Veel mensen hier zijn zomaar in de steek gelaten, begrijpen er niets van en zijn boos etc.
Op het begin begreep ik er ook niks van, vond zijn argumenten om niet meer bij me terug te komen zo'n onzin dat ik allemaal maar bozer werd en dacht dat z'n gevoel weg was maar dat ie dat gewoon niet durfde te zeggen. Hij zei dat hij altijd zo verliefd op me was geweest dat hij zichzelf daarin verloor. Hij was heel erg jaloers, had heel erg last van stress als ik niet bij hem was en er zijn ook momenten geweest tijdens onze relatie dat hij het hierom bijna wilde uitmaken. Hij had het gevoel dat hij zichzelf kwijt raakte omdat hij zo bang was mij te verliezen. Toen is hij ook een aantal keren vreemdgegaan, de reden dat 't in eerste instantie uit ging. Het meisje in kwestie besloot ineens een half jaar na de eerste keer dat hij met haar vreemdging mij alles te vertellen. Hij heeft achteraf gezegd dat hij naar haar toe ging als wij ruzie hadden. Of als hij zich weer heel onzeker voelde over ons. Alles stortte in voor ons allebei, en vanaf toen tot nu ben ik van alles naar niets gegaan in een jaar tijd.

Ongeveer 9 maanden geleden wilde we het weer opnieuw proberen maar het ging weer niet. Dit maakte me zo boos dat ik zei dat ik hem niet meer wilde zien. Hij heeft nog contact proberen te zoeken en gezegd dat ik het tijd moest geven maar ik wist zeker dat het niet meer ging lukken, hij deed er te weinig voor nu er zoveel voor gedaan moest worden.
Twee maanden hadden we geen contact waarin ik ook een nieuwe vriend kreeg. Heel dom maargoed, die fout wordt wel vaker gemaakt.
Na die twee maanden spraken we weer een keertje af. Ik dacht dat ik 't wel aankon en dat ik erover heen was. We gingen uit met zijn vrienden, en ook het weekend daarna ging ik weer naar 'm toe. Toen merkte ik ineens hoe erg hij veranderd was, alles was anders. Hij was veel meer ''teruggetrokken'' niet stil ofzo, maar hij leek wel totaal ongevoelig. Alsof er een grote muur om 'm heen was getrokken. Het ging al snel uit met mijn nieuwe vriend en ik ben nog een aantal keer naar mijn ex in kwestie gegaan daarna. Ik denk dat ik elke keer dat ik daar heenging hoopte op iets, iets van herkenning, ik bleef zoeken en hopen op iets wat mij de zekerheid gaf dat alles er nog was.

Als ik begon over ons kapte hij het af, hij was veel minder lief, afstandelijker, oppervlakkiger, hij maakte opmerkingen over andere mooie vrouwen(op tv bijv)wat hij nooit deed, ik kreeg het gevoel alsof ik een lustobject was terwijl ik toch echt zijn grote liefde ben geweest 3 jaar lang en ik nooit heb geweten waar en wanneer dat is veranderd. Ook bij zijn vrienden deed hij heel anders tegen me, veel afstandelijker terwijl dat voorheen nooit zo was. Wat zijn vrienden betreft denk ik ook wel dat hij wilde laten zien aan hun dat hij er nu boven stond. Hij heeft laten vallen dat hij in die 2 maanden tegen zijn vrienden heeft gezegd wanneer ze vroegen naar mij; ''nee nooit meer Isa''. Toen ik vroeg waarom ik er dan toch weer was, wist hij dat zogenaamd niet. Voorheen was hij nooit verliefd en nooit gevoelig, ineens zagen zijn vrienden deze kant van hem toen ik kwam. Ik heb het gevoel dat hij dat weer terug wilde dragen tegenover hun. Pijnlijk, want als hij niet meer bij zijn vrienden zo tegen me kan doen is er heel veel fout gegaan en de hoop op ooit ook weer een stuk kleiner.
Alles was anders, hij was zo veranderd en daarmee veranderde alles. Alles wat ik kende, alles waar ik nog op hoopte en alles wat ik dacht te hebben.

