Er zijn veel momenten geweest dat ik echt niet meer kon begrijpen waarom het zo lang moest duren. De terugvallen, de dalen die plots weer volgen na een periode waarin je echt begon te geloven dat het alleen maar de betere kant op ging. Dat zijn de momenten waarin je echt moet blijven geloven dat er weer momenten komen dat het beter gaat, dat er ooit een dag komt dat je het echt helemaal kunt en wilt afsluiten. Op dit moment kan ik echt zeggen dat ik verder ben dan ik de afgelopen anderhalf jaar ben geweest. Ik heb zoveel dingen nu verwerkt en geaccepteerd dat ik veel sterker sta, dat het veel moeilijker is om terug te vallen. Ik heb lang geprobeerd al het pijnlijke te ontlopen, ik het veel vragen niet gesteld omdat ik bang was voor de antwoorden. Omdat ik bang was dat de waarheid te veel pijn zou doen, dat ik er na de waarheid echt niet meer overheen zou kunnen komen. Daardoor creëerde ik een veilige zone om me heen, het ging redelijk zolang ik mezelf voor hield wat ik het liefste wilde denken en geloven. Ik was zo bang om iets te horen of te zien wat pijn zou doen dat ik nooit meer naar hem vroeg bij andere, niks wilde horen of weten over zijn leven zonder mij. Dat heeft zeker wel geholpen, want op die manier kon ik verder met mijn eigen leven. Maar daarnaast was het een tijdelijke veilige manier van doen, heel kwetsbaar en dun. Ik was bang voor de berg die ik zou moeten beklimmen wanneer ik echt alle klappen zou krijgen. Ik wilde niet zo hard vallen en daarna weer zo hard vechten om er uit te komen.
Hierdoor leefde ik een beetje 'second best', veilig. Ik had niet de diepe dalen maar omdat ik het nooit goed verwerkt had kreeg ik ook nooit meer de hoge pieken, ik genoot niet ultiem alles omdat ik er nooit helemaal klaar mee was.

Op den duur putte ook dit me uit, het was niet meer heel heftig, het beïnvloedde niet meer mijn hele leven maar het was een stille, drukkende last op m'n schouders die me ondanks dat het niet echt zichtbaar was nooit losliet. Je zou het kunnen vergelijken met iemand die heel bang is om een ongeluk te krijgen als ze naar buiten gaat, en daarom altijd maar binnen blijft. Lekker veilig, maar omdat je geen risico's durft te nemen mis je zo ontzettend veel en is je leven gewoon niet wat het zou kunnen zijn.

Iemand op deze site vroeg mij een keer waar ik dan zo bang voor was. Wat er zou gebeuren wanneer ik zou horen waar ik me nu voor verstopte. Hij zei dat ik nooit verder zou komen wanneer ik het niet in de ogen zou durven kijken. Ik heb me daar hard tegen verdedigd, gezegd dat ik zeker wist dat dit het beste voor me was. En dat ik er wel vanuit ging dat ik op deze manier er ooit klaar mee zou zijn. Hij vroeg me wat ik te verliezen had wanneer ik alles zou vragen, dat ik later spijt zou krijgen wanneer ik er nu niet helemaal voor zou gaan en dan misschien niet zou krijgen wat ik hoopte, maar in ieder geval alles had geprobeerd. Hij zei dat ik misschien wel hard zou vallen, maar dat wanneer ik daar weer uit zou komen ik sterker zou zijn dan ooit. Dat je er elke keer sneller uitkomt, dat het elke keer minder pijn doet. Toen kon ik dat niet geloven, maar achteraf gezien blijkt dat echt waar te zijn.

