Dat klopt.
Maar stel twee maanden.
Stapjes van twee maanden.
Branden we onze vingers?
Het is fijn..
En dan komen we iemand anders tegen?
Maar daar heb je eigenlijk dan geen interesse in toch?

Hilarisch..
Maar zo keuvelen we en eens..
Oa zondag dus.
Ja maar als we dit doen dat dus..
Of dat..
Of dat..

"Als we nu zo exclusief doorgaan,
Veranderd er toch eigenlijk niets?
Terwijl ik niet op de lange termijn samen wil zijn.
En als we iemand anders tegen komen..
Dan is er toch pijn?
Maar fijn exclusief dan heb je geen interesse in anderen..
Dan is het toch wel een relatie?"

Moeilijk
Toch schattig zo moeilijk.
We geven duidelijk om elkaar.
Kunnen niet loslaten.
Ik zou bijna schoor zijn van: niet zo moeilijk doen.

Na zondag dacht ik..
Oke afstand.
Niet exclusief is afstand nemen.
Je moet los komen. Los laten.
Als hij niet nog een tijdje exclusief wilt..
Dat moeilijk vind..
Is dat stampvoetend mokken nogal verlagend.
Gewoon ff tijdje in jezelf.
Waarop hij gelijk weer met een te gek feestje aan komt.
En hij vd week nog even langs wilt.
(Afgezien van dat ik nee kan zeggen)
Zie ik hem toch weer regelmatig.
En laat ik hem nou net zo graag zien.
Lekker keuvelen, feesten, slapen, eten, samen.
Veranderd niets..
Behalve dan nu een soort "kijke kijke niet kopen"
Want exclusief bedoelen we ook fysiek mee.
Niet exclusief is niet fysiek.
We hebben het hier over een pracht van een vent..
Lief en integer.

Dan is het auw.

Ff weer mokken..
We doen gewoon exclusief..
Laat het gewoon..
We vinden elkaar heel lief.
Afgelopen tijd was toch super..
Waarom ineens de change bij geen lange termijn visie.

(Ik had eerder negatieve reacties van ldvd lezers verwacht trouwens! .. Over bungelen enzo)

Dankje torn!
Je prikt zeker op de goede plek.
Ik kom hier nog op terug.

"My head is a jungle"

Brabbel....... ik snap het probleem niet helemaal geloof ik....

Dat is toch goed, he, dat lover dat doet.........

Maar wat gaat er mis, dan? Dat lover geen 'ja' wil zeggen tegen exclusief? Of dat jij lover aan het claimen ben voor exclusief? Waarom is dit ter sprake gekomen? Is het zijn gedrag wat aanleiding geeft tot twijfel? Is het jouw onzekerheid die aanleiding geeft tot twijfel? Is het jouw angst dat hij er vandoor gaat? Is het zijn angst om gebonden te worden, te zijn, terwijl hij daar eerst niet over na wou denken? Is 'the issue' een conflict? Of is 'the issue' een samen zoeken? Moet je afdwingen? Of moet je 'samen onderzoeken'? Kunnen jullie zo'n gesprek voeren? Niet verwijtend naar elkaar, niet claimend naar elkaar, maar open voor elkaar, luisterend naar elkaar?

Weekje stilte kan in deze fases nooit kwaad, he.... Er zit een dynamiek die onrustig is. Onrustige dynamiek leidt tot onweer....... Misschien effe zelf het onweer uitzitten. En dan kijken of de lucht opklaart?

Ik geloof dat ik niet helder krijg wat de oorzaak van de onrust bij je is..... Kan je daarover nadenken?

Brabbel, sterkte!!!!!!!!!!!
Waterman

Ik vind het niet gemeen wat je doet. Ik vind het verstandig wat je doet....

Ik lees jouw woordjes... Over tijd.... Over afstand.... Ik ben het met je eens. Tijd heelt wonden. Afstand doet auw. Nu. Hier.... Er is juist te veel afstand. Tussen jullie. Misschien. Zoek tijd...... Zoek tijd......

Zoek rust. Zoek jezelf.

Ik had deze reactie al dagen klaar staan, maar door werk/drukte kwam het er maar niet van om deze te plaatsen. Kan heel goed zijn dat ik met mijn reactie achterloop op een situatie die inmiddels wat duidelijker voor je is geworden of waar al dezelfde vragen over zijn gesteld, dus als het niets toevoegt schuif het maar terzijde....

Ik probeer mezelf een beeld te vormen wat er concreet ten oorsprong ligt aan de wens (of behoefte) om het samenzijn tussen jullie (soms? regelmatig? vaak?) weg te zetten in de ‘niet exclusief’-categorie. Zowel bij hem, als ook bij jou.

