"Je loopt, lijkt het, al een eeuwigheid door de tunnel en gelooft allang niet meer in het licht.

Je hoort iedereen nog zeggen; ga door en hou vol, aan het einde van de tunnel is licht!

Shit, je geloofde ze, maar wat hadden ze het toch allemaal mis, of toch niet?

je ziet iets in de verte, maar weet allang niet meer of het licht is, misschien is het iets anders.

Nu je steeds dichterbij komt, geloof je inderdaad dat het licht is.

Je zou het bijna niet meer herkend hebben, zolang is het geleden dat je het zag.

Maar daar is het toch echt helder stralend en warm, zoals je het kent van vroeger.

Je moet oppassen dat je er niet te snel naar toe rent, want dan verdwijnt het misschien wel weer.

Ga jij maar rustig kijken en je verwarmen aan het licht.

Wie weet, wie weet kom je dan toch uit de tunnel en krijgen ze toch gelijk!"

Bedankt voor jullie lieve reacties,

Virenque en Selas, erg bedankt voor jullie bemoedigende woorden. Ik hoop dat ik het einde van de tunnel snel in zicht krijg! Maar ik zie nu geen enkel lichtpuntje, ik vraag me af wanneer het licht eindelijk eenbeetje zal gaan doorschijnen...

Kusje, jah, elke keer die afwijzing is klote. En toch blijf ik hem opbellen, want er is toch dat waterkansje dat ie ja zou zeggen en dan zou ik me terug goed voelen. Maar meestal wil hij niet, en soms wordt hij zelf heel grof tegen me en zegt ie dingen zoals 'is het zo belangrijk dat je mij ziet, ik zal een webcam installeren' en zo'n dingen. Pff, ik neem hem die dingen niet eens kwalijk. Ik wil gewoon dat ie terug van me houdt. Maar ik vrees dat haat nu dichter bij de waarheid zit. Hij haat het dat ik hem blijf lastigvallen.

En dan heb ik nog een probleem eigelijk. Mijn ouders weten het nog niet eens. Dat komt omdat hij het vorige keer ook uitmaakte en omdat mijn ouders er dan heel erg tegen waren dat ik terug met hem zou beginnen. Nu zouden ze toch enkel maar zeggen 'zie je wel' of 'je was stom om met hem te herbeginnen'... En daar heb ik helemaal geen zin in.

Ik ga veel buiten fietsen, om mijn gedachten te verzetten en dan als ik thuis kom lieg ik dat ik bij hem geweest ben. En nou voel ik me daar ook nog is rot om, dat ik zo lang al tegen hen lieg. Soms zie ik hem wel echt, maar we zijn niet meer samen en dat weten mijn ouders niet.

Een klote situatie, ik baal er echt van...

Ik vrees dat het nooit meer goed komt tussen ons, en ik vrees dat er iets kapot is in mij, het doet me zo veel pijn. Hij had me immers beloofd dat het voor altijd zou zijn.

Eens moet de laatste keer zijn... Dit houd je niet vol, je stelt het afscheid uit, maar zo kun je het ook niet verwerken. Kies voor jezelf.

Voor mezelf kiezen, waarom is dat dan ook zo moeilijk?

Ik heb hem niet aangesproken gisteren, ik ben nadien wel nog online gegaan toen hij weg was en ik ben eenbeetje met andere mensen beginnen praten.
En na een half uurtje kwam hij dan terug en sprak hij me zelf aan. Vond ik raar, want eigelijk zei hij niet zo veel. Ik denk dat er iets scheelde met hem ofzo, ik weet het niet. Hij antwoorde wel altijd als ik een vraag stelde maar hij zei niet veel. Ben dan uiteindelijk maar weg gegaan. Pfff rare, stomme situatie!

Yep, ik hou meer van hem dan van mezelf. Als ik bij hem ben, ben ik gewoon een beter mens. Hij maakt mij zo blij. En ik dacht dat ik hem ook blij maakte. Maar waarom hij het deed blijft nog altijd zo onduidelijk. Ik zou zo graag weten wat er in hem omgaat, omdat ik denk dat ik me dan beter zou voelen, dat ik dan tenminste een gegronde reden heb, terwijl het nu maar gissen blijft. Ach zou ik mezelf dan beter voelen?

Als ik een droom ben om me samen te zijn (zei hij zelf), waarom geeft hij het dan toch op?

zoveel vragen, zo weinig antwoorden.
zoveel pijn en zo weinig troost van hem, het lijkt alsof het hem niet deert.