En vanaf toen ging ik inzien welke rol ik hier zelf in had gespeeld. Ik dacht dat hij er altijd nog zou zijn, ging er nooit vanuit dat hij zou verdwijnen, echt zo zou verdwijnen. Ondanks alles had ik altijd wel ''de touwtjes in handen'' en heb nooit echt beseft wat ik allemaal had. Vooral omdat ik dacht dat het nooit weg zou gaan. Ik maakte zo nu en dan misbruik van zijn verliefdheid, ik ging expres altijd iets verder dan hij trok zodat ik uit zijn reactie kon opmerken hoe gek hij op me was. Nu weet ik hoe fout dat is geweest, en nu weet ik dat alles kapot kan hoe sterk het ook lijkt.

Zonder mij heeft hij geen stress, geen jaloersheid en kan hij helemaal zijn eigen gang gaan. Hij is altijd even veel van me blijven houden, nooit minder verliefd geworden, en hij wist zeker dat we ooit weer samen zouden komen. Hij kwam ook altijd weer terug, maar het ging steeds niet, voelde zich toch ''veiliger'' als hij afstand van me nam denk ik, was bang om pijn gedaan te worden en dat trok ik niet meer. Hij wilde mij en de vrijheid en dat kan niet. Maar ik zag toen ook nog niet in wat ik zelf heel erg fout had gedaan. Zijn onzekerheid niet serieus nemen, ermee spelen. Ik had alles toen nog goed kunnen maken als ik het had geweten, als ik had geweten hoe anders alles nu zou zijn. Toen wilde we er allebei nog voor vechten.
Want dit was allemaal voor die 2 maanden dat ik geen contact meer met hem wilde. Na die 2 maanden werd alles anders, ik voelde me bijna gebruikt door hem. Alsof alles wat ooit zo vertrouwd leek ineens iemand anders blijkt te zijn. Ik wist ineens niet meer wat hij nog voelde, weet ik nog steeds niet. Nooit gevraagd, te bang voor het antwoord.

Ik heb nu al een half jaar geen contact meer met hem. Het gaat nu beter met me, maar dit is verreweg het ergste half jaar uit mijn leven. Vol schuldgevoel, verdriet, pijn en gemis. Ik voelde me ontkent en begreep er helemaal niks van. Ik begreep mijn eigen fouten wel, had het gevoel alsof ik zelf mijn grote liefde van me af had geduwd. Maar wat ik niet kon begrijpen is zo'n verandering in zo'n korte tijd. Hij heeft een van de laatste keren dat ik hem zag gezegd dat hij om over mij heen te komen aan alle slechten dingen in onze relatie dacht(in die 2 maanden). En dat dat had geholpen, maar nu ik dr weer was....(die zin maakte hij niet af).

Dat deed heel erg veel pijn, je wilt juist dat iemand zich een mooie tijd herinnerd. Dat doet hij natuurlijk ook, het was geweldig samen, de mooiste tijd van onze leven. Maar voor mij was het zoveel makkelijker, en hij leefde gewoon constant in stress. En dat heeft er uiteindelijk voor geleidt dat hij het niet meer trok. En nu ben ik al een half jaar alleen, en heb ik nog steeds geen idee wat er in die 2 maanden is gebeurd.

Ik zou zo graag mijn fouten willen goedmaken, ik weet nu zo goed wat moet. Ik herken hem niet meer terug, ik heb ook alles verwijderd en heb al een half jaar geen hyves of wat dan ook gecheckt. Ik weet niks van zijn leven, alleen zo kan ik proberen door te gaan. Zolang ik zijn leven blijf leven kan ik niet verder met hem mijne.
Ik heb heel veel geleerd, maar dat ik net bij hem deze fouten moest maken kan ik af en toe nog steeds niet verkroppen. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn soulmate en mijn grote liefde is een vreemde voor me. En waarom? Omdat hij zich zo het veiligst voelt. Want er moet een rede voor zijn dat hij zich zo graag wilde veranderen. En de reden ben ik, dit was zijn manier om over mij heen te komen.

