vandaag heb ik een lichtpuntje gezien...

ik heb al een paar week gehuild en gehoopt dat het weer goed zou komen tussen ons... maar tevergeefs hij wil nu helemaal geen contact meer met mij en dan op mijn verjaardag zien we wel hoe het contact verloopt... een voordeel als ik het moeilijk krijg dan kan ik hem fatoenslijk vragen of hij weg wil gaan.. de touwtjes liggen in mijn handen dan...
maar al dat huilen en hopen hebben mij erg verzwakt... afgelopen week hebben we heel even contact gehad op msn... het verliep niet zo lekker en heb nu zoiets van hij is het niet waard dat ik al mijn energie er nog in ga stoppen, ik krijg hem er toch niet mee terug. het heeft geen zin al dat energie hij voelt niks meer voor mij en hij heeft totaal geen liefde meer voor mij. ik heb nu zoiets hij weet niet wat ie doet nu hij mij laat lopen. hij weet niet wat hij nog gaat missen. word een beetje positiever voor mezelf, hoewel ik wel erg tegenstrijdig blijf met mezelf, ik denk nu dit en voor ik het weet zit ik weer in een dip en voel ik me weer klote en wil ik em weer terug... tis allemaal zo tegenstrijdig met elkaar?!? ik word er niet goed van...

tuulk ik mis hem verschrikkelijk en mis ons ook heel erg, maar ik krijg hem niet terug... wat ik ook doe... ik heb besloten om helemaal te kappen met contact te zoeken en hij ziet maar of hij komt op mijn verjaardag ik ga er iig al vanuit dat hij niet komt, dan is er geen teleurstelling als hij toch niet komt...

soms... het is zo moeilijk, het is nu 3 weken uit en voel me alleen maar kutter en dan weer goed omdat ik denk dat ik er klaar voor ben om hem los te laten en het andere moment zit ik weer in een dip...

hebben jullie dit ook gehad? en zo ja hoe zijn jullie er mee om gegaan? en hebben jullie evt tips voor mij? ik wordt egt gek van mezelf en heb zelfs een week alleen maar verwijten naar mezelf gehad en mezelf een tijd gehaat... dat het allemaal mijn schuld was dat het uit was en dat ik een kut wijf ben enz enz...

liefs nyn