Ik ben zo diep gegaan, maar ben er daardoor zo sterk uitgekomen. De reden dat het nu goed met me gaat is dat ik alles heb kunnen accepteren en mezelf geen illusies meer maak. De gedachten dat hij niks meer voor me voelde, dat alles wat hij ooit tegen me heeft gezegd nu geen waarde meer heeft en dat het niet meer goed komt, heeft me heel erg heel erg lang nog gestoken. Maar wat het me heeft opgeleverd is dat er nu niets meer is als het gaat om hem, dat me weer in elkaar zou doen zakken. De ergste scenario's zijn al gebeurd, en ik ben gewend geraakt aan het leven zoals het nu is. Aan een leven zonder hem, met mezelf en alles wat er wel toe doet. Als ik aan hem denk zie ik niet langer meer de jongen die de grote liefde van mijn leven is, voel ik niet langer meer de pijn en het gemis. Omdat alles zo veranderd is en ik daar na een lange tijd in ben meegegaan. Lang heb ik het gevoel gehad dat ik stil stond, dat ik in het verleden leefde. Op dit moment ga ik mee met het heden en is het verleden niet meer dan een herinnering die ik alleen weer voor me zie wanneer ik echt terugga naar die tijd. Het is geen herinnering meer die mijn leven bepaald, ik zie het niet meer wanneer ik kijk naar hem. Dan zie ik een persoon die ik nooit heb gekend, een nieuw persoon en daar heb ik een heel ander, afstandelijk gevoel bij. Alsof ik hem niet ken. Lang heeft dat onwijs veel pijn gedaan, omdat wat ik zag niet overeen kwam met wat ik dacht te kennen. But when I look at you, I don't know who I see. Is it someone new or just a memory.. Ik weet nu wel wie ik zie, ik weet niet letterlijk wie ik zie omdat ik hem zo niet ken, maar ik weet dat ik niet degene zie waar ik van hou. Het is niet meer verwarrend, het is gewoon zo. De eerst keer dat ik erachter kwam hoeveel er was veranderd, en hoeveel hij was veranderd werd ik helemaal gek, ik was volslagen in paniek. De keren daarna minder, want ik kon me erop voorbereiden. En nu gebeurd er helemaal niks meer omdat ik ook niks anders verwacht, omdat ik niet meer anders weet. Als hij zich ineens weer zo zou gaan gedragen als vroeger zou ik heel verbaasd zijn en opnieuw in de war.

Ook zie ik nu in dat hij niet degene is die mijn leven compleet maakt, die mij gelukkig kan maken. Hij heeft me zoveel pijn gedaan, en ik vraag me af of de ware degene kan zijn die je zo diep ongelukkig heeft gemaakt. Ik heb zelf grote fouten gemaakt, maar ik heb daarvoor 'geboet' en ik weet nu dat ik veranderd ben. Ik weet nu hoe ik het anders zou doen, hoe ik het anders wil doen omdat het dan zoveel mooier en leuker is. Ik heb nu zoveel meer om te geven, ik wil zoveel liefde kwijt omdat ik zelf veel beter in m'n vel zit en weet hoe het is als iemand onvoorwaardelijk van je houdt. Hij daar in tegen heeft mij, en meerdere mensen, diep gekwetst maar heeft daar nooit de verantwoordelijkheid voor genomen. Ik zou niet meer met hem kunnen leven omdat ik zeker weet dat ik teveel bij hem ga missen. Niet eens liefde, maar wel zekerheid, veiligheid en waarheid. Hij was degene die mij onvoorwaardelijkheid heeft laten zien maar daar tegen over staat ook dat hij degene is die mij heeft laten zien hoe alles zo anders kan zijn dan het lijkt. Hoe je degene die het meest van je houdt het diepste kwetst. Ik ben op, op van hem, hij heeft me uitgeput en ik heb het gevoel dat ik hem niets meer kan geven. Niets meer kan en niets meer wil geven, omdat hij zoveel extra aandacht en geduld vraagt. Ik ben degene die hem altijd heeft willen begrijpen, die hem altijd begreep wanneer andere het allang kwijt waren. Ik denk niet dat hij dat ooit heeft ingezien, dit geldt namelijk vooral na onze relatie. En ik kan het niet meer, ik wil het niet meer. Hem begrijpen. Hij is een herinnering aan hoe mooi en hoe puur de liefde kan zijn, maar ook aan hoe gevaarlijk. Door hem weet ik dat liefde het ultieme geluk is en hoe heftig het kan zijn, door hem weet ik ook hoe je daar niet en hoe je daar dus wel mee om moet gaan. Wij hebben fouten gemaakt, ik heb daarvan geleerd door me juist meer open te stellen. Hij heeft er van geleerd door zich juist meer te sluiten voor iedereen dan ooit. En dat vind ik jammer voor hem, want hij heeft zoveel te geven. Hij heeft het vertrouwen verloren en is te bang om pijn gedaan te worden. Dat doet me weer denken aan die vrouw die haar huis niet uit durft en daardoor zoveel dingen mist. Hij vind het veiliger zo, maar mist daardoor al het mooie wat liefde kan geven. Hij gelooft er niet meer in, denk ik, hij wil er in ieder geval niet voor vechten maar loopt er voor weg. Godzijddank dat ik dat niet heb gedaan, dat ik door alles wat er is gebeurd nog steeds geloof in de liefde. En dat zal ik ook altijd blijven doen, want ik ben er zelf getuigen van geweest dat het echt echt bestaat. Hoe het einde ook afloopt.

Liefs en sterkte x Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side