*zucht* daar zit ik dan weer...te mijmeren over me eigen dilemma's en mijn gevoel waar ik vaak zelf niks van snap.
Ik heb een bijzondere gave... en wel dat ik op de verkeerde mannen val... helaas.

De oorsprong van die verkeerde keuzes komt waarschijnlijk uit mijn kindertijd. Niet dat ik de schuld bij een ander wil leggen, hoor. Maar ja, (over)gevoelig kind in combinatie met strenge opvoeding, slaan, en pedagisch niet altijd veranwoorde methoden + ouders die niet op 1 lijn zitten met elkaar... = verstoord beeld van liefde en relaties.

Na 2 kalverliefdes werd ik op mijn 18e echt tot over mijn oren verliefd op een jongen van 28. Ik kende hem van de sportschool en ging steeds vaker sporten om met hem te kunnen praten. Het klikte enorm en wat me erg trok was zijn eigen kijk op de wereld en zijn brede interesse's voor van-alles-en-nogwat.
Het was een stormachtige relatie en na ruim 1 jaar ben ik met hem getrouwd. Hij was destijds nog heel vaak thuis, sterk verzwakt en genezende van een flinke whiplash. Net voor ik trouwde was ik gestopt met mijn studie en ging ik werken bij het familiebedrijf van mijn schoonouders. Ik was jong, enthousiast, vol leven en ik keek enorm tegen mijn man op. Hij was mijn alles, wist alles in mijn ogen, deed alles . Ik vond hem ge-wel-dig.

Het is altijd een turbulente relatie geweest. Zijn creativiteit, orginaliteit, impulsiviteit en enorme energie vond ik heerlijk. Ook al bleek later dat dit kwam door zijn ADHD, ik hield van hem. Met of zonder ADHD, maakte mij niet uit.
Ik genoot van alle goede dingen en de onhandige dingen die er mee kwamen kijken nam ik gewoon voor lief... dat ik jaren in een woonkamer leefde met alleen 2 tuinstoelen zonder plafond (keek tegen glaswol), zonder vloer, met spijkers in de blanke gipswanden... maakte mij niet uit. De tuin een zooitje, de wilde/fluffy veldmuis praktisch als huisdier of de zoveelste poging om iets te beginnen wat niet afgemaakt werd.. who cares. Als hij weer eens vol goede moed ging klussen en bijvoorbeeld in de woonkamer zijn houtzaag te voorschijn haalde, waardoor echt werkelijk heel het huis onder de houtstof zat... joh, dat maakte me niks uit. Nu nog schrijf ik het met een lach... want ik wist dat hij zijn best deed, ik wist dat het OOIT af kwam.... en zeg zelf... wat doet het ertoe als je gelukkig bent?? Dat klussen was nog hardstikke gezellig ook, want hij deed het zware werk en ik zorgde voor eten/drinken en ik ruimde alles weer op.
En hij kon ook alles, in huis klussen, de auto repareren, de pc of tv instaleren... niets was een te grote moeite voor hem. Ik genoot ervan dat hij zo mannelijk was, zodat ik de vrouwendingen kon doen. Als ik een standje kreeg omdat ik verschillende boodschappen tassen tegelijk droeg... daar was hij toch voor, zei hij dan. Of als hij alvast de ramen van mijn auto ging schrappen, omdat hij wist dat ik daar zo'n kluns in was.
We waren ying-en-yang. Allebei eigenwijs, maar we hielden elkaar in evenwicht. Ik temperamentvol, veel te gevoelig en emotioneel en hij juist lekker nuchter en rationeel.
Net zo vanzelfsprekend het is als ademhalen, zo was het voor mij dat hij er was en dat hij van mij hield.

Na 7 jaar huwelijk besloten we toch uit elkaar te gaan...uiteraard ups-and-downs gehad, alles. Maar nooit getwijfeld aan de liefde voor elkaar. Wat is er in godsnaam fout gegaan?
Tja, ik werd volwassen... kreeg een eigen kijk op het leven, eigen identiteit en nam steeds meer verantwoordelijkheden... in die zin is 10 jaar ineens een groot leeftijds-verschil. En kan dat na 7 jaar toch zorgen dat de relatie anders wordt.