Nou ja, nu dus een half jaar geen contact behalve af en toe een paar halfslachtige pogingen van hem. Ik mis hem nog steeds, denk elke dag aan hem en vind het heel moeilijk om contact te maken met andere jongens. Dat had ik voorheen nooit, en ik vind het erg moeilijk om te zien hoeveel er is veranderd sinds hij weg is. Hij weet waarschijnlijk niet eens hoeveel pijn het mij heeft gedaan en hoeveel invloed. Ik heb (helaas dramatisch)afscheid genomen via 7 smsjes(zoals ik al zei, was praten niet mogelijk)en ik had daarvoor al een brief geschreven maar daar heeft hij nooit wat over gezegd. Had ik ook niet verwacht, ik wilde alleen dat hij wist hoeveel spijt ik had van alles en hoeveel ik van hem hield.
Ik kreeg amper een reactie op die smsjes behalve dat het hem beter leek als we elkaar een lange tijd niet zagen want zo werd het er ook niet beter op.

Pijn, een diepe grote zwarte put waar ik daarna in viel. En echt net pas een beetje uitkrabbel. Twee jaar lang, twee hele belangrijke jaren lang was mijn leven bij hem. Zijn familie, zijn thuis, zijn alles was ook mijn alles en het was ontzettend wennen toen dat ineens weg was(weg leek te zijn toen ik hoorde van zijn vreemdgaan).
Vind het nog elke dag moeilijk en een gevecht, maar de scherpe kantjes zijn eraf. Zie hem misschien over twee weken op een feest, we gaan er allebei toevallig heen. Heb nog steeds geen contact hoor, maar af en toe mailt hij me ineens. Soms reageer ik, soms niet. Vaak is het het reageren niet eens waard. Ik weet niet wat hij ermee wil bereiken, maar wil zo neutraal mogelijk reageren en hij hoeft echt niet te weten hoe moeilijk ik het nog heb.
In ieder geval weet ik door weer zo'n mailtje dat hij ook gaat. Ben heel erg benieuwd.. Ik heb geen idee hoe het met hem gaat. Zal wel hetzelfde gaan als altijd, ik wil het niet eens weten. Wil hem even laten zien hoe goed het met me gaat, zogenaamd.

Ooohh bedankt als je tot hier hebt gelezen.. Is weer een veel langere blog geworden dan ik in eerste instantie van plan was.

Liefs

I would like to visit you for a while
Get away and out of this city
Maybe I shouldn't have called but someone had to be the first to break
We can go sit on your back porch
Relax
Talk about anything
It don't matter
I'll be courageous if you can pretend
that you've forgiven me

Because I don't know you anymore
I don't recognize this place
The picture frames have changed and so has your name
We don't talk much anymore
We keep running from the pain
But what I wouldn't give to see your face again

Spring time in the city
Always such releave from the winter freeze
The snow is more lonely than cold
If you know what I mean
Everybody has an agenda, don't stop keep that chin up you'll be alright
Can you believe what a year it's been
Are you still te same ?
Has your opinion changed ?

Because I don't know you anymore
I don't recognize this place
The picture frames have changed and so has your name
We don't talk much anymore
We keep running from the pain
But what I wouldn't give to see your face again

I know I let you down
Again and again
I know I never really treated you right
I've paid the price
I'm still paying for it every day

So maybe I shouldn't have called
Was it too soon to tell?
Oh what the hell
It doesn't really matter
How do you redefine something that never really had a name?
Has your opinion changed?

Because I don't know you anymore
I don't recognize this place
The picture frames have changed and so has your name
We don't talk much anymore
We keep running from the pain
But what I wouldn't give to see your face again

-

i know i didn't love you
quite as often as i could have
and i know i didn't treat you
quite as good as i should have
little things i should have said and done
i just never took the time
but you were always on my mind
i know i didn't hold you
all those lonely, lonely times
and i guess i never told you
''i'm so happy that you're mine''
if i made you feel second best
babe i'm sorry i was blind
but you were always on my mind
you were always on my mind