Het was kort maar ontzettend krachtig. Een aantal weken geleden leerde ik hem kennen. In alle opzichten mijn ideale man: karakter, emotioneel en fysiek. We deelden dezelfde interesses, dezelfde passies. Een feest van herkenning, te mooi om waar te zijn... en toen ik me dat realiseerde ging het fout.
Hij pakte me in met mooie woorden en beloftes. Ik ging erin geloven en
opende mijn hart. Soms zei ik domme dingen ... gewoon omdat ik soms een beetje onzeker ben.. helemaal als het om liefde gaat. Ik zei lieve dingen terug en zijn mooie praatjes namen af. Ik werd nog meer onzeker en probeerde signalen op te vangen. De ene keer was hij aanhankelijk de andere keer geforceerd. Ik zocht meer naar de bevestiging en zo dreef ik hem weg... denk ik. Hij bleef attent in zijn doen. Hij was er voor mij als het even niet meezat: het overlijden van een dierbare en hij was er toen ik tante werd. Dus hield ik me voor: ik hou mezelf voor de gek. Ik ontmoette vrienden en fam. van hem en ik was blij.