te overwinnen, maar “Wat wil je nou” We hebben daar met ons twee vaak over gelachen, dan vroegen mensen; Hoe heb je haar versierd, en dan zei Mieke altijd trots. “nou Bram was heel direct en vroeg “wat wil je nou”

Ik had voor Mieke al veel 'scharrels" gehad, maar nooit het gevoel gehad wat ik wel bij Mieke had. Nee ik was geen twijfelaar, recht door zee, zeg het me "ja" of "nee" Ik kan met beide
antwoorden leven maar wees duidelijk!! "Ja" was haar antwoord en een fantastische tijd volgde.
We waren jong en deden wat we wilden, we zagen elkaar veel en waren echt verliefd. We deden veel leuke dingen. Maar wat me het meest bij blijft waren de warme zaterdagavonden. Iedere zaterdag nacht bracht ik haar thuis en stonden we vaak uren te kussen onder de carport. Na een tijdje gingen we binnen in de bank liggen. Maar haar vader had het snel door en ging s’nachts al snel express in de bank zitten. Ik stond dan buiten de grommen, want die ouwe zat in onze bank! Ja daar hebben we later veel om gelachen.

Drie jaar geleden, vroeg ik Mieke op bij me te komen wonen in mijn appartement. Haar ouders waren inmiddels gescheiden, en thuis had ze het naar mijn idee moeilijk in dat mannen huishouden nadat haar moeder was vertrokken. Ik dacht dat ze bij mij wat meer rust en regelmaat zou vinden. Mijn motivatie was deels vaderlijk, maar ik vroeg het nog veel meer voor mezelf, ik wilde iedere ochtend naast haar wakker worden, en haar zovaak als het kon zien. Ik wilde gewoon lekker met z’n tweetjes zijn. Echt een stel vormen.

Ze stemde snel in. Maar na pas een jaar kwam ze daadwerkelijk. Ik heb er een jaar lang aan moeten trekken. Ik baalde enorm, en dat heb ik vaak gezegd en hard ook. Maar ik zag ook in dat het ook van haar kant moest komen, we hadden tenslotte al veel meegemaakt met de scheiding van haar ouders, dus ik dacht ze heeft gewoon de tijd nodig. Maar ik schaamde me wel als mensen vroegen waarom we nog steeds niet samenwoonden. Ik voelde dan aan de mensen dat ze dacht “kijk die kerel eens wachten op zijn vriendin, wil ze wel??

Het was toch heel moeilijk voor haar om het oude nest te verlaten, ondanks alle perikelen die daar speelden. En nu ik erop terug kijk is het daar allemaal begonnen, ze kon haar huis moeilijk achterlaten, en had moeite om zich definitief met mij te settelen. Misschien dacht ze een bepaalde vrijheid mis te lopen en wellicht had ze toen al twijfels over ons en deed ze wat andere "redelijk en normaal vonden". Ze ging toen al aan zichzelf voorbij, als ze toen echt wilde gaan studeren, had ze met de vuist op tafel moeten slaan en zeggen “Bram ik ga studeren, ook al vind je dat niet fijn” Dan hadden we wellicht een moeilijke periode gehad maar dan was het wel uitgesproken.

Uiteindelijk gingen we toch samen wonen. We hadden het gewoon heel lekker bij elkaar, leuke dingen doen, weekendjes weg, op vakantie naar de zon, veel genegenheid, het was gewoon fijn om bij elkaar te zijn. Het voelde heel goed en betrouwbaar. Onze buurvrouw zei zelfs 'als jullie zolang in z'n klein appartementje met twee kunnen wonen zijn jullie voor elkaar gemaakt'
Maar er waren ook mindere punten. Ze vertelde me toen al eens dat ze moeilijk met me kon praten over de scheiding en de ziekte van haar moeder. Dat klopte inderdaad, ik was niet z'n prater, en als ik er om vroeg was het wel gemeend, maar deed het vooral voor haar om interesse te tonen.

Een half jaar nadat ze bij me introk overleed haar moeder. Mieke heeft haar moeder gevonden, Ik had daar gewoon bij moeten zijn. Het was een ramp. Ik heb mezelf vaak verweten dat ik er toen niet bij was, toen ze haar vond, want ik was op dat moment gewoon thuis. Er volgde een heel moeilijke periode. Ik was er echt voor haar, maar vooral in het regelen van diverse financiële zaken. Ik had toen meer met haar hierover moeten praten, en dan bedoel ik echt praten. Maar het lag niet helemaal alleen bij mij, ook Mieke kon er slecht over praten.

Na een tijdje gingen we langzaam op zoek naar een ander huis, ik merkte alweer dat ze twijfels had over het verhuizen, altijd maar weer die twijfels. Ze dacht nu niet meer te kunnen gaan studeren, of op vakantie te gaan naar een ver land. Ik zei dat dat inderdaad lastig zou worden, maar zodra het huis af was kon ze helemaal haar gang gaan. Dus uiteindelijk wist ik haar toch te overtuigen.

