Ik schrijf hier even een stukje, vermits ik volledig van de kaart ben, en dit me misschien wat helpt om dit toch wel zware dipje te verwerken. Ik moet het gewoon van me afschrijven.
Er is niet echt iets shockerend gebeurd. Ik zie haar nog steeds maandag heel eventjes (zaakje afhandelen, misschien iets meer proberen eruit te halen, eten ofzo).
En doch, uit het niets, vandaag, val ik in een diepe, ontzettend diepe dip.

Ik zit al de gehele dag te janken, verkrampt lig ik in bed. Waar komen deze dipjes toch vandaan? Misschien heb ik teveel zitten nadenken over maandag, wanneer ik haar zie, hoe ik het best kan aanpakken... misschien heeft het daarmee te maken. Misschien heb ik te veel zitten denken aan wat er allemaal is gebeurd.

Ik ben daarnet nog even gaan praten met een vriendin, dat hielp een beetje, maar nu is het terug verergerd.

Hoe meer ik doe wat ik moet doen om haar terug te krijgen, hoe minder ik kan verwerken. Dit alles kan ik, denk ik, nog even volhouden, vermits ik weet wat de mogelijke beloning (herkansing vd relatie) me waard is. Maar lang hou ik dit niet meer vol. Mijn liefde was en is nog steeds te groot, en mijn leed wordt er door gevoed.

Hoe hou ik deze strijd in godsnaam vol? Net nu er terug een beetje contact is vanuit haar kant, en zelfs een ontmoeting binnenkort, zit ik er weer helemaal onderdoor. Hoe beter het terug loopt, des te harder de pijn. En dit voor haar blijven 'maskeren' (in de mate van het mogelijke)... wat een onmenselijke beproeving!...

Ik kan haar niet eens vragen of ze nog steeds bezig is met haar rebound... dat zou haar verder wegduwen... vreselijk is dit. Ik weet niets, en ik kan het haar niet vragen. Ben ik gedumpt voor hem? Of gebruikt ze hem om mij te verwerken? Of slaapt ze terug alleen? ... zucht...

... Ergens aprecieer ik deze pijn, dit langzame afsterven wel. Het geeft me eelt op m'n ziel, ik weet dat ik er later de vruchten van zal plukken.

Maar dit is ook zelfmarteling... Mijn emmer begint vol te geraken... De laatste druppel leed doet weldra de emmer overlopen... Ik begin schrik te krijgen dat ik over mijn pijngrens heen begin te gaan. Niet dat ik domme dingen ga doen (geen stress), maar dat ik mezelf met een hartzeer opzadel die ik er nooit niet meer uit zal krijgen.

Is ze de strijd waard? Ja.
Is een nieuwe relatie met haar de strijd waard? Ja.
Maar kan ik deze strijd nog lang aan? ... Ik vrees van niet, en ik vrees dat ik binnenkort de strijd ga moeten staken, met aandacht voor mijn eigen welzijn.

De strijd zal ik ergens ooit wel moeten staken... maar nu nog niet... het contact begint net terug te beteren... Ik heb reeds té veel afgezien om nu op dit eventueel positief moment op te geven...

Hoe sterk ik me ook poog te houden... dit is werkelijk de allerzwaarste beproeving uit m'n leven. Hopelijk hou ik het nog vol... seconde voor seconde, uur per uur, dag per dag en week per week. Ik moet volhouden. Ik kan niet anders.