Afgelopen dagen dingen uit mijn leven met mensen hier gedeeld., merk dat mijn hart daardoor weer meer is open gaan staan, en daarom wil ik een belangrijk deel van mijn leven hier met jullie delen.

Door dingen die in mijn jeugd waren gebeurd was ik op een gegeven moment gevoelsmatig helemaal dood, durfde mijn hart niet meer te openen, bang om het kontact met anderen weer aan te gaan, bang voor de pijn om weer in de steek gelaten te worden, gekwetst te worden en de pijn weer te voelen.
Hierdoor werd ik steeds depressiever, zag het leven niet meer zitten, de enige aan wie ik mijn liefde nog durfde te geven in die tijd was mijn poes, Wratje.

Op een gegeven moment toch maar besloten om mezelf op te laten nemen voor 2 jaar lang. Toen ik daar ongeveer 1 half jaar lang zat werd Mark daar ook opgenomen.
Mijn poes werd in die tijd ziek en zou dood gaan, dus daarmee aan de slag, de rode draad in mijn leven, iemand waar je van houdt laat je in de steek.
Ook Mark was bang voor mensen, bang om zijn hart en vertrouwen te geven, samen het zware gevecht aangegaan, vooral ook naar elkaar toe.
Elkaar proberen te vertrouwen een ander toe te laten in je hart, trekken en afstoten, we waren zo bang.
Maar we hebben het gefikst een zo'n diepe verbondenheid daardoor, die eeuwig zou duren.
Een relatie begon, maar we wisten ook dat de relatie niet eeuwig zou duren.

Ik met ontslag, Mark een half jaar later, onze relatie was er toen nog. Mijn poes moest ik laten inslapen want ze was zo ziek, maar door haar ziekte had ik toch heel veel dingen mogen leren.
Samen met Mark haar begraven, en op haar graf sneeuwklokjes gezet als teken voor mezelf om het leven aan te gaan.

Mei 2003 besloten Mark en ik met de relatie, niet de vriendschap te stoppen, hij had een ander.
We belde nog zo nu en dan, tijdens ons laatste gesprek was ik boos op hem, zijn laatste woorden tegen mij waren toen, J vergeet je niet dat ik van je hou, het komt wel goed.

25 september 2003, 's morgens 8 uur, zijn moeder en verteld me dat Mark dood is, ik denk meteen aan zelfmoord, zijn moeder zegt gelukkig meteen dat het een autoongeluk is en dat het niet zijn schuld was.
Ongeloof, we hangen op, het kan toch niet waar zijn,hij wasog maar 26.
Later bel ik nog een keer naar zijn ouders, omdat ik het niet kan geloven, ja het is echt waar.
Ga er dan meteen heen, probeer zoveel mogelijk bij hem te zijn, dingen tegen hem te zeggen, geef hem ook een kus.
In het begin ben ik erg onrustig, ik zeg Mark waar ben je, ik voel de onrust gelijk uit me glijden, ik voel zijn aanwezigheid en zijn hulp.
Probeer naar mijn eigen behoeftes te luisteren, tijdens de crematie dans en zing ik in gedachten op ons liedje, Now woman no cry, van Bob Marley.

Dan weer het het gewone leven, maar mijn leven is een tijd lang niet gewoon. Op een dag als ik hem erg mis vraag ik in gedachten, Mark waar ben je? Dan zie ik de sneeuwklokjes op het graf van mijn poes.
Mark heeft me in die tijd erg gesteund hoe raar het ook klinkt, misschien was het gewoon onze liefde die mij erdoor geholpen heeft, het was zo'n waardevolle en dankbare tijd.

Mark heeft me het grootste kado gegeven wat ik ooit had kunnen krijgen en waar ik mee verder kan in mijn leven.
Ik wil onze liefde uitbouwen, door nog meer mijn hart open te gaan zetten, onze liefde zou mijn basis worden, dan zou hij ook een stukje in mij voortleven, en dan zou zijn dood nog een beetje zin hebben gehad.
Ik ben hem dankbaar voor onze tijd samen.
Door die liefde heb ik ook met mijn ex ontdekt hoeveel liefde ik in me heb.

Het ziekte proces en overlijden van mijn vader was mede daardoor zo'n waardevolle ervaring, waar pure liefde was.
Ook de relatie die ik met mijn ex heb gehad was groots, vind het nog steeds jammer dat het niet gelukt is.
Maar de dingen gaan zoals ze gaan, we moeten het positieve eruit halen en er van leren.
Onze wonden helen, liefde overheerst alles.

Principessa, de naam die Mark aan me gegeven heeft. (prinses, la vita e belle.)