Vorig jaar juni vonden we een prachtig huis, iedereen was enthousiast behalve Mieke. Ik wilde een bod uitbrengen, maar Mieke twijfelde weer eens. Ik heb haar toen in alle eerlijkheid verteld, dat als dit niet door ging ik goed over onze relatie moest nadenken, niet dat ik het wilde uitmaken of de druk
bewust opvoerde. Maar er was nu duidelijk sprake van een padstelling. Ik wilde een toekomst met Mieke, maar Mieke was nog veel met zichzelf bezig en opnieuw al die twijfels over de toekomst. Maar ze wilde me absoluut niet kwijt, dus koos ze voor het huis en voor mij!
Met volle overgave kochten we het huis, en tekende we een samenlevingscontract. Hierna ging het heerlijk, veel samen veel doen, lekker knuffelen, lachen. We straalden verliefdheid uit. AltKees dat dacht ik! Ze leidde iedereen rond in ons nieuwe huis, ze vertelde met trots tegen haar vriendinnen dat ik zo hard werkte. Ze liet echt merken dat ze heel veel zin in het huis had. We hadden de zelfde smaak, we maakten zelf het ontwerp we waren een ideaal duo. Onze toekomst leek helemaal voor ons klaar te liggen.

Maar achter die grote glimlach, en al die sms'jes dat ze zoveel van me hield lag een grote twijfel. Wilde ze dit wel, was dit nou haar toekomst, was ik wel de ideale man. Maar toch liet ze niets merken.
Ze vertelde me zo vaak "ik ben zo trots op je dat je iedere avond zolang aan ons huisje bouwt, ik hou zoveel van je, of ik kan niet slapen omdat ik aan inrichting van ons nieuwe huis denk.
De verbouwing ging gewoon hard door en we werkten er allebei keihard aan mee, ondanks de tegenslagen van het weer en vergunning waren we strijdbaar en onverzettelijk, samen stonden we sterk.
Ik deed alles buiten op de bouw en maakte de bestellingen. Mieke deed het financiële gedeelte. Bonnen betalen en budgetbewaking, ze deed dat echt heel goed. Heel precies en netjes ging ze te werk. Het was echt een slimme meid. Ik was beretrots op haar.

Tot een aantal weken geleden.
'Bram ik wil niet meer met je verder, ik kies voor mezelf. Ik had het veel eerder moeten zeggen maar dat heb ik na gelaten sorry"
Ze zat met haar jas aan in de bank te wachten, toen ik binnen kwam vond ik dat al vreemd. Direct zei ze “we moeten praten” Ik schrok van haar stem, dit was niet goed. Ze was uiterst cool en zakelijk. Ik had deze Mieke nog nooit gezien!!! Er zat iemand anders in haar lichaam en diegene was puur slecht. Maar ze moet het toch zelf zijn geweest, haar verborgen andere kant.
Toen haar verhaal klaar was, was ik in shock. Maar ineens was ze weg, ze pakten haar spullen en vetrok. Ik kon het niet geloven en belde direct mijn beste maat. Deze kwam direct. Maar ineens belde Mieke weer, ze bod haar excuus aan dat ze zo direct was weggegaan, en wilde terug komen. Toen ze terug kwam hebben we gepraat, altKees ik voornamelijk. Ze is nog blijven slapen, maar de volgende ochtend ging ze weg. Ik heb haar jankend tegengehouden, toen moest ze zelf ook huilen. Maar ze was keihard. “Ik ga weg”
Ze oogde zo zeker van haar zaak, ze twijfelde vaak. Maar dit was de eerste keer dat ze nergens over twijfelde. Ik had het gevoel, dat het haar veel minder deed dan mij. Ze was heel kortaf en haast gemakkelijk. Ik zag geen verdriet in haar ogen. Ze leek het niet aan te trekken. Dat was echt wrang.
Ze liep weg, ik smeekte haar om te blijven, de laatste keer dat ik moest huilen was toen ik 8 was en met mijn fiets viel, daarna nooit meer. Ik smeekte en smeekte, waarom, waarom, dat kan niet waar zijn, ze was zelf ook geëmotioneerd. Maar was keihard en liep weg, ik rende nog naar haar auto toe, ik zei haar dat ik haar liet gaan, maar ze moest goed weten dat ze nooit te trots moest zijn om nog
eens terug te komen, want ik zou op haar wachten. Ik wilde twee weken geleden mijn leven lang op haar wachten, ik kon niet zonder haar. Mijn leven zonder haar had geen nut. Mijn moeder zei “met je hart wil je haar terug, maar je verstand zegt van niet”

En weg was ze, binnen een week alle spullen weg, en ze ging bij haar vader wonen alsof er niets aan de hand was. Ze had me verraden en nu stond ik in mijn eentje tegenover 2 hypotheken, een half huis, een onverkocht huis en een berg liefdesverdriet. En wat had ik haar aangedaan, geslagen?, vreemd gegaan?, niet genoeg van haar gehouden?, een klote vriend geweest?, haar slecht behandeld? Hadden we al 2 jaar ruzie? Nee, geen van allen, ze liet me voor dood achter, en ging verder met haar leven.
Al heel gauw veranderde mijn verdriet in woede en onmacht. Ze zei "ik hou van je" terwijl ze wist dat ze loog. Zoveel lieve woorden terwijl ze wist dat dit maar op 1 mannier kon eindigen. Ze kon me raken, maar zo ontzettend hard had ik nooit verwacht. Ik geloofde in Bram en Mieke tot de eind der tijde, maar mijn geloof was gebaseerd op een zeepbel die ieder moment kon klappen.

