las ik gisteren in één of andere blog.
Ik zit hier al enkele dagen vrij vaak op deze site en heb al heel wat opgestoken uit jullie ldvd-ervaringen.

Dat liefdesverdriet aanzet tot zelfreflectie, ga ik zeker niet tegenspreken. Maar op de duur kan het (zo is het allessinds momenteel voor mij) een vorm van navelstaren worden, waardoor degene die pijnlijk verlaten is zichzelf schuldgevoelens gaat aanpraten of nog erger, zich aangetast voelt in haar zelfwaardegevoel.

Ik weet nog steeds niet 'WAAROM' hij ons heeft achtergelaten, en ik kan inderdaad gaan gissen tot ik een ons weeg...veel verder zal het mij niet brengen.

Maar niet van hem, hij reageerde nog steeds niet.
Ik had intussen een brief geschreven naar zijn familie.
Enkel van zijn moeder kreeg ik reactie...en wat voor één:
'De appel valt blijkbaar niet ver van de boom...', hoe een mens zich toch kan vergissen in mensen...
Moeder belde eigenlijk meer om nog wat zout in de wonde te strooien door een monoloog af te steken dat haar zoon weldra zou mogen alleen gaan wonen, e.d.m.
Mijn reactie: Hij wordt blijkbaar nog beloond voor zijn laffe streek... Toen zweeg ze natuurlijk.

Ik versta de hulpverleners in dat ziekenhuis ook niet meer hoor... ze zijn blijkbaar tevreden met zijn versie van het verhaal (wat hij dan al vertelde???. Ze toetsen het niet eens bij mij;zo kan hij van alles en nog wat gaan vertellen wat geen steek houdt.

We zijn nu een week verder?¢‚Ǩ¬¶
Gemeenschappelijke vrienden van ons vonden vanmiddag een zak met nog enkele van mijn persoonlijke spullen voor hun deur?¢‚Ǩ¬¶(hij durfde het zelfs niet persoonlijk af te geven!)
Zij brachten die zak tot bij ons?¢‚Ǩ¬¶
Met alweer een ?¢‚ǨÀúpijnlijk' briefje:

?¢‚ǨÀúBeste S. en kids,
Bedankt voor alles!
Voor jullie allen het allerbeste,
Groetjes,
Zijn naam

Iemand die zoiets durft schrijven zonder voorafgaand de minste, geringste verontschuldiging voor zijn laffe handelswijze?¢‚Ǩ¬¶die meent daarvan geen letter!
Het komt zowel bij de meisjes als mij over als een koelbloedige en cynische boodschap.

Lieve lotgenoten,

Vandaag een maand geleden kwam er plotsklaps een einde aan onze relatie van twee jaar.
Aangezien ik er alleen niet echt uit geraak neem ik jullie in vertrouwen...door vandaag een aantal blogs toe te voegen dit alles wat meer verhelderen...

Vier werken geleden...Een einde in een envelop met daarop mijn naam, en onderstaand kattebelletje + de pasfoto's van de kinderen en mezelf:
?¢‚ǨÀúIk kom niet meer!
Ziehier uw sleutel.
't beste
De rest van mijn kledij en spullen
kom ik zo gauw mogelijk halen.
Het beste.'

Dit vonden wij op tafel?¢‚Ǩ¬¶daarvoor had hij de meisjes ruim 45 minuten alleen (op hun kamers) gelaten. De oudste had de garagepoort horen opengaan, maar dacht dat hij naar een kruidenierswinkel hier in de buurt was.

Hallo allemaal, hier ben ik al terug...
Ik heb deze site een tweetal jaar geleden ook regelmatig bezocht. Gelieve echter geen rekening meer te houden met dat bericht van destijds...het heeft absoluut niets met het huidige te maken. Ik kan het niet verwijderen, dus...negeren maar.

Nu zit ik dus alweer met een relationeel probleem...bij mij lijkt het ook wel op wat ik bij iemand anders in haar blog lees nl. 'Patent op foute mannen'...alhoewel er heus ook wel foute vrouwen bestaan...dat ga ik zeker niet betwisten. Maar ik ben een vrouw ...en heb zelfs na het lezen van het hierbij voorgestelde boek, blijkbaar nog steeds mijn les niet geleerd.

Na een (naar mijn aanvoelen) prima relatie van bijna 2 jaar koos mijn vriend vorige week het spreekwoordelijke 'hazenpad'. Ik was op weg van school(ben lerares) naar huis toen mijn dochter van 11 me in paniek telefoneerde met de boodschap dat X niet meer in huis was. Hij had om 17 uur nog samen met de meisjes gegeten en een uur later was hij ineens nergens meer te bespeuren. Hij had enkel wat kledij samengenomen en een briefomslag op tafel gelegd met daarin de huissleutel, de pasfoto's van mijn 2 dochtertjes (11 en en mezelf en een klein kattebelletje met daarop 'Ik kom niet meer', ziehier uw sleutel.De rest van mijn kleding kom ik zo gauw mogelijk halen. Het beste!' Hoe zoiets mogelijk is begrijp ik niet...We zijn nu één week verder en er spookt maar één vraag doorheen mijn hoofd: 'Waarom?' Hem hieromtrent mailen of sms-en of wat dan ook...dat doe ik niet. Iemand die zijn vriendin + kids zo laf en respectloos achterlaat verdient geen aandacht van ons meer. Ook zijn ouders en familie laten niets van zich horen...nochtans kwamen ze hier vaak op bezoek en werden ze goed ontvangen. Ik heb enorm veel van X gehouden, en nog altijd... Weet je...ik heb zelfs mijn vaste job door hem verloren. Ik ben dus niet alleen mijn grote liefde verloren, maar eveneens mijn toekomstperspectief. Mijn huidig werk is immers van tijdelijke aard. Vandaag begon voor mij de zomervakantie...maar erg rustgevend zal deze niet zijn, gezien de omstandigheden.