Na ruim 1 jaar alleen te zijn geweest kwam ik mijn huidige vriend tegen. Ook hier viel ik weer op zijn eigen kijk op het leven (niet hokjes denken, buiten de kaders durven denken) en zijn brede interesse's. Qua uiterlijk het tegenover gestelde van mijn ex-man en ook in vele gedragingen veel anders.
Waar mijn ex-man een nuchtere hollander is, niet echt attent qua verjaardagen (koop maar zelf schat, ik heb daar geen verstand van) of attent in het algemeen (de buurman kwam net langs op visite en zei dat we nieuwe gordijnen hebben, dat heb jij zeker gedaan lief? Ik heb het helemaal niet gezien joh)...maar wel reuze eerlijk en lief.
Nu had ik ineens een charmante Italiaan. Je kent het wel.. deuren openhouden, jas aangeven, stoelen aanschuiven, mooie kado's en leuke uitjes. By the way... mijn omgeving dacht dat laatst genoemde eigenschappen mij ontzettend trok in mijn vriend, maar ik heb dit altijd op gepaste waarde weten te waarderen. De keerzijde is namelijk dat dit ontzettend galante gedrag meer een vorm van territorium-gedrag is om naar andere mannen in het openbaar te laten zien dat je bij elkaar hoort... ik weet niet wat ik dan liever heb, mijn nuchtere ex-man die nog steeds na 7 jaar mijn boodschappen tassen naar binnen droeg of mijn huidige show-vogel die na een half jaar vind dat ik mijn eigen deuren maar moet openhouden en dat ik zelfs moet uitkijken dat hij al niet vooruit gestoven is zodat de deur voor me dichtknalt...hihi (Ik hoop niet dat men dit opvat als klagen, want het is meer mijn gevoel voor het relativeren van de situatie's)
Alle nieuwe indrukken zoog ik op als een spons en genoot ervan met volle tuigen. Deze jongen haalde goede dingen in mij naar boven, hield van goede normen en waarden en stelde hoge eissen aan waar ik moest voldoen als vrouw. En ik, leergierig als ik ben, vond het allemaal leuk en ging er vol goede moed tegenaan. Taalcursus, nieuwe gerechten koken, nieuwe kledingstijl etc.etc. Uiteraard omdat ik het graag voor hem deed en omdat ik graag wilde dat de relatie zou slagen. Maar ja, hoe zeer ik me ook inzet... het lijkt nooit voldoende en het kan altijd beter volgens hem. Waar ik in mijn eerste relatie alles deed en waarin ik gewoon geaccepteerd werd, lijkt het wel ofdat ik nu NOG meer doet maar nog steeds NIET geaccepteerd.
De desbetreffende jongen zegt echter ontzettend veel van mij te houden en wil ab-so-luut niet dat het over gaat tussen ons. Mijn relativerings-vermogen raakt uitgeput en mijn energie raakt op. Zomaar opgeven wil ik niet, maar ik heb ook geen oplossingen meer voor handen hoe nu verder...

Tja, en daar zit ik nu. Een ex-man die ik ontgroeid ben en een vriend waar ik niet weet wat ik mee aan moet.
Ergens moet ik dan altijd wel weer lachen om mezelf, want dan vind ik mezelf maar een arm-zalige tobbert.
Iets als liefde hoort zo makkelijk te zijn... hoe kan het zo gecompliceerd zijn allemaal??

Ik heb echt verdriet mensen, echt liefdesverdriet.
Mijn verdriet is niet gerelateerd aan 1 persoon in het bijzonder, maar wel echte pijn naar binnen toe. Ben ik wel in staat om liefde op de juiste manier te uitten en te ontvangen? Ben ik misschien te idealitisch?
En als ik te idealistisch ben... hoe moet ik dan in godsnaam ooit een relatie aangaan/onderhouden?

Pfff... liefde is een lastig ding