om een lang verhaal kort te maken : onder zachte dwang van collega's en vrienden en ben ik terug aan het daten geslagen.Ze vonden dat het na 9 maand tijd werd dat ik weer de draad van mijn leven op te pakken en de versiertoer op te gaan.
Van datingsite tot avondje tooghangen in een club tot zelfs een inschrijving voor een speeddatenight..ik heb het allemaal gedaan
En dat allemaal op een week tijd hé hihihihih.

Echter, ik heb zonet al mijn profielen gedeleted, de speeddatenight gecancelled (ook al had ik betaald)...
it's just not me, you know...

Mijn hele leven en toekomst is gewoon verknoeid door mister assehole.
Elke man die in mijn buurt komt wordt gewoon doodgebliksemd door mijn kwade blik (sexy is anders...)..
de weinigen die dit overleven geven na een kwartiertje hun versierpogingen op : ik geloof er toch niets van..
Ik kan mij niet openstellen voor iemand, wetende dat er de kans bestaat dat die persoon hard op mijn ziel gaat stappen en ik weer uit een dal zal moeten klimmen. Want je weet nooit of nooit met zekerheid dat je de persoon kan vertrouwen en dat hij mij niet hetzelfde gaat lappen als K gedaan heeft... in the end kan je alleen maar jezelf vertrouwen

Ik zie ook het punt niet van de datingsites. Meer knipoogjes sturen dan je terugkrijgt..eerst beoordelen op het uiterlijk ipv het innerlijke
En wat voor reacties ik in die week niet gekregen heb? nie normaal : van trio tot minares van een man wiens vrouw elk moment kon bevallen, zelfs een heus huwelijksaanzoek heb ik gehad.

dan denkt het kleine filosoofje in mijn soms : in wat voor een wereld leven wij nu toch... Ben ik dan echt zo een alien? ligt het misschien dan toch allemaal aan mij...

dus K : leef jij maar lekker verder met uw kersverse vrouw reikhalzend uitkijkend naar de geboorte van je kindje begin oktober. Woon jij maar lekker in onze nieuwbouw...
zal ik wel rustig en alleen oud worden : me myself and i (en mijn klein kitten dat ik in december in huis ga halen...)
de liefde van een dier is tenminste toch onvoorwaardelijk...