Waarom je bericht weg ge punt?

Eigenlijk..eerlijk gezegd:
Ik heb geen idee.

Twee dingen wel:
Ik weet dat ik een enorme energie voor deze man voel.
Ik weet dat ik ooit samen wil zijn met iemand die bij mijn idealen en behoeftes past: exclusief zonder gezeik veilig en verdiepend.

Daartussen zitten 85.000 km's aan mogelijkheden.

Volgensmij schrijf ik het allemaal niet mooier dan het is.
Wel schrijf ik vanuit mij.

Je merkt goed op dat ik wijfel..
Huiverig ben voor het mes op tafel.
Omdat ik een weg wil vinden.
Ik wil geen ja/nee zwart/wit.
Prachtige ontdekkingen hoe/wat met liefde.

Maar ook met veel innerlijke (negatieve) beroering.
Lief dat je dan benadrukt of ik dat wel moet willen..
En natuurlijk denk ik dan in mijn worsteling:
Was het maar rustig veilig zeker en licht.
Dat verlangen is juist.

Waarom geen mes op tafel?
Ik hoop hier doorheen te komen.
Met hem.
Zonder verlies.
Wellicht groei ik er door.

Wel de harde moeilijke hobbelige weg.
Ik maak het mezelf niet makkelijk.

Pfoe. Mooie vraagstellingen.
Heel belangrijk!

- wat biedt dit samenzijn mij?
- en wat biedt het mij wat ik mijzelf of een ander ook/niet zou kunnen bieden?

Die eerste is enerzijds niet relevant.. Want die gaat in op het leuke.
Das duidelijk.
Ik kan hem ook lezen met alle strubbelingen.
Dan geeft het mij ook een hoop onstabiliteit, verdriet, onmacht, piekeren, emoties en heftige gesprekken.
Zijn die negatief genoeg op er mee te stoppen?
Moet ik dat zwaarder gaan tellen?
Belangrijke vragen die er uit voortvloeien.

Eigenlijk vragen ze: waarom stop je er niet mee?
Is mij vaker gesteld.
Hebben wij elkaar gesteld; wat verenigd ons?
We incasseren beiden een hoop heftigheid.
Hij van mij (oelala) en ik van hem.

En wat heeft dit samenzijn wat ik mijzelf of een ander niet kan bieden.
Natuurlijk is een ontmoeting tussen twee altijd uniek.
Er is meteen een "aha" op een bepaald niveau.
Bij ons heavy lightning
Wel gelijk een schot in het hart.
Weer een moeilijke vraag: moet je daar wat mee?
We worstelen beiden met de grenzen van liefde.
Wat is liefde.
Wat zijn de uitingsvormen van liefden.
Wat zijn de grenzen.
En dat is van ons een zoektocht.

Die samenkomst kan ik mijzelf nooit bieden.

Kan een ander die bieden?
Weet ik niet.

Kan het rustiger met een ander?
Vast wel.

Wil ik rustiger?
Weet ik niet.

Kan het stabieler wbt "hebbes".
Ja, wanneer beiden er 5000% voor gaan.

Geeft dat betere situaties?
Weet ik niet.

Is dit hoe ik een samenzijn wil zien?
Nee.. Liefst meer zekerheid en stabiliteit.
Deels is dat mijn frustratie, want de ingrediënten zijn aanwezig.
Ik heb natuurlijk ook zo mijn ideeën over een samenzijn dat kansen van slagen heeft wbt lange termijn.
Heel ruim.
Maar iemand die in het rond wipt is bijvoorbeeld een absolute no go wbt lange termijn. Evenals iemand die mij niet respecteert etc.
Dat zijn wel weer extreme uitingsvormen.
Die gelukkig niet van toepassing zijn.. Want dat heeft een termijn van een dag kans
Maar ik heb zo mijn ideeën ja, en ons samenzijn wijkt daar wat van af.

Ik zit maanden met deze talloze vragen.
Moeilijk om er uit te komen.
Hij ook.

