Het is nog wat vroeg misschien, maar het eerste kwartaal van 2011 is zowat voorbij. Tijd om eens een balans op te maken. Zoals elk goed bedrijf dit doet. En believe me, dat kantoor in mijn hoofd heeft meer medewerkers dan de koninklijke shell.

2011, 1 januari, zo rond 00:00:01. Gelukkig Nieuwjaar, vrolijk, in een lichte champagne roes, zoen ik A. hartelijk, waarna alle aanwezige vrienden ook een happy wens met glimlach toegewenst krijgen. Maar A. was eerst, en zoals een oud chinees gezegde luid (denk ik tenminste, god die chinezen hebben voor alles een wijsheid) de persoon met wie je het jaar start, is ook de persoon met wie je hem eindigt. Helaas, na wat gegoogle blijkt het Chinese Nieuwjaar net even anders te vallen.

Zo begon dus 2011. Ons jaar. Dacht ik. Had mezelf voorgenomen om in juni heel romantisch een weekendje weg te gaan en "de Vraag" te poppen. Het weekend zouden we precies 3,5 jaar officieel wat hebben, had hetzelfde hotelletje geboekt waarin we ooit onze eerste "weekendje weg" samen beleefden. En aangezien ik altijd origineel probeer te zijn, zelfs al telefonisch contact gehad met nabij gelegen dierentuin, waar we het toen zo leuk hadden, om aldaar iets unieks te bedenken om het gewoon erg bijzonder te maken. Helaas, de dierentuin was dolenthousiast, heb ze toch teleur moeten stellen. Die dag wordt een gewone reguliere dag met wat schoolreiskindertjes en de enkele ontsnapte rollator-renner.

24 dagen. Zolang duurde het goede deel van dit kwartaal. Niks merkte ik. De dip hadden we een tijd daarvoor al gehad. Dacht ik. Nog even en dan zou het weer lente zijn. Nog even en dan zouden we samen weer helemaal terug zijn. Samen. Zij dacht anders. Op die 24ste dag van dit zo mooi begonnen jaar. Ineens. BAM, wereld weg. De grond waarop ik stond bevond zich plots in China. Waarschijnlijk om daar Nieuwjaar te vieren. De val was lang heel erg lang. En de grond die me opving hard. Als een donderslag bij heldere hemel. Voor mij tenminste. Helaas niet voor haar. Lang had ze nagedacht, lang had ze het geprobeerd, zichzelf afsluitend zonder te praten. Zodat er ook geen vermoeden was. De vrouw die altijd zo open was geweest. Een betonnen bunker, met een deur die ineens van binnen verankerd was. Met een extra Axa-slot. En de slijptol, die had ze zelf meegenomen naar binnen.

Ongeveer een maand daalden de cijfers. Februari 2011. Ik kan rustig stellen nu, de zwartste maand in mijn bijna 30-jarige leventje. Nooit was de val zo diep geweest. Nooit het verdriet zo groot. Eten vond ik maar waardeloos. Slapen al helemaal. Nutteloze praktijken, die helemaal geen effect meer hadden. Ik viel zo'n 10 kilo af. En in mijn geval is dat 14.87% van het totaal. Een erg lage index. Het bedrijf liep tegen een ondergang aan te hikken. Een crisis, die, zo leek het toen, onoverkoombaar was. Slechte besluiten werden genomen, waardoor het in eerste instantie nog erger leek. Maar één ontslag deed wonderen. Het bedrijf ontsloeg de topman. Zonder gouden handdruk. Had hij ook niet verdiend.

Een nieuwe werd aangesteld. Eentje die besloot het bedrijf eerst eens van binnenuit aan te pakken. Eerst de interne strubbelingen recht te zetten alvorens misschien weer de beurs op te gaan. Immers een verleis van 14.87% was niet geruststellend naar de buitenwereld. Dus een beter bedrijf begint bij jezelf, zei deze nieuwe Topman. Bewust met een grote T. Want dat verdiende deze wel. Langzaam, want anders breekt het lijntje, groeide het bedrijf weer naar een status van weleer. Niet de status die het had toen het jaar aanving. Maar er zat een stijgende lijn in. De 14.87% verlies werd weer langzaam een 4-5% verlies. Met uitzicht op winst. Een soort lange-termijn-investering. Maar een hoopvolle desalniettemin.

Zo in maart, werd er ook weer extern wat aangehaald. De gesprekken vonden plaats. Heel reëel werd er nagedacht over de levensvatbaarheid van de gemaakte plannen. En deze leken stand te houden. Nog lang niet daar waar we moeten zijn, maar het dreigende faillissement was zowaar afgewend. Maart sukkelde lekker voort. Het Chinese Nieuwjaar had zich ergens rond deze tijd afgespeeld, dus wenste ik ditmaal mezelf maar eens een hartelijk nieuwjaar. 4087 ofzo, want Chinezen doen niet aan 2011. Die zijn al veel langer op aarde, vandaar de wijsheid. Denk ik.

In elk geval weet ik zeker dat ik met de persoon die ik de 2e keer nieuwjaar wenste ik ook zeker het jaar zal sluiten. Immers op jezelf kan je altijd vertrouwen. Heb mezelf flink in de steek gelaten dit jaar. Maar dat besef, dat nooit meer. Ikzelf is het waar het om gaat nu. In plaats van 2011, "Ons Jaar". Is het nu "2011, mijn jaar". Da's een ding wat zeker is.

Al is het nog vroeg. En volgen er sowieso nog 3 kwartaalrapporten. Wordt vervolgd