De ommekeer:
Details het draait allemaal om de details, Mieke en ik hadden oog voor deze details maar geen oog voor de details omtrent de communicatie tussen ons twee. Deze stopten we teveel weg, er waren dingen waarover we moeilijk konden praten, en stopten deze weg. We zochten de confrontatie met elkaar niet genoeg op. De rugtas werd voller en voller met kleine en grote frustraties totdat ze hem niet meer kon tillen. Ik had het nog wel even volgehouden op karakter, maar misschien uiteindelijk ook gezwicht.

Het gaan samenwonen was het begin van het einde. Drie jaar geleden vroeg ik haar om met mij te gaan samenwonen: “Ja natuurlijk wil ik dat” zie ze. Eindelijk we gaan samen wonen dacht ik, nu worden we echt een stel. Maar het werd me al snel duidelijk dat de aanloop naar het samenwonen veel langer ging duren dan ik had verwacht. Wanneer kom je nou bij me vroeg ik iedere maand, " ja volgende maand" Op verjaardagen vroeg de familie het ook altijd " Jullie zouden toch gaan samenwonen, het duurt nogal lang he? Wil ze wel??"
Ik nam dan vaak het woord om Mieke te beschermen, " Ja we nemen de tijd, het zal niet lang meer duren, Mieke heeft het gewoon druk op school en ik op mijn werk"
Maar wat ik vertelde was een broodje aap verhaal, maar zoals zo vaak word gezegd liefde maakt blind, en ik dacht ook echt dat het zo was. Maar toen waren er al echt veel twijfels. Achteraf denk ik ook wel, misschien wilde ik haar teveel aan me binden, ik achtte de kans een stuk kleiner dat ze bij me
weg zou gaan als we zouden samenwonen. Niet dat ik dit bewust wilde, maar ik voelde dat af en toe wel. Maar als je echt van iemand houd, wil je haar heel de dag zo dicht mogelijk bij je hebben, en dus is er met dat gevoel helemaal niets mis.
Maar ik zou nu veel sneller zeggen. Je bent een leuke meid Mariek, maar het is alles of niets. Uiteindelijk ging ze toch overstag, en gaf ook toe dat ze het heel fijn vond om met mij samen te wonen, het ging ook echt heel goed. We hebben het fijn samen in ons kleine appartementje.

Op stap: Ik merkte het wel vaker bij haar, 95% ging het altijd goed en was het echt gezellig als we samen op stap gingen, maar ook wel eens niet. Dan had ze een bepaalde vrijgezelle losbandigheid die ik niet kende, dan kon het niet laat of gek genoeg zijn. Daaraan kon ik me wel eens over kwaad maken. Haar vriendinnen zeiden het ook, als ze alleen met haar op stap gingen was ze heel losbandig. Het ging niet om andere mannen, maar ze gaf me geen aandacht en oogde dan heel arrogant tegen mij. Zo van “jammer dat mijn vriend er bij is want anders is het nog gezelliger, want hij is een blok aan mijn been” Het leek alsof ze zich voor me schaamde.

In september 2008 op ontstak zich een hevige ruzie. Ik was al zeer gefrustreerd dat ze nog steeds niet bij mij woonde. We gingen die avond op stap, we hadden allebei veel gedronken. Ze
gaf me die avond in de kroeg eigenlijk geen aandacht en ik ook niet aan haar, er waren wat jongens waarmee ze zat te praten, verder niets bijzonders.
Maar ik zag het allemaal aan, en ze wist dat ik het niet leuk vond maar ging toch door. Toen we naar huis liepen, loopte een van die kerel ook mee, die dacht haar even naar huis te brengen, ik was ik staat om hem volledig in elkaar te slaan, Mieke maande me rustig. ik ging flink te keer. Ze vond dat ik normaal moest doen, en dat ik niet zo moest schreeuwen. We hebben toen een aantal
dagen geen contact gehad. Ik werd al snel bloednerveus, dat ik haar zou verliezen, dus stuurde de dagen daarna veel lieve sms’jes. Ik denk nu wel eens, ik had toen de confrontatie moeten zoeken, ik was bang dat ze bij me weg zou gaan, maar ik had ook bij haar weg kunnen gaan. De liefde kwam teveel van mijn kant.
Het was zoals eerder in onze verkering "Ik was direct en zei: “Wat wil je nou" maar Mieke was indirect en verholen. Dat is een slechte mentaliteit in een relatie. Dan gaat het er erop lijken dat er een is die de relatie draagt en de ander zich laat dragen. Dat gaat altijd bergafwaarts. Je moet er voor zorgen dat zij evenveel motivatie heeft, anders gaat het fout!

