Ik voel me misselijk. Dat zal vast te maken hebben met het feit dat ik vandaag nog niet gegeten heb. Daar word je normaal gesproken echter niet misselijk van. Nu wel. Mijn maag zit weer eens dicht. Liefdesverdriet.

De vicieuze cirkel waar ik de vorige keer over schreef, lijkt doorbroken te zijn. Wat ik naast het misselijke gevoel van liefdesverdriet op een lege maag voel, is kou, enorme leegte, maar ook verdriet. Weer iemand verloren. Iemand die zo bijzonder was, dat ze zelfs zonder mijn gevoelens te beantwoorden de woorden 'ik hou van je' aan me kon ontfutselen. Nee, dat is niet zuiver. Zij ontfutselde niets - ik zei ze tegen haar omdat ik dat zo voelde. En omdat het me goed leek om dat op dat moment nog een keer gezegd te hebben.

Het voelt erg onwerkelijk dat ik gisteravond afscheid heb genomen van K. met het idee dat dat een voorlopig definitief afscheid gaat zijn. Onverwacht nam de avond de wending waarmee ik eigenlijk bij haar de beslissing forceerde om het contact te verbreken. Ik maakte haar duidelijk dat ik het niet kon. Ik kon niet tegen het meisje voor wie ik zoveel voelde zelf zeggen 'we moeten maar geen contact meer hebben'. Ik vond het niet mijn rol.

Ik heb altijd de eigenwijze overtuiging gehad dat zij ook bijzondere gevoelens voor mij had. Geen verliefdheid, maar wel houden van. Zoiets. Nooit durfde ik het écht erop aan te laten komen, bang voor de pijn die de woorden 'nee, je bent echt gewoon alleen maar een vriend, meer niet' zou kunnen veroorzaken. Daarmee mezelf misschien ook in de waan latend.

Gisteravond besloot ik eens niet laf te zijn. Ze gaf duidelijkheid. Ik ben, terwijl ik dit schrijf, geneigd om die duidelijkheid weer te nuanceren, maar dat moet ik niet doen. Ik had haar uitgelegd in wat voor duivelse vicieuze cirkel ik terechtgekomen was. Het was niet mijn rol om het contact te verbreken want wat ik zou willen, was juist het tegenovergestelde: zoveel mogelijk bij haar zijn. Als zij zeker wist dat wat zij voor mij voelde niet verderging dan vriendschap en ook zeker wist dat dat niet ging veranderen - en als zij zeker wist dat wat ik in haar lichaamstaal en gedrag naar mij toe gezien had, niet was wat ik gedacht had dat het was, dan zat er misschien niets anders op dan dat ze toch het besluit zou nemen het contact te verbreken.

'Dat moet ik dan misschien maar doen,' zei ze aarzelend.

De wending aan de avond die ik niet verwacht had. Maar hoezeer de woorden 'dat moet ik dan misschien maar doen' ook impliceerden dat het meisje van wