las ik gisteren in één of andere blog.
Ik zit hier al enkele dagen vrij vaak op deze site en heb al heel wat opgestoken uit jullie ldvd-ervaringen.

Dat liefdesverdriet aanzet tot zelfreflectie, ga ik zeker niet tegenspreken. Maar op de duur kan het (zo is het allessinds momenteel voor mij) een vorm van navelstaren worden, waardoor degene die pijnlijk verlaten is zichzelf schuldgevoelens gaat aanpraten of nog erger, zich aangetast voelt in haar zelfwaardegevoel.

Ik weet nog steeds niet 'WAAROM' hij ons heeft achtergelaten, en ik kan inderdaad gaan gissen tot ik een ons weeg...veel verder zal het mij niet brengen.
Feit is dat ik hem moeilijk kan contacteren... een telefoontje, een brief,...komt niet bij hem terecht zonder tussenkomst van één van de hulpverleners. En bij het lezen van mijn vorige blogs zal het jullie wel duidelijk geworden zijn dat die hulpverleners niet bepaald meewerken. Ze zijn zelfs nog in staat om bvb. die brief niet te bezorgen of weigeren om hem telefonisch door te schakelen.

Ook zijn moeder wist niet waarom hij weg was... (of wil het niet zeggen?!)

Ondertussen verneem ik wel van buren en vrienden dat hij op vrij momenten floreert in de stad en een terrasje meepikt. Dat mag uiteraard, maar waarom moet hij zichzelf dan achter zijn hand wegstoppen als onze buren hem voorbijrijden?

Hij heeft blijkbaar meer schaamtegevoel naar de buren toe dan naar mij?!

Ik heb vandaag weer zo'n baaldag...heb slecht geslapen en nog steeds geen eetlust.
Heeft hij van mij dan niet het bewijs van ware liefde gekregen?
De vrouw die bij wijze van spreken 'de hele wereld' voor hem heeft opgegeven wordt op de meest laffe, respectloze, mensonwaardige en koelbloedige wijze gedumpt als grof vuil.
Voor hem ben ik dus zero, nada, niento,...