De laatste carnaval was ook lastig, ik was ziek, ik had flink de griep en kon niet mee carnaval vieren, jammer voor mij, maar ik wilde dat Mieke gewoon ging, ze vond dat hartstikke leuk en ik zou hetzelfde gedaan hebben. Ik ben 1 dag meegegaan, dat had ik achteraf beter niet kunnen doen, want ik was gewoon nog steeds te ziek. S’avonds wilde ik om ca. 23:00 naar huis, want ik was gewoon nog flink ziek van de drank en griep. Ze zou s’nacht jarig zijn dus ze was niet blij dat ik dat vroeg. Ze dacht natuurlijk, “gaat hij 1 keer mee, moet ik gelijk naar huis, wat een lul” We hebben toen ruzie gekregen, ik dacht nou ga ik 1 keer mee, en voor de rest van de carnaval mag ze haar gang gaan, en nou is het nog niet goed.
Een beetje goede vriendin zou op haar minst 1 dag bij haar zieke vriend zijn gebleven, ondanks het feit dat hij zelf zei dat ze mocht gaan. Ik had een maand eerder ook twee vrije dagen opgenomen, omdat ze ziek van haar verstandskies was, en niet omdat ik dan lekker thuis was, nee omdat ik me echt zorgen maakte over mijn schatie en ik wilde haar goed verzorgen.

Ik had geen kaart gekocht voor haar verjaardag, Maar ik had wel via internet een weekend weg in Roermond gereserveerd als verrassing en ik had dat echt met alle goede bedoelingen geboekt om er eens lekker tussen uit te kunnen zijn met z’n twee. Ze verweet me geen kaart te hebben gekocht, en dat ik niet gezegd had dat ze waarschijnlijk een moelijke dag zou hebben omdat haar moeder er niet bij was. Ze had gelijk, dat had ik beter moeten doen “stom, stom, stom”. Maar aan de andere kant ging met ze wel gewoon 5 dagen volop carnaval vieren, en plezier maken tot diep in de nacht, dus dat kon dan allemaal wel. Kort nadat ze uit had gemaakt, dacht ik vaak wat ben je toen stom geweest, maar nu maak ik me geen verwijten meer, ik had een prachtig kado, ik wilde haar s’avonds verrassen, ze mocht heel het weekend carnaval vieren, kortom van mij kreeg ze alle vrijheid en liefde van mij, maar wat voor liefde gaf ze mij terug?? Ze bleef niet 1 dag of avond thuis, ze dacht niet aan mij terwijl ik ziek was, ze koos toen al voor zichzelf. Was dit nu de vrouw waarmee ik oud wilde worden. Dus als ze iets kleins voor mij moest laten wat ze leuk vond, en in plaats daarvan haar vriend een heel klein beetje moest helpen, dat was al teveel gevraagd. Nee, als je dat al niet kunt, dan zit er iets goed mis. Was dit nou de ideale vriendin??

Sex. Ja ik heb me altijd voor ogen gehouden dat we een goede seksuele relatie hadden, maar dat was gewoon niet zo. In het begin van onze verkering, en zeker de eerste jaren deden we het
vaak. Maar de laatste jaren was beduidend minder, ik moest altijd het initiatief nemen, en vaak werd ik afgewimpeld. Ik merkte aan mezelf dat ik zelf ook steeds minder zin kreeg want, de kans was toch miniem dat het zou gaan gebeuren. Ik wist dat ze erg twijfelde over haar uiterlijk, maar het is godverdomme een pracht vrouw, ik heb het zo vaak gezegd dat ze er fantastisch uit zag en dat meende ik ook echt. Ik zal niet zeggen dat seksualiteit het belangrijkste is, maar je bent dan wel heel intiem met elkaar, je ziet details van elkaar die je normaal niet ziet. Ze durfde zich ook nooit naakt aan mij te laten zien. Ik kon nooit van haar afblijven, ze zat ook veel aan mij, maar toch altijd veel minder intiem als ik. Hierin zat toch ook een bepaalde afstand tussen ons, ze kon zich gewoon niet helemaal aan mij overgeven. Dit zijn wellicht hele normale dingen in een relatie man-vrouw, maar het viel me gewoon op.

Twijfels. Mieke is een grote twijfelkont! Ik ben recht door zee "twijfels kunnen er zijn, maar er moet een keuze worden gemaakt, misschien een foute maar geen keuze is helemaal fout" Mieke twijfelde altijd, ik kan niet in haar hoofd kijken maar volgens mij ging het als volgt. Ben ik wel knap, wil ik wel met Bram oud worden, is nou wat ik wil, ik wil misschien wel de rest van wereld zien, hoe zou ik het bij een andere vriend kunnen hebben, is onze relatie wel goed, moet ik niet voor mezelf kiezen, is dit alles, kan ik het niet beter hebben zonder hem, ben ik wel tevreden met dit leven, wat moeten we deze week eten, wat moet ik nou toch weer aantrekken,
ben ik hier niet te dik in enz enz.

Ik wist dat Mieke vaak twijfelde, maar ik heb nooit geweten dat ze over ons twijfelde. Ik dacht dat ze net zo overtuigd was over onze toekomst al mij, maar daarin zat een heel groot verschil. Ik wist heel goed hoe het ons zou verlopen, maar Mieke wist dat niet. Mieke dacht niet in “ons” maar in
"ik". En deze twijfel en gevoelens heeft ze veel en veel te lang weggestopt. Ze was nooit tevreden, ze had teveel vragen zoals:
- Wat voor opleiding wil volgen
- Misschien wil ik nog wel 4 jaar gaan studeren, gaat dat wel als ik met Bram samenwoon.
- Ben ik wel toe aan samenwonen
- Kan ik mijn broer en vader wel achterlaten.
- Wil ik niet eens een keer een jaar naar het buitenland
- Ik wil wel eens een jaar in de grote stad wonen.

