Even dacht ik de liefde in mezelf te hebben gevonden na alle teleurstellende vormen van liefde achter me te hebben gelaten. We kennen het allemaal wel: verliefdheid, houden van, vertrouwen, oprechtheid, vriendschap, relatie... onbaatzuchtige pure liefde. Allemaal luchtkastelen. Leugens en bedrog zijn het. De grootste bedrieger ben ik zelf. Dat is het trieste ervan. Dacht werkelijk dat er zoiets bestond als de liefde maar het blijkt maar illusie te zijn. Mijn eigen gecreëerde waanvoorstellingen. Ik ben ontwaakt uit de droom die mijn op de been hield, voor de gek hield. Liefde bestaat geeneens is mijn conclusie. Puur een hormonale kwestie in je lichaam of creaties van de psyche, meer niet. Wie er in mee gaat is voelt zich voor een moment gelukkig, zielsgelukkig, geeft zingeving en voldoening. Maar zodra je uit deze droom ontwaakt sta je met lege handen. Liefde leidt tot lijden. En lijden tot...

Ik heb mezelf gegeven, aan anderen en aan mezelf. Waar heeft het toe geleid. Relatie, vriendschap, vertrouwen, een glimlach, een vriendelijk woord... met uiteindelijk negeren, wegduwen, afstandelijkheid van de ander. Het gevoel van teleurstelling, nooit goed genoeg te zijn, altijd de mindere, het niet waard zijn of überhaupt maar te bestaan. Daar heeft de liefde uiteindelijk toe geleid. En dan sluit je je hart maar weer om maar geen pijn en verdriet te hoeven voelen. Althans in iets mindere mate want de pijn blijft. Het knaagt van binnen, het vreet je helemaal op. En langzaamaan word je eenzamer en eenzamer en begint de cyclus weer van voren af aan. Een verlangen naar liefde... Alleen de rek is er nu definitief uit. Ik geloof er niet meer in. Alle hoop is verloren.

En nu? Dat is de grote vraag. Heeft een leven zonder liefde zin? Kun je leven zonder liefde? Heb ik nog wel zin?
Op deze vragen verlang ik geen antwoord, want het is me allemaal wel duidelijk. Ik heb nooit om dit leven gevraagd, waarom besta ik dan. Waarvoor moet ik mezelf in stand houden.

Ik schrijf dit niet om reacties te krijgen of aandacht. Ik moest dit gewoon kwijt met de gedachte dat er tenminste een iemand is die dit leest. Gewoon dat iemand het weet, want in mijn omgeving ga ik hier met niemand over praten. Weinig zinvol lijkt me, want niemand heeft hier een zinnig antwoord op.