Het was kort maar ontzettend krachtig. Een aantal weken geleden leerde ik hem kennen. In alle opzichten mijn ideale man: karakter, emotioneel en fysiek. We deelden dezelfde interesses, dezelfde passies. Een feest van herkenning, te mooi om waar te zijn... en toen ik me dat realiseerde ging het fout.
Hij pakte me in met mooie woorden en beloftes. Ik ging erin geloven en
opende mijn hart. Soms zei ik domme dingen ... gewoon omdat ik soms een beetje onzeker ben.. helemaal als het om liefde gaat. Ik zei lieve dingen terug en zijn mooie praatjes namen af. Ik werd nog meer onzeker en probeerde signalen op te vangen. De ene keer was hij aanhankelijk de andere keer geforceerd. Ik zocht meer naar de bevestiging en zo dreef ik hem weg... denk ik. Hij bleef attent in zijn doen. Hij was er voor mij als het even niet meezat: het overlijden van een dierbare en hij was er toen ik tante werd. Dus hield ik me voor: ik hou mezelf voor de gek. Ik ontmoette vrienden en fam. van hem en ik was blij.
Vorige week zaterdag een heel fijn weekend met elkaar gehad, daarna elke dag even een kort sms-je maar niet om even weer wat af te spreken... zoals hij normaal gesproken wel deed. Dus nam ik het initiatief om de volgende avond even iets gezelligs in de stad te gaan doen. Dat was goed. In mijn droom kreeg ik een sms-je: "laat me maar even, ik moet er met mijn gevoel nog uitkomen"
Ik ging toch en op de fiets zei een stemmetje in mijn hoofd. Ga niet - je verpest het alleen maar zo.
Ik zie hem en ik krijg een coole geforceerde begroeting en ik voel me alleen samen met hem. Ik raak hem aan, geef hem een zoen maar deze wordt niet met liefde ontvangen. Dus ging ik vragen stellen: vind je het nog goed gaan? Ben je wel verliefd?
Hij schrok en over het laatste kon hij me geen duidelijkheid geven. Hij kon er met zijn gevoelen niet uitkomen. Ik probeer nuchter te reageren en zeg: dan houdt het wel een beetje op he. Hij zegt: dit is ook niet wat ik wil. Ik ben zo blij te zien dat ik je gelukkig maak...
Verwart en zonder einde nemen we afscheid.
De volgende dag ging ik relativeren... Hij wil me niet kwijt, dan moet er nog iets zijn. Ik heb hem gepushed en bij me weggejaagd. Het Mars-Venus verhaal. Een dag later mail ik hem met mijn bevindingen. Herkent hij dit??? Het elastiekje effect, dat een man soms zijn gevoel kwijt is en van de vrouw de ruimte nodig heeft om daar 'in zijn hol' uit te komen. Dat het me spijt dat ik hem zo onder druk had gezet maar dat ik de spanningen niet meer kon verdragen. Ik kon niet mezelf zijn door de onzekerheid.
Hij schrijft dat het wel treffend is maar dat het voor nu even niet uitmaakt omdat hij veel pijn heeft gehad van de gebeurtenis ... en het verschrikkelijk vond om mij zo te moeten kwetsen. Hij wil dat niet nog een keer meemaken. Hij kan op dit moment mij geen duidelijkheid geven en vraagt mij om niets van hem te verwachten. Op dit moment kan hij niet op dezelfde voet verder maar hij durft ook niet te zeggen dat het niet meer kan worden als voorheen. Dat heeft tijd nodig maar over één ding kon hij wel duidelijk zijn en dat is dat hij ontzettend veel om mij geeft. Hij wil wel gewoon blijven afspreken.

Ik zeg hem dat ik nu rust nodig heb en wel weer contact op zou nemen als ik me daar goed bij voelde en dat we dan maar moeten kijken of er nog behoefte is om met elkaar om te gaan. (uit ervaring weet ik dat van dit soort afspraken altijd maar weinig terecht komt).

Hij schreef daarop weer dat hij het echt heel erg jammer vindt maar dat het geen zin heeft om jezelf voor de gek te houden. Jammer maar blij dat de spanningen nu weg zijn.

En nu zit ik met mijn verdriet en schuldgevoel. Wat als ... ik gewoon naar het stemmetje in mijn hoofd geluisterd had.