Ze liep de laatste maanden bij een psygoloog. Ze vertelde dat ze zich zo op haar gemak voelde bij hem ze had echt een speciale band met hem.. Ik had er toen al geen goed gevoel over, ze had hem naar mijn idee op een veel te hoog voetstuk staan,. Hij heeft naar mijn idee de twijfels alleen maar versterkt, hij heeft alles in een stroomversnelling gebracht en haar twijfels niet weg genomen maar verstrekt. Ik weet zeker dat hij een hele belangrijke rol in deze tragedie heeft gespeeld. Als iemand al veel twijfelt en niet sterk is en die kerel praat er nog eens flink op in, dan moet je stevig in je schoenen staan wil je daar niets van aan trekken. Ik weet niet of ze verliefd op hem is, of speciale gevoelens voor hem heeft, sommige mensen zeggen dat, maar geloven doe ik het niet.
Haar vriendinnen zeggen, dat ze z’n fantastische psygoloog heeft, maar hij heeft haar wel doen vergeten dat ze negen jaar een fantastiche vriend heeft gehad. Maar deze word d.m.v. aantal gesprekken totaal van het toneel geveegd, en achteloos aan de kant gezet. ik zeg niet dat hij direct gezegd heeft “van die vriend moet je af” maar wel indirect. Hij heeft wel allemaal in het verleden zitten graven, waarom dit, waarom zus, waarom zo. Er word alleen maar gekeken wat ze niet heeft, of niet heeft kunnen doen. Maar er word niet gekeken wat ze wel had.
Als ik voor mezelf spreek dan had ik ook op kamers willen gaan, of een jaar in het buitenland stage lopen en zo nog wel meer, maar dat is verleden tijd. We moeten naar de toekomst kijken, en niet teveel terug. Wie teveel in het verleden leeft, mist de toekomst.

Huis kopen / samenlevingsovereenkomst. In begin van 2009 dacht ik, het word nu eens echt tijd voor een huis, samen met z'n tweeën een prachtige toekomst vlakbij onze vrienden en familie. Ik ging flink op zoek via funda enz. Ik merkte al snel dat Mieke er geen aandacht aan schonk, en af
en toe zorgde dat voor frustraties, " Jij denkt alleen maar aan huizen en verder de toekomst in, terwijl ik nog in een rouwproces zit' zij ze eens. En ja ze had gelijk, dus liet ik het weer lopen, en gaf haar de volledige aandacht. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus was ik al weer
snel aan het zoeken, en maakte ik bewust afspraken voor bezichtigingen. Ze ging dan wel mee, en speelde dat het haar interesseerde, maar dat was niet zo. We kwamen bij een huis aan, ik was totaal verkocht, maar Mieke zag het niet zitten om een bod uit te brengen. Ze noemde dan enkele praktische mankementen aan huis, waardoor ze niet verder wilde. Ook twijfelde ze toen al over het samen een huis kopen, dadelijk miste ze haar vrijheid, vrijheid om eens lekker lang op vakantie te gaan, eens uitgebreid gaan schoppen, 4 jaar studeren. De toekomst kwam voor haar te snel dichtbij.

Ik was echt kwaad, en we hebben elkaar een paar dagen niet gesproken, maar toen toch weer uitgepraat, ik zag in dat het verkeerd was, maar ze was ook heel duidelijk dat ze dat huis niet wilde, het deed even pijn voor mij. Maar ze heel duidelijk en sloeg met de vuist op tafel "dit huis wil ik niet". Het deed mij pijn, maar we kwamen er goed doorheen. Achteraf gezien was dit heel goed van haar, ze was eindelijk eens duidelijk en vastberaden.

Moeder / angst / praten. De moeder van Mieke is op 6 september 2008 plots overleden. Die bewuste middag, lagen we samen in bed wat te ginnegappen. Ze had haar moeder al een aantal keer gebeld maar ze nam niet op. Ik zal dadelijk eens langsgaan. Ja is goed zei ik , ik moest nog wat dingen doen. Een uur later belde keek ik op mijn telefoon ik was al 10x door haar vader gebeld, ik belde Kees op. Petra is dood, ik vroeg "wat! Ze is dood! Het enige wat ik kon zeggen was: Godverdomme, ik kom eraan! Toen ik aan kwam storte Mieke zich in mij armen, totaal ontredderd. Ze had haar moeder in bed gevonden, dood. Ik heb me heel lang verweten dat ik die middag niet mee ben gegaan dan had ik haar gevonden, en dat was dat veel beter geweest.
Laatst hoorde ik iemand zeggen dat ik het overleiden van haar moerder niet erg had gevonden, ongelooflijk dat je zoiets kan denken. Ik weet dat de moeder van Mieke heel veel met mij op had, maar ik had het zelf niet zo op haar. Maar dat ik het niet erg vond is walgelijke geachte, ik vond het heel erg, ik was niet altijd positief over haar, maar stond altijd klaar en ze was altijd heel aardig tegen me. Ik had respect voor de moeder van mijn vriendin.
Het klopt dat ze altijd ziek was, en er was altijd wel wat met haar, maar als er wat was stond ik voor haar klaar zonder twijfel. Ik stoorde me vaak dat Mieke alles voor haar moest regelen en dat dat ten koste van Mieke ging. Ik gaf dan de moeder de schuld, maar de broers van Mieke zijn hierin ook veel te veel in te kort geschoten. Die lieten alles door Mieke regelen, hartstikke makkelijk. Ik merkte in die tijd ook goed aan mezelf dat ik een bepaalde wrok had tegen mensen die ziek of mentaal zwak waren (geen ruggengraat). In mijn ogen moest je altijd vechten, niet aanstellen, gewoon doorgaan. Ik was zelf nooit ziek, ben al in geen 15 jaar bij de dokter geweest. Dit was een slechte karaktertrek van mij, en baggeltariseerde deze probleem vaak. Ik was geen slecht mens want ik hielp altijd iedereen, maar verwachte altijd wel een positieve strijd van iemand, was dat niet zo, dan vond ik dat vooral laf.

