Het duurt even, maar er komt een dag dat je je realiseert dat de acties van de ex losstaan van jou.
En dat loslaten heel veel angst en paniek met zich meebrengt. En dat al die angst verweven is met ons ego.
De partner wil niet meer met ons verder leven en dus trekken wij de conclusie dat er iets grandioos met ons mis is. En we zijn daarna alleen maar krampachtig bezig om dat terug te roepen. Om ervoor te zorgen dat we geliefd en geaccepteerd worden in plaats van afgewezen. Het ego kan haast niet geloven dat de ander zonder hem/haar kan.

De stappen die de ex-partner daarna neemt onderstrepen dit nog eens extra. Blijft de ex kruimeltjes geven? We klampen ons er aan vast alsof het diamanten zijn want we zien dit als tekenen dat we toch de moeite waard zijn.
Ondertussen doet dat meer schade dan goed, want elke keer dat we ons realiseren waarmee we ons tevreden stellen zakt onze eigenliefde een paar kilometer omlaag. En blijven we in een cirkel rondjes draaien ('waarom zou hij /zij ons immer liefhebben als we zo'n triest geval zijn' zeggen we onszelf).

Anderzijds proberen we onszelf voor de gek te houden - alles om die bevestiging van het ego maar in stand te houden en loslaten uit de weg te gaan (want wat creëert dat een paniek!!!)

Wanneer de ander een nieuwe relatie aangaat zegt iedereen tegen ons 'die is op de rebound'. Zo kunnen we de gedachte in stand houden dat het maar een matter of time is voor we weer herenigd zijn.

We begrijpen het niet wanneer de ander weer met een ander samen is. Wat heeft die persoon waarin wij tekort schieten? Waarom hij/zij wel en wij niet?

We vergeten daarbij dat het eigenlijk helemaal niks met ons te maken heeft.

We willen ontkennen dat die ander losstaat van onszelf. Het is een natuurlijk verschijnsel. De liefdesband zorgt voor een versmelting wat het gevoel geeft van eenheid. En wat één is kan niet losstaan.
En zo kunnen we ons niet voorstellen dat de ander nu moeiteloos los van onszelf fungeert. Mensen met een wat slechter zelfbeeld komen zichzelf al helemaal tegen tijden ldvd. Niet alleen is ons al kwetsbare ego verder gekwetst, tevens gaan wij op in de ander omdat we zelf het gevoel hebben tekort te schieten. We maken onszelf compleet door de ander toe te voegen en zijn incompleet in hun afwezigheid.

Maar dat is wel wat die ander doet. Die ander heeft de eenheid verbroken en functioneert nu los van jou.
Maakt beslissingen los van jou en leeft zijn leven los van jou. Zijn 'zijn' staat los van jou.
Zijn acties, reacties, leven erna staan los van jou.

En dat is heel moeilijk en pijnlijk te bevatten maar wanneer je dat wel doet dan geeft het een grote opluchting.

We kunnen niet alles aan onszelf refereren. We kunnen niet ons bestaansrecht verkrijgen via een ander persoon. We kunnen niet ons levensgeluk ophangen aan één persoon.
Ons levensgeluk is een samenstelling van factoren, extern en intern. Er zijn de zaken die we kunnen beïnvloeden (werk, financiële situatie, veiligheid, creativiteit, familiebanden, studie, lichaamsbeweging) en de dingen die we niet kunnen beïnvloeden (bijv liefdesrelatie, verlies, dood, ziekte).

Ik ben inmiddels van mening dat we ons zelfbeeld wel degelijk kunnen sterken en in ieder geval daarmee wat gelukkiger kunnen worden. Wel blijven we onderhevig aan emoties en negatieve patronen, maar ook daarin bestaan er 'tools' om daar zo goed mogelijk mee om te kunnen gaan.
En wanneer we dat doen begrijpen we hoeveel er uitspruit uit ons ego en de angst voor afwijzing.
En wanneer we dat realiseren worden we een stukje beter in het loslaten.

'Mere appearances do not obscure or afflict us. It is our reaction to them'.