Wow, wat is het een mooie dag. Fijn die zon op m'n huid. Lekker die wind langs m'n gezicht. En wat naar die ex in m'n hoofd.

Ik hou nog steeds van hem. Hij hoort bij mij. Maar blijkbaar kunnen we niet samen zijn.

Ik ga hem loslaten - en dan nu echt, Hoe moeilijk en pijnlijk ik dat ook vind. De afgelopen periode was raar. Een tijd geen contact. Ik maakte mezelf wijs dat ik had losgelaten. Dan ineens sinds twee weken weer wel contact. Mijn initiatief. Elkaar zien. Weer mijn initiatief. Proberen weer iets af te spreken. Opnieuw mijn initiatief. Hij vindt het leuk, zegt dat ook. Maar het leidt tot niets.

Hij weet dat ik hem wil zien. Als hij dat ook zou willen, dan zou hij toch meer z'n best gaan doen? Dat doet hij nu niet... Dat zegt eigenlijk genoeg.

In plaats van weer te hopen en te denken dat het toch nog goed kan komen, ga ik met man en macht proberen hem uit m'n hoofd te zetten. Tranen in m'n ogen nu. Brok in m'n keel. Pijn in m'n buik. Maar zoals het nu gaat kan ik niet verder. Dat wil ik wel.

Doodsbang ben ik. Bang voor wat er komen gaat. Bang voor m'n gevoel. En vooral bang om alleen te zijn.

Waarom kunnen we niet samen zijn? Jij en ik. Wij samen tegen de rest. Voor elkaar gemaakt. Dachten we. Blijkbaar niet.

Dag lief!