Misschien had ik het allemaal eerder moeten opschrijven,
want ik ben nu éénmaal iemand die niet zo met haar gevoelens
te koop loopt. Ben dus niet echt een prater, maar een schrijver als het op mijn gevoelens aankomt.
Hoe is het allemaal zo ver kunnen komen?
Iedereen denkt "och, ze is er allang overheen." Maar dat ben ik helemaal niet. Ik zag EN zie hem nog doodgraag,
maar ik kan het hem echt niet zeggen. Dan stel ik me weer "aan"...Iedereen denkt dat ik weer van het leven geniet, och laat ze maar denken...
Jullie snappen het misschien niet helemaal, maar laat ik even kort mijn situatie schetsen.
Na een relatie van 14 maanden is er een eind gekomen aan het sprookje, tja als het nog een sprookje was...het ging allang nimmer goed. Hij was "leeg" beweerde hij, hij had er geen fut meer voor...in mijn eigen woorden : hij had er genoeg van, hij wilde vrij zijn...
Het is nu allemaal 1,5 maand geleden...
ik geniet ook wel meer, ik lach meer enzo maar toch mis ik hem verschrikkelijk,
ik ga vandaag niet allemaal uit de doeken doen wat er allemaal gebeurd is. Maar het grootste deel ligt bij mij hoor!
En dat verwijd ik mezelf, dat het allemaal mijn schuld is...
En sommige mensen weten dat ik mezelf dat allemaal verwijd, en ze genieten er zo...
Ik spreek maar in het meervoud, ik wil niet dat het meisje in kwestie weet dat ik over haar spreek...
mja, misschien schrijf ik morgen wat meer over haar,
als ik er klaar voor ben...