Doordat Mieke haar moeder alleen had gevonden kon s'nachts heel slecht slapen dus kroop ze altijd dicht tegen me aan. Ik zorgde toen voor een bepaalde mannier van veiligheid en rust. Ik zag mijzelf als een soort van beschermengel. Er konden 40 rovers, s' nacht binnen vallen. Ik had mijn honkbal knuppel langs mijn bed liggen en sloeg ze daar makkelijk mee weg. Als Mieke s'nacht iets hoorde was ik zeker niet te bang om te gaan kijken. Met de borst vooruit liep ik de kamer binnen van Mieke moesten ze afblijven, anders kregen ze met mij te maken. Maar achteraf gezien was dat misschien de enige waarom dat ze bij me bleef. Om die rust en de veiligheid. Ik was inderdaad DE stabiele factor in haar leven. Misschien was ik teveel vader in plaats van vriend.
Ik was verdomme misschien te veel vader.

Ze wist zelf heel goed dat ik ziels veel van haar hield, maar ik denk zelf dat ze toen als wist dat ze minder van mijn hield. Diep in haar zelf was ze iemand anders op zoek naar zichzelf. Ze bleef maar twijfelen of dit nou wel het goede was, maar deze gedachte stopte ze weg voor een veel te lange tijd.
Natuurlijk heb ik wel signalen ontvangen dat het niet goed ging achteraf. Ik moest bijv. helemaal alleen alle papieren van de hypotheek en notaris invullen en regelen. Ze oogde toen ook niet blij, maar ik dacht ik doe het zelf wel dan kan Mieke het even rustig aan doen. Ik had toen had ik met mijn vuist op tafel moeten slaan, maar misschien dat ik dat niet deed omdat dan anders alles niet meer door zou gaan. Ik dacht over een tijdje is ze overtuigd. Het duurt gewoon even. Ik wilde mijn droom zelf niet aan diggelen slaan. Misschien is dat een wrange conclusie.

Ze zegt me dat ze zich weg heeft gecijferd voor mij, en nooit naar zich zelf heeft geluisterd, maar daar heb ik geen boodschap aan. Dat heeft zij toch gedaan, je moet je niet wegcijferen voor de ander maar gewoon eerlijk zijn of echt met de vuist op tafel slaan wat je precies wil. Een relatie moet bestaan uit twee sterke pilaren, als daarvan de èèn zich aan de andere ondersteund waardoor er maar een pilaar is, stort alles in elkaar.

De problemen thuis, zo enorm veel problemen ongelooflijk. Hier ging ze helemaal in op, alles voor de familie. Het ging ten koste van alles, vroeger dacht ik het wel eens maar nu weet ik het zeker, haar familie was belangrijker dan mij. Haar broers konden alles maken, het kon niet gek genoeg zijn. Maar altijd accepteerde ze hun excuus. Altijd. Ik zei wel eens denk aan jezelf en laat ze het eens een keer uitzoeken, maar dan werd ze kwaad op mij, terwijl ik alleen het beste met haar voor had. Ik kan niet anders zeggen dat ik daar altijd heel goed ben behandeld, met name door Kees en Bart. Het was altijd gezellig, maar het lijkt erop dat de familie steunt op elkaars twijfels, niemand weet wat ze willen, en het is allemaal te vrijblijvend. Het is heel gezellig daar, maar een stevige fundering ontbreekt er. Geen vaste snoer of draad. Ik verwijt de familie niets, want dit is de keuze van Mieke, maar ik heb altijd gedacht dat Mieke anders zou zijn. Een sterke meid die in zichzelf en onze toekomst geloofde, maar dit was zijn niet waar, er waren twijfels en nooit tevredenheid met wat ze WEL had. Ze dacht te teveel in wat ze NIET had. Ik heb wellicht nooit deze ware Mieke gekend, tot twee weken geleden. Ik heb de laatste drie jaar een relatie met een actrice gehad.