‘Jullie hebben het fijn, samen’, schrijf je. Op heel veel vlakken ‘fijn’, zelfs. Toch lukt het me niet om mijn vinger te leggen op de reden waarom dan toch iedere keer weer dat ‘anker’ eruit wordt getrokken en vervolgens het hele samenzijn weer stuurloos ronddobbert in een uitstrekkende zee? Ik ervaar het een beetje als 'een samenzijn dat voor beide 'partijen' gevoelsmatig betekenis begint te krijgen - en vervolgens gaan beide partijen erover praten om er vooral geen betekenis aan te willen verbinden', zoiets.

Het heeft iets tegenstrijdigs...

Komt dit vooral van hem af? Is hij de eerste die deze ‘conclusie’ getrokken heeft of er over is begonnen? Heeft hij uitgesproken waarom hij het op dit moment al ‘nodig’ vindt om jullie samenzijn te definiëren als ‘niet exclusief’? Wat maakt dat hij het op dit moment al kan voorspellen dat het niet meer zal gaan worden/zijn? Is hij niet in staat (kan hij niet voldoen aan de verantwoordelijkheden) om een exclusieve relatie aan te gaan? Of is het een ‘niet willen’ van zijn kant; meer richting het voor zichzelf willen veiligstellen van alle andere eventuele potentiele mogelijkheden met andere vrouwen op romantisch/intiem gebied? Heeft het wellicht te maken met dat hij gewoon niet monogaam kan/wil zijn?

Het is een beetje een illusie, lijkt mij, om een samenzijn (zelfs wanneer dat samenzijn niet in steen is gegoten) keer op keer met gezamenlijke instemming te initiëren en jezelf daar beiden aan over te geven, en vervolgens komen met het argument ‘exclusiviteit geeft toch verplichtingen en dan spreek je toch over een relatie?’ Daar lijkt voor mij een tegenstrijdigheid in verborgen te zitten wat ik niet kan plaatsen. Wanneer het samenzijn wordt ervaren als ‘fijn’ waardoor het iedere keer voor herhaling vatbaar is en hier ook gezamenlijk steeds naartoe wordt geleefd, is er dan al niet sprake van ‘een vorm van relatie’, vraag ik me af? Er is al een connectie gemaakt, een verbinding. En, als ik je zo lees, investeren jullie hier ook beide in. Wat is de reden dat jullie elkaar steeds weer opzoeken?

Aan de andere kant lukt het me als toeschouwer/lezer ook niet zo goed om jouw intenties en beweegredenen helder te krijgen. Je schrijft ‘niet op de lange termijn samen te willen zijn’ en ‘niet te staan juichen om een relatie’, maar verklaart tegelijkertijd ook ‘dat je best nog een half jaar fantastisch samen zou willen zijn exclusief zonder naampje. Lekker geen relatie maar anderzijds wel..’.

Hoe moet ik me die bij jou voorstellen dan: ‘enerzijds géén relatie hebben, maar anderzijds wél’? Welke optie weegt bij jou door? In hoeverre speelt het wellicht mee dat zijn wens tot ‘niet exclusief zijn’, jouw wens ook behoorlijk aan het beïnvloeden is?

Ik weet, heel veel vragen…..

Ik snap dat het gebruik van het woord manipulatief wat zwaar kan overkomen. Vandaar dat ik het ook bewust als 'onbewust' heb omschreven. Het zijn van die uitspraken die bij een ander, tijdens een fase van emotionele verwarring, extra ruis en vertroebeling kunnen veroorzaken. Ik denk zelf , hoe lief het ook bedoeld is, dat je zeker als (mede-)'bron' van de verwarring en ruis dit soort uitspraken beter dicht bij jezelf kan houden om de ander meer ruimte te geven.

Voor mij vergelijkbaar met een partner die twijfelt of de relatie beëindigd en zegt: ik hou (ziels)veel van je, maar,....... Waarna er een diversiteit aan redenen gegeven kan worden om aan te geven dat het NU in ieder geval niet kan werken, met het gevolg dat de ander zich gaat vastklampen aan 'ik hou zoveel van je' en in de wacht gaat zitten.

Ik denk wel enige herkenning te lezen in waar jij nu midden inzit aangezien ik zelf ooit eens in een vergelijkbare situatie heb gezeten. Met het verschil dat exclusief zijn geen issue was net zoals emotionele verbinden of hechten dat niet was. Alleen het 'er een naam aan geven' of een uitgesproken 'lange termijn' visie eraan plakken wrikte aan alle kanten........voor beiden.

Maar gezien de reacties die er al gegeven zijn en wat je teruggeeft heb je al genoeg om over na te denken. Enige aanvullende vraag die ik wil stellen is n.a.v. deze uitspraak:

Hoe is dit voor jou ?