En daar komt het tijdelijk weer vandaan.
Of wellicht is dat struisvogelpolitiek.
Mijn hart weet nu wat het wil.

Dankjewel.
Net nu ik een update wilde schrijven.

Ik weet het niet.
Ik trof hem na een week stilte verder weg aan.
Dat gaf pijn want ik had het moeilijk.
Vervolgens gaf hij aan ondanks dat hij wist dat ik het moeilijk had er niet bij te kunnen hebben..
Dat gaf pijn.
Uiteindelijk is hij er dus niet voor me geweest.
En heb ik dat redelijk naast me neer gelegd ivm zijn sterfgeval.
Maar de pijn blijft.
Dus daar kan ik niet om heen.

Ook van een vriendschap zou je zorgzaamheid verwachten.
Zeker na een innige tijd.
Uiteindelijk was het voor mijn gevoel dus hij hij hij en ikke kan stikke.

Hij is mijlenver en gaf vanmiddag ook nog eens aan dat als hij dan dichterbij komt het honmeles is (waar ben je, doet zeer, laat je me stikken etc).
Alsof hij mij de schuld geeft áls hij dichtbij komt het ook nog eens moeilijk gaat.
Hij wil geen moeilijkheid.

Dus geen idee.
Redelijk klaar mee.
En het verschil van innig contact, naar er niet voor me zijn, naar evt een vriendschap voor af en toe een gezellig praatje..
Kan het ff niet bijbenen.

Ik ben verdrietig dat hij er niet is.
Van iemand waar ik heel graag steun gezien had.
Ook nu nog want ben nog niet boven jan.
En ik weet niet hoe ik dat zou moeten omvormen.

In de tussentijd, mijn shit en zijn sterfgeval heeft hij een ander ontmoet.
Dat kwam hij dinsdag avond even vertellen bij mij thuis.
Ipv een arm en troost en interesse..
Was het gezellig (dat kunnen we natuurlijk ook.. Lekker kletsen) z'n verhaal over die vrouw en verder was het "weet niet".
Daar dus wel ruimte voor.
Wat de pijn van "ikke kan stikke" extra vergroot.
Waar is het "wijffie kom ff.. Wat is t toch met je".

Wat nou, als beide elkaar iets wijs willen maken, en er dan toch samen niet uit komen? Ongeacht het wel of niet willen zien van de tegen partij, discussies hebben, ieder daarin een eigen mening hebben, kortom er gewoon niet uitkomen, het ene verwijt naar de ander, en terug terug naar de een, wat doe je dan, als je gevoel van vriendschap, balangrijk is?
Ga je dan met elkaar in gesprek? Of blijf een ieder eigenwijs en laat het op zijn beloop?

Ik denk namelijk dat ik wel een type ben om te bergrijpen wat er bij een ander speelt, ook ben ik wel een persoon waar je alles eerlijk tegen zeggen kan ,waar t in mijn beleving steeds mis gaat,is dat ik niet alles wat er speelt in in mijn gevoel kan zeggen tegen een maatje, omdat dat vaak als aanval ervaren word, daar waar ik nog altijd van mening ben dat je tegen je maatje zeggen kan wat je dwars zit.....

Ik ben een persoon die blijft waar ze voor staat, wat als diegene waar ze iets mee heeft, ook blijft waar hij voor staat!!!
Maar beide diep van binnen anders voelen, en anders denken, wat doe je dan? Blijf je dan eigenwijs? Of wat doe je?

Zomaar een vraag.....

Ik mis ook zijn zelfreflectie en energie/interesse voor mijn gevoel.

Errug makkelijkom je oordeel te vellen over de lover van brabbel, waarin je alleen haar verhaal in het geheel hoort, en wil horen, ik denk dat je niet zomaar oordelen kan over wat
hij denkt, voelt, of bespreekbaar maakt....
dat zij er de keus heeft om er zelf voor weg te lopen, ben ik met je eens, echter staat deze man er voor haar, zonder dat ze het in de gaten heeft, waarin er een gevoel speelt bij brabbel die zij onder geen beding missen wil....zegt iets over haar, maar zegt tergelijkertijd ook iets over hem!

