Blijf maar malen over dingen. Op zich nu even niet slecht malen. Zo zit ik erover na te denken dat ii misschien op dit moment niet in zijn leven paste. Ik was er helemaal klaar voor om me te settelen, om ergens te gaan wonen waar we onze eerste kindjes zouden gaan krijgen, samen sparen om nog een mooie reis te maken, samen echt beginnen aan het leven. Hij zei dat hij eerst nog op zichzelf moest, en over een jaar pas wou samenwonen, nu vond ik dat prima om te wachten zolang hij het maar ooit wou. Hij is nog bezig zijn diploma te halen, hij is nog bezig om uit huis te gaan of niet uit huis te gaan, wat hij nu precies gaat doen in de toekomst? Bij zijn vader werken, niet bij zijn vader werken? Zijn eigen bedrijf opstarten, hoe en wat precies etc. Zijn vrienden die allemaal ineens weer single waren.... Ik denk dat hij, hoe graag hij ook wou, nog niet klaar was voor mij in zijn leven. Ook al dacht hij eerder misschien zelf van wel. En natuurlijk waren er veel problemen, en dat heeft ook tot de breuk geleid, want ik geloof wel, als het op her begin anders was gegaan zouden we nu al samenwonen, en zou alles misschien prima op de rit zitten. Maar zo zit het nu eenmaal niet, zo is het niet gelopen, en nu heeft hij geen tijd en ruimte voor mij in zijn leven ofzo, dat is wat er nu allemaal in m'n hoofd omgaat. Maar wat doet dat zeer, alsnog. Want wat als hij gewoon geen plek heeft voor mij? Maar dadelijk binnen een maand of twee maanden wel voor een ander? Waarmee hij helemaal opnieuw kan beginnen. Dan heeft hij zijn diploma, woont hij wellicht al op zichzelf.... Kan zijn nieuwe vriendin gewoon mee naar zijn ouders, naar zijn vrienden, mee naar feestjes etc etc pff

Er was geen ons, enkel als hij bij mij was of als we samen waren, er was geen pad wat we samen aan het bewandelen waren. Er was hem en zijn hele leven, zijn ouders, zijn vrienden, zijn school etc etc. En dan daarnaast was ik er wanneer er tijd en ruimte voor was. En dat vond ik niet erg, omdat ik teveel van hem hield, en er vertrouwen in had dat het met de tijd wel anders zou gaan.
De rollen waren nu omgedraaid, toen ik hem leerde kennen was ik bang en durfde ik me niet open te stellen, niet te binden, omdat ik er nog niet klaar voor was. Maar ik hield vanaf dag 1 genoeg van hem om daar aan te werken met mezelf en uiteindelijk de keuze te maken ervoor te gaan en je toe te laten en samen met jou het diepe in te gaan. Nu was hij degene die bang was, en het geen vertrouwen kon geven, te bang was, er niet klaar voor was. Helaas was bij hem de liefde niet groot genoeg om er alsnog voor te gaan.... Ondanks alles. Dat doet me pijn. Maar dan is het beter zo.