Gisteravond eindelijk maar eens de stoute schoenen aangetrokken en mijn ex gebeld, ik liep er al voor mijn vakantie mee rond om dat te doen, maar had toen nog net niet het gevoel, tijdens mijn vakantie enorm lopen piekeren, denken en malen, vooral natuurlijk tijdens het wandelen, ook veel met mijn vrienden over gepraat met wie ik op vakantie was. Toen toch maar de beslissing genomen om te bellen, dat was gisteravond dus..

Het viel me mee moet ik zeggen, het was raar, heel raar om haar na ruim 3 maanden weer aan de telefoon te hebben. Maar goed, waarom ik belde was eigenlijk om mijn verhaal te doen en een keer iets af te spreken, vind het toch raar dat je na een intieme periode, met een lange date periode daarvoor, dat je elkaar dan helemaal niet meer spreekt, ja 1x nog gezien om wat spulletjes uit te wisselen en om even te praten, dat was na 3 weken toen het uit was, daarna niet meer, nog wel een keer gevraagd via mail of ze me wilde zien, maar daar had ze toen ook geen behoefte aan. Anyways het gesprek ging goed, ik kon prima mijn verhaal vertellen, voelde me er ook niet naar bij of angstig of wat dan ook, kon goed vertellen wat er in mij omging, waar ik mee zat, mijn gevoel van faalangst, het niet kunnen aangeven waar ik tijdens de relatie mee zat, niet over mijn gevoelens durven praten uit angst om opzij gezet te worden, geen prioriteit aan de relatie kunnen en durven geven, kortom eigenlijk er niet voor durven en kunnen gaan. Daar zat zij het meeste mee, dat ik niet voor de relatie ben gegaan, zij vind (en misschien wel terecht) dat je dat meteen moet hebben, je gaat ergens voor 300% voor en anders niet, dat klopt, maar ik durfde dat niet en was me er niet van bewust dat ik dat naar haar toe niet zo deed, ik ging er in mijn hoofd altijd wel voor 1000% voor, maar alleen niet in woord en daad. Ook zei ze dat als ik dan zo doelbewust bezig was, waarom ik dan niet wel iets ging doen aan mijn situatie, waarom ik dan niet wel met mijn studie bezig ging, waarom ik dan wel uitging en niet aan mijn studie ging werken, dat snapte ze niet, moet ik haar ook wel een beetje gelijk in geven, maar wederom als je het niet door hebt en zoveel andere dingen aan je kop hebt dan wordt het lastig om ook maar iets te gaan doen, in ieder geval zo voelt het bij mij, ik blokkeerde dan volledig, zocht afleiding in uitgaan, voetbal en darten.

De verbazing begon eigenlijk te komen toen ze vertelde hoe zij er mee bezig was. Ik vertelde dat het voor mij een grote zelfontdekking was, dat ik veel over mezelf te weten ben gekomen en het erg fijn vond om mijn verhaal kwijt te kunnen, gewoon om het haar verteld te hebben. Ik vroeg nog waarom ze nog geen contact op had genomen en waarom ze me ronduit ontliep, zij zei om mij ruimte te geven, geen valse hoop en ook voor haar zelf. Zeker waar allemaal, maar het voelde toch als vluchten voor mij, dat werd later ook bevestigd. Ze vertelde me over haar vakantie, dat ze op zomerkampen met autistische kids was geweest, dat ze op werkvakantie met fietsvakanties voor jongeren was geweest, toen vroeg ik, heb je dan wel rust gehad?, nee niet echt zei ze, maar wel afleiding gehad. Daarna nog meer, ze vertelde dat ze een hele tijd getreurd had, dat ze het er ook enorm moeilijk mee had gehad, dat ze me had willen opzoeken, bellen, etc, maar het niet deed om dat ze uiteindelijk toch achter haar beslissing stond en dat ze haar gevoel wegdrukte, ver weg, (letterlijk). Ik vroeg nog waarom ze nooit meer naar de kroeg komt waar wij altijd kwamen, of andere gezamenlijke tenten, zei ze, ja geen zin in, ook om jou niet te zien, dat was te pijnlijk, als ze mij niet zag dan bestond ik ook niet, dan was ik er echt niet meer.

aan het einde vroeg ik nog of ze een keer zin had om af te spreken, het leek me ook wel fijn om haar te zien, ik zei over een paar weken of zo, kom je in mijn nieuwe kamertjes kijken, gaan we daarna iets anders doen. Had ze geen zin in, voelde te geforceerd, omdat het moest, niet meer omdat ze het leuk vond. Ze zei, ik kom je gewoon niet meer tegen, onze levens zijn los van elkaar, ja dat klopt moest ik toegeven, maar we hebben wel gezamenlijke vrienden, die kom ik wel tegen en ik kom ook vriendinnen van haar tegen, ook in de onze gezamenlijke kroeg, die ontloop jij ook. Zo is de kroeg waar we allebei kwamen en elkaar ontmoeten, de bedrijfsleider daarvan mijn beste vriend en een hele goede vriend van haar vriendinnengroep, maar die ontloopt ze dus ook allemaal, zien ze ook bewust niet meer. Ook omdat ze het zo druk had, haar agenda helemaal had volgepland tot over vier weken aan toe, ze die gezamenlijke vriend dus ook niet kon zien of spreken. Toen dacht ik echt, vlucht maar, als jij er zo mee bezig wilt zijn, prima, ik kies mijn weg, daar kreeg ik een heel positief gevoel over, dat ik niet meer vluchte voor mijn gevoelens en niet meer wegliep voor mijn ansten, maar de confrontatie aanga, er nu wel voor kan gaan.