Zij voelt zich duidelijk in de steek gelaten, dat kan, ik ben van mening dat je dat in jezelf moet zoeken, waarom voel je dat zo? En waarom wil je meer van iemand dan dat hij jou uiteindelijk geven gaat?
Heb brabbel vandaag ook de vraag gesteld, geef mij 1 goede reden waarom je niet stop hiermee, iets waar zij mee worstelt, en iets wat zijzelf moet ondervinden....

Dat neemt overigens niet weg, dat ik hem wat makkelijk vind in zijn.....zijn.....
alles behalve dat, maar er zijn ook zoveel voordelen in dit verhaal....

Hij geeft eigenlijk al aan in het begin ik wil niet exclusief...
Van het exclusieve verhaal gaan we naar vriendschap...
het vriendschapsverhaal stagneert op t moment dat brabbel een time out wil....
de time out is daar, en lover komt iemand tegen, (kan stukje niet exclusief waar hij eerder over sprak)
Geen probleem voor brabbel, zolang die verbinding er maar was/is
Vrienden zijn geeft een bepaald beeld, waarin ik brabbel weer begrijp....
Die beelden en daden geeft hij niet aan haar, die voldoen niet aan haar eisen van vriendschap....

Wat is dan voor hem de definitie van vriendschap? En wat betekend vriendschap voor haar?
Zij ziet het als een vage kennis, ik zie het als "handjes dicht knijpen en hij is er voor me"
Begrijp je een beetje waar ik naar toe wil?

Brabbel voel zich in de steek gelaten, ik zie het als hee hij komt toch ff face to face zeggen hoe hij t ziet, hij heeft een zware periode achter de rug, maar neemt wel de moeite me even bij te praten, hij had namelijk ook via app kunnen laten weten daaaaaag brabbel, maar daar koos hij niet voor!
Bovendien, blijft hij met haar in gesprek, ongeacht haar verwijten, en haar onvrede, het kan dan aan mij liggen, maar ik vind dat wel een mooi gegeven....
Alles ligt niet bij hem, brabbel is ook geen makklijke, zoals je je heb kunnen lezen in haar blog...
Ik ben nog altijd van mening, waar er 2 kijven hebben er 2 schuld, ik vind het jammer en uitzichloos om alleen de schuld op lover af te schuiven.

Brabbel is verantwoordelijk voor haar eigen leven, verantwoordelijk in wat zij wel, of niet toelaat....zij verwacht en wil iets van hem wat zij niet gaat krijgen, vandaar mijn vraag,geef mij 1 goede reden waarom je niet stop! Die reden kan zij mij niet geven, is iets van haar, kan jij petals en ik en de site haar niet geven!
brabbel moet dat echt in haar zelf zoeken!

Brabbel sorry ik praat hier enigzins voor jou, maar je weet hoe ik er over denk.......

Dankjewel!
Ik vind je reactie niet hard.
Ben er blij mee.

Wel vind ik je reactie richting lover erg hard.
Zwart/wit.
Terwijl ik ook niet zonder blaam ben hier in.

Ik kan mij jouw echter wel insteek begrijpen.
Soms speelt dat door mijn hoofd. De twijfel..
Hoe zit het, hoe kan het zitten, zou dit zou dat.
Zoekend naar een oplossing.
Maar de situatie is moeilijker.
Ik heb namelijk geen liefdesverdriet om lover.
Ik heb wel verdriet over hoe het gaat.. En ik heb daardoor wel enigzins verdriet om verlies.
Daarbij had/heb ik ook vanaf het begin mijn twijfels over een toekomst samen maar wist ik dat ik het samenzijn heel fijn vond.
Niet gevalletje ik voor z'n voeten en hij niet.
Lover en ik beide daarin onze eigen worsteling.

Maar, er zit zeker waarde in je reactie en ik laat het dan ook goed doorklinken de aankomende tijd. Ik neem het mee in mijn gedachte.

Wat wil(de) ik nou echt van hem?