Ik realiseer me nu, als ik terugkijk op alles wat er is gebeurd, dat er meerdere fases zijn dan de 7(?)verwerkingsfases die zijn aangetoond. Of misschien zijn dit uittreksels van die fases.
De fase waarin je nog heel erg opzoek bent naar het verdriet bijvoorbeeld. Dit klinkt misschien raar, en confronterend, en waarschijnlijk zullen er mensen zijn die het niet met me eens zijn. Maar soms kan verdriet juist iets zijn waar mensen zich, bewust of onbewust, in hullen. Zielige liedjes luisteren, foto’s terug kijken, brieven en smsjes teruglezen, hyves blijven checken. Waarom doen we dat? We weten dat we daar niet gelukkiger van worden dat juist dat heel erg veel pijn doet.

Tuurlijk is het fijn om af en toe even een potje te huilen. Maar ik denk dat de mensen die zich hier hebben aangemeld hier niet zijn omdat ze af en toe een potje willen huilen. We zijn hier omdat het of al heel erg lang slecht gaat, niet overgaat en pijn blijft doen. Of omdat je net bent verlaten.

Als je net bent verlaten of als de wond nog heel erg vers is, zit je altijd in een stadium waarop je herinneringen terug gaat halen en foto’s gaat kijken etc. dat is in ieder geval mijn ervaring. Je sluit niet direct alles af, je zit namelijk vaak nog met vragen. Er is nog een hoop op dat het goed komt, de hoop dat iemand terugkomt. Nog niet alles is verloren ook al voelt dat wel zo.
Dat zie ik ook achteraf, op alle momenten dat ik dacht dat ik alles kwijt was had ik eigenlijk nog zoveel. Toen ik erachter kwam dat hij vreemdging dacht ik dat alles onder m’n voeten wegsloeg, hij was niet verliefd op haar, hij had onwijs veel spijt, hield nog net zoveel van me, maar ik dacht dat ik alles kwijt was wat ik kende en dacht te kennen.
Het was even uit om deze reden, maar we hadden allebei nog hoop voor de toekomst, ik dacht in ieder geval dat ik degene was die dat kon bepalen. Maar toen ik een paar weken later hoorde dat hij geen relatie meer wilde, om de stress, zijn jaloersheid, zijn verliefdheid waar hij onzeker van werd en verkeerd mee omging(vreemdging) etc. toen viel er nog meer weg. Zo gaat het nog even door, elke keer als we het wilde krabbelde hij terug uit angst voor pijn en deed daardoor mij weer pijn.

Maar nu weet ik pas echt hoe het is om alles kwijt te zijn. In alle bovengenoemde periodes en gebeurtenissen had ik 1 ding nog wel: zijn liefde. Hij hield nog ongelofelijk veel van me. En nu ik hem niet meer terugken, hij een vreemde voor me is, en alles echt is veranderd weet ik pas wanneer ik alles ben kwijtgeraakt en wat ik eerst nog had. Toen er nog wat te vechten viel, te praten viel.

Nu heb ik sinds een halfjaar definitief een punt gezet achter alles, na heel erg veel pijn en ongeloof. En dan kom ik aan bij de tweede fase, een fase die zo moeilijk lijkt als je nog niet zover bent. Ik heb alles verwijderd, een nieuw nummer genomen, ik kijk nooit meer op zijn hyves, wil geen verhalen over ’m horen ook niet als iemand wat te vertellen heeft. Kijk geen foto’s meer, wil niet weten wat hij doet of waar hij is. Ik heb letterlijk sinds een half jaar niets meer opgezocht wat mij iets kon vertellen over zijn leven nu.

Juist omdat ik wist dat ’t teveel pijn zou doen. Er viel niets meer te redden, ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen. Niet dat ik er overheen ben, helemaal niet. Ik mis ’m nog elke dag. Maar ik maak ’t mezelf niet meer zo moeilijk! En dat raad ik iedereen zo erg aan. Ga niet lopen gissen naar pijnlijke vragen waar je het antwoord op weet, ga niet kijken met wie hij/zij nu weer contact heeft, vermijdt plaatsen waar diegene vaak komt. Hoe moeilijk het ook is. Het maakt het zoveel makkelijker om geen contact te zoeken en als je niet weet wat hij/zij doet kan je dat zelf invullen. Kan je jezelf desnoods aanpraten dat hij/zij zich verveeld, geen nieuwe vrienden heeft geen leuke dingen doet. Als je niet weet wanneer diegene moet werken, naar welk feest diegene gaat hoef je daar ook niet elke dag over na te denken. ’’ oh hij is nu daar, nu daar.. ’’ dat is zo pijnlijk en geeft jezelf niet de ruimte verder te gaan met je eigen leven.

Zolang je nog het leven leeft van de ander, staat dat jou eigen voortgang in de weg.
Zolang je niet het antwoord vraagt op een vraag als ’’hou je nog van me, mis je me?’’ (behalve als je dat echt wilt weten en ’t antwoord stiekem echt zelf niet al weet) kan je die vraag zelf beantwoorden. Doe jezelf niet meer pijn dat er al is. Hoe moeilijk het ook is, hoe erg je jezelf er misschien ook van moet weerhouden. Ik weet dat het iets is waar je moet komen, ik was er ook niet in een keer. Maar ik heb er wel van geleerd.

Sterkte en liefs, xx