Dat werd nogmaals bevestigd een uur na het gesprek, ik kreeg een sms, ze vond het prima dat ik gebeld had, maar had geen zin in verder contact via foon/sms/mail. Heb ik op geantwoord, prima, laat maar weten als je contact wilt, wat natuurlijk niet meer gaat gebeuren dan.

Al met al een erg goed gesprek, wel heel raar en af entoe frustrerend dat je juist nu wel zo kan praten, dat je nu wel alles ziet zoals het gegaan is, ook klikte het toch weer best goed, dat deed wel pijn, tussendoor grapjes maken, beetje herinneringen ophalen, voelt nog een beetje heel vreemd moet ik zeggen, maar denk wel dat het de goede kant op valt.

Het is nu gewoon echt over, de hoop kan de deur uit, ik ben verder dan zij, ik kies mijn eigen pad, ga verder zoals ik bezig was, mijn zelfontdekking, mijn angsten onder ogen zien, nieuwe dingen doen en mijn levenspad verder uitstippelen. Ik weet nu ook dat hier geen toekomst in zat, dat het niet uit had gemaakt wat ik had gedaan, of nou wel of niet die dingen had gedaan die ik mezelf verwijtte, wij verschilden emotioneel te veel, zoals ik nu ben, zo had ik ook in de relatie willen zijn, maar dat had niets afgedaan aan het slagen van de relatie, zij gaat anders met emoties om, dat blijkt nu wel weer, zij fietst hier volledig aan langs, stopt het weg en gaat door, anders dus vooral naar zichzelf toe, de klik op dit vlak was er duidelijk niet, dat zie ik nu heel sterk in, vooral omdat ik nu ook zo met mijn gevoel bezig ben hierin mijzelf aan het ontwikkelen ben. Zo is zij niet, zou ze misschien wel kunnen worden, maar dat is niet meer aan mij, je kan iemand niet dwingen te veranderen, dat kon zij nie bij mij tijdens de relatie en ik nu niet na de relatie, het moet uit jezelf komen, je moet vanuit jezelf je willen veranderen. Ik moet voor mezelf kiezen, mijn eigen pad volgen,

Tuurlijk heb ik nog dezelfde pijnlijke gevoelens, voelt het heel kut dat ze nu ook echt definitief uit mijn leven is, niet alleen als partner maar ook als vriendin, ik vond haar leuk, echt leuk, ze had iets speciaals voor me, het directe, wat ik ook heb, meteen zeggen wat je denkt over iets, ookal is dat iets kleins, bv he wat zit je haar leuk of he wat lig je er lekker bij, dat spontane en enthousiaste zal ik zeker van haar missen. Ook keek ik enorm op tegen wat zij allemaal deed, waren dat echt punten van mijn 'lijstje' wat ik leuk vond aan een vrouw:
(1) ze deed veel vrijwillegerswerk, wilde mensen helpen, de wereld verbeteren, ga les op school, wilde ontspoorde jongeren weer op pad helpen etc, ik wil ook graag meer dankbaar werk doen en mensen helpen, ipv de harde zakelijkheid van de IT wereld.
(2) ze ging veel alleen op vakantie, eigenlijk alleen maar, lange reizen, was naar de VS geweest, wat ook een grote droom van mij is om te reizen in de VS
(3) ze speelde klassieke muziek in een orkest, vond ik super mooi, heel interessant, ik speelde ook klassiek gitaar,
(4) Haar interesse voor mysteries en spannende verhalen, sagen en legenden, het onbekende, wat ik ook precies zo had,

Allemaal dingen waardoor ik eerst dacht de supervrouw, de vrouw van mijn dromen te hebben gehad, daarnaast vond ik haar ook aantrekkelijk, goed figuur, leuk koppie, waar ik verder geen voorkuer in heb of zo, of me door laat leiden.

Zo dacht ik voor en tijdens de relatie, nu begin ik in te zien dat het juist ook emotioneel moet klikken, dat je elkaar moet aanvoelen, elkaar moet kunnen helpen, met elkaar moet kunnen praten, ik durfde bv niet mezelf te zijn bij haar, had ik grote moeite mee, dat zit voor een deel zeker in mezelf, maar als die ander daar beter mee om had kunnen gaan dan was dat mij ook beter gelukt. Het kost me veel moeite om zeg maar van die materialistische punten af te stappen en ook het emotionele te erkennen, lukt na het gesprek wel aardiger moet ik zeggen hoor. Ik weet dat al die 4 punten hierboven dingen zijn die ik zelf had willen doen, dat ga ik dus ook zeker doen, maar weet nog even niet hoe en vooral waarom, doe ik dat dan vanuit mezelf of omdat ik haar wil pleasen?, doe ik dat omdat ik dat wil en leuk vind, of omdat ik dan aan mijn eigen ideaalebeeld voldoe?, geen idee even, laat het voorlopig maar lekker rusten, dat komt wel als er wat meer rust, duidelijkheid en vrede in mezelf zit. Eerst maar dit eens verwerken vandaag..

Zo een hele lap tekst, maar voel me er goed door het weer zo op papier te hebben gezet, beetje van me afgegooid..

Liefs Bram