Ik zit nu op drie en een halve week. De laatste dagen zijn zwaar, met veel verdriet. We hebben ondanks mijn voornemen toch nog een tweetal keer via MSN met elkaar gepraat. Het is nu duidelijk waar ik aan toe ben. Ze wil vrij zijn en gaat zelfs in Rotterdam wonen in de laatste 1,5 jaar van haar studie. Dat geeft bij mij veel onrust. Het is erg definitief en er is nu een grote afstand ontstaan.

De laatste dagen worstel ik enorm met mijn emoties. Ik ben tot besef gekomen dat ik los moet laten omdat ik anders verzuip. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Er blijft nog steeds hoop dat het goed komt. Maar die hoop zal ik nu los moeten laten en mijn eigen leven weer vorm moeten gaan geven.

Het moeilijkste zal MSN en de telefoon worden. Het verwijderen van haar uit MSN en telefoon zal een zware stap zijn. Maar ik denk dat het dan wel sneller beter met mij zal gaan. Ik hoop maar dat het me lukt ...

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo'n intens verdriet heb gehad, of dat ik me zo onzeker heb gevoeld. Ik voel me erg alleen, ondanks alle aandacht van iedereen om me heen. Gelukkig krijg ik vanaf volgende week hulp om hier sterk uit te komen en ook wat andere problemen in mijn leven op te ruimen. Hopelijk kan ik dan weer een nieuwe start maken als het verdriet achter de rug is.