Wat ik het meeste mis, is het praten elkaars gedachten wisselen en gevoelens delen, over werk, over de verbouwing, over een stomme film, over een kapotte lamp, over waarom ik altijd diagonaal in bed lig, waarom ze koude voeten heeft. Gewoon over alles.
Maar praten en luisteren heb ik niet goed gedaan, ik had verdomme iedere keer die t.v. uit moeten zetten. Dat heb ik nagelaten, dat was slecht, dat verwijt ik mezelf keihard. Maar Mieke heeft ook niet veel gepraat, met name de laatste maanden niet, ongelooflijk dat je het zo kan spelen, ze heeft me in en waan gelaten.
Nu praat ik met iedereen, ik praat alles van me af, ik praat met voor en tegenstanders. Ik zet me niet in de slachtofferrol, maar praat over mijn kracht en nieuw doel. Laatst zei iemand dat ze over drie maanden spijt heeft en aan de telefoon hangt. Deze opmerkingen wil ik niet horen ze geven me valse hoop en maken me gek. De tegenstanders houden me met beide benen op de grond, ik praat liever met hen ook al ben ik het helemaal niet met ze eens. Dit praten help echt goed, je zou het niet zeggen, maar in het “praten” ben ik echt vooruit gegaan.

Ja, de scheiding van haar ouders hebben haar misschien een wantrouwen gegeven tegen een huwelijksachtige, vaste relatie. Angst voor een breuk, naderend pijn. En die angst heeft zichzelf waargemaakt...Maar dit vertrek is absoluut niet mijn schuld. Ik heb nu geleerd dat ik wel eens met de vuist op tafel moet slaan en moet roepen: Graag of niet? Zeker, de kans bestaat dan dat je je eigen droom aan slaat, maar dan had ik wel zelf het initiatief gehad en was het was niet zo'n slopende tragedie geworden. Liefde kent altijd momenten van: Alles Of Niets. Ik had beter voor directe confrontatie kunnen kiezen dan komt er meer communicatie.

Zaterdag ben ik naar het centrum gegaan, je voelt de mensen kijken, maar ik voelde ook dat ze met respect naar mij keken, veel mensen spraken me aan en zeiden het ook. Ik stond daar met trots en zonder schaamte, natuurlijk was het niet makkelijk, het was ongelooflijk moeilijk, maar ik moet me er door heen vechten. Toen kwam Mieke binnen, in het begin was het lastig om een houding aan te nemen, maar al snel, zette ik de knop weer om. Ik voelde dat de mensen die mij lief hebben achter me gingen staan. Niet dat ze mijn kant kozen maar ze bleven bij mij, dat voelde heel goed. Ik weet niet of ze mij heeft gezien, ik denk het wel, wat zou ze hebben gedacht? Ze was ook alweer snel weg, waarom weet ik niet, voor haar is het ook moeilijk natuurlijk.

In het begin maakte ik mezelf verwijten dat het voor een groot gedeelte aan mij lag, dit heb ik inmiddels helemaal achter me gelaten. Het ligt niet aan mij, ik heb in ieder geval met heel mijn hart van haar gehouden, ben er altijd voor haar geweest. Degene die het meest van haar heeft gehouden, word hier afgemaakt. En na alles wat ik voor haar gedaan heb laat ze me voor dood achter, met z’n vrouw die zulke beslissingen neemt, kan ik toch geen toekomst opbouwen. Sommige zeggen dat het ons beide lag, nee dat is onzin, wellicht proberen ze haar schuldgevoel weg te nemen, maar het ligt aan haar. Laatst zei ze het nog tegen mij, misschien heb ik inderdaad minder van jouw gehouden. Ongelooflijk! Ik zeg niet dat ik de ideale vriend ben, maar als ik naar de laatste negen jaar kijken, staat daar een kerel met karakter, gevoel voor humor, liefdevol, doorzettingsvermogen, iemand die altijd voor haar klaar stond en haar nooit liet vallen en haar nooit in de steek liet.
Ik merk langzaam dat binnen het dorp de rollen worden omgedraaid, ik ben de kwaade en Mieke de goede. Ik zou te “hard en gevoelloos” zijn. Mieke kent mij heel goed, en wist dat ik me zo op zou gaan stellen. Maar er is geen andere weg, ik zou die mensen wel eens willen zien als na een dag werken tot 22:00 alleen in een donker huis aankomen, of hoe zij zich zouden voelen om als ze alleen in het donker stenen lopen te kruien, met die grote verantwoordelijkheid op je schouders, ik zou wel eens willen zien als hun vriend ze in z’n waan hield. Het voelt aan als messteken in je hart. Nee, dat kunnen ze niet voor stellen. Ze zeggen dat ik moet handelen in redelijkheid en billikheid, wat een instelling. Haar vrienden en familie zijn allemaal zo vrijblijvend, er is volgens mij niemand die zich eens afvraagt of dit wel het goede is, “ we respecteren haar keuze” Ze zijn allemaal te meegaand, te makkelijk. Natuurlijk het is keuze van Mieke, en die staat muurvast. Ik verwijt dat die mensen ook niet, maar een beetje oog voor de situatie mogen ze wel hebben. Ze moeten echt niet verwachten dat ik een hoekje ga liggen janken, dan kennen ze Bram niet goed. Altijd maar weer dat vrijblijvende, er is niets vrijblijvend in het leven iedere beslissing heeft een consequentie en die moet je nemen. Mieke heeft geen respect voor mij gehad, en is heel zakelijk met mijn gevoelens omgegaan. Nu sta ik op, en ga ik hard en zakelijk met het overige om. Het klopt ik ben hard, maar ik haar nooit beledigd of uitgescholden, ik heb respect voor haar. Dus dat ze lucht wordt voor mij, dat is je enige en ook mijn noodzakelijke verweer.
Zij is een volwassen vrouw die een volwassen besluit heeft genomen. Ik ben haar slachtoffer en niet andersom. Mieke verdient ondanks alles respect. Maar ik denk nu eerst aan mijn zelfrespect, ik ben haar vader niet, ik ben de verraden minnaar!
Maar ze moet weten dat ik veel harder voor mezelf ben dan voor haar. Iedere dag ben ik nog in gevecht met mijn gevoel en verstand. Soms denk ik als ik op mijn werk zit, ik pak nu de auto en rij naar haar toe, om haar op mijn blote voeten te smeken bij me terug te komen. Tegen mijn gevoel en hart ben ik bikkelhard, niemand kan zich voorstellen hoe het voelt, dit is de innerlijke strijd van mijn leven, ze kennen die pijn niet. Maar dat is de enige remedie. Ik kan niet achterom blijven kijken naar Mieke, ik moet haar mijn rug toekeren, dat is de kortste weg naar nieuw geluk.

Ik heb de strijd met Mieke verloren. Maar ik heb heel veel geleerd, in 4 weken meer, dan in de afgelopen 9 jaren. Ik kan nu slecht alleen zijn. Maar volgens mij is dit een volstrekt normale reactie. Ik mis een vrouw naast me. Dat was Mieke. Maar toch, het gaat erom dat je een geliefde vrouw naast je mist. Mieke bekleedde die functie. Maar die functie kan ook door een ander worden overgenomen. En wat erger is: Mieke was niet die vrouw die ik dacht dat zij was.

Ik ben in mijn trots gekwetst is. Mijn eer. 'Achter elke sterke man staat een mooie vrouw".
Maar het is niet altijd waar natuurlijk. Want die vrouw moet zelf ook niet alleen mooi zijn, zij moet ook een sterk karakter hebben. En dat had Mieke helaas niet. Zij is een twijfelkont die zich een flink eind liet meesleuren, om dan toch weer om te draaien. En die te veel aan haar familie hangt. Mieke vlucht in twijfels. Mijn moeder heeft gelijk: zij heeft geen draad. Geen vast snoer. Zij was een fantastische lieve meid, maar zij moet niet denken dat zij daarom het recht heeft mijn leven te bederven. En door haar misleiding, haar gewankel en haar verraad heeft ze mij wel aan de rand van een afgrond gedrongen. Een vrouw kan niet alles maken,

Ik ben geen zielige man. Omdat ik ervan geleerd hebt,. En omdat ik dapper kiest voor een nieuw leven. Dat oude leven bestaat niet meer. De ervaring met Mieke heeft mij definitief veranderd. Ik heb ervan geleerd en zal denk ik nooit meer zo vaderlijk en excuserend, verzorgend met een vrouw omgaan. Nooit meer zal ik mijn geduld op de proef laten stellen zonder dat er een reëel perspectief tegenover staat. Ik ben nu gewaarschuwd.
Ik moet nu voor mezelf staan.

Mieke dit was mijn afscheidsbrief aan jouw, het is mijn verhaal over ons en over hoe ik de laatste weken het lege gat wat je achter liet heb ingevuld. Ik heb mezelf eens goed in de spiegel gekeken, en ik heb sinds het met ons uit is veel over mijzelf en ons geleerd. Het biedt me een kans om me te bezinnen op onze (verloren) relatie en mijzelf. Het biedt mij de mogelijkheid opnieuw en wijzer te beginnen. ik ben trots mezelf en op het huis wat ik echt voor mezelf met mijn eigen bloed, zweet en tranen aan het bouwen ben.

Vergeten zal ik je nooit. Ik zal je op een plaatsje in mijn verleden zetten. In het verleden ben je de meest bijzondere liefdevol persoon in mijn bestaan geweest. In de toekomst word je een schim, een schim van vroeger. Niets meer. De situatie waarin we nu zitten is de realiteit, dit is waar het eindigt tussen ons, iedere band is nu verbroken. Ik heb de bodem van mijn verdriet gezien en aangeraakt en ik zal nog wel vaker diep wegzakken, maar er is nu voor mij maar 1 weg terug en dat is omhoog.
Mieke het waren 9 fantastische jaren, je zou het niet zeggen als je dit allemaal leest, maar het waren voor mij negen heerlijke jaren, ondanks de grote en kleine problemen. Deze negen jaar zijn niet weggegooid, ik zou ze voor geen goud willen missen, en ze zo weer over willen doen. het was heerlijk om naast je te leven en met z’n tweeen te zijn, als je er niet was dan was je toch bij me in mijn hart. We hebben elkaar fantastische jaren gegeven. Ik heb ziels veel van je gehouden, Ik heb met alle kracht die ik in me had alles voor je gegeven, tot de laatste snik echt alles gegeven. Mieke, lieve schat, zie dit als het als mijn laatste omhelzing of laatste kus, ik hoop dat je het begrijpt. Maar Ik duw je nu voorgoed van me af en neem definitief afscheid van jou.

Bram