Nog steeds in sterke stemming ging ik vanmiddag fietsen in de omgeving. De route die ik vorig jaar zo vaak gefietst heb. Met vaak de bestemming: zijn zomerhuisje.
Ik heb die route dus vermeden. Ging dan maar liever op mijn hometrainer zitten..

Maar het ging goed. De herinneringen kwamen. Ook wel de minder goede. Heb op het bankje gezeten waar ik eens zat te huilen toen hij afgebeld had omdat zijn dochter onverwacht voor zijn deur stond en hij niet durfde te zeggen -zo net na de scheiding - dat hij een afspraak had met een vrouw. En dus mij maar afbelde..
De beelden kwamen terug, maar met weinig gevoelens meer. Dat was dat jaar ja.

Thuisgekomen ging ik maar meteen door met aanpakken: alle mailtjes van hem bij verwijderde en verzonden items in 1 map gezet zodat ik ze niet meer in mijn mailbox tegenkom. Gewoon, klaar ermee. Las zo nu en dan de inhoud en zag nu de climax al aankomen, het is raar als je de afloop al van iets weet om het dan terug te lezen: de aankondiging dat hij op een datingsite was gaan staan. De pittige teksten over en weer na zijn eerste date.
Over zijn gevoelens voor mij, mijn gevoelens voor hem. Daar waren weer gesprekken tussendoor, waar de mailtjes dan naar verwezen, die ik me nog heel levendig herinner.
Ik zag zijn verwijdering langzaam terrein winnen..
Toch nog op de laatste dag voor het echt uitging nog die dagelijkse mailtjes, waarin hij nog zei: bel je vanavond etc.
die daarna van de ene dag op de andere stopten.
Hij hakte zo bot die band in 1 keer door..
Daar heb ik het meest last van gehad, maar ben er nu aan gewend.
Hij maakt het me nu gemakkelijk door niets meer van zich te laten horen. Ik raak er steeds meer aan gewend. Een mens past zich aan (de menz werkt, de menz lacht, de menz huilt.. dat reclamespotje, daar moet deze nog bij: de menz past zich aan).

Ik heb dus toch nog zoals Morgann(?) geloof ik zei, een cadeautje van hem gekregen. Het laatste restje gaat nu langzaam verdwijnen en hij helpt me daarbij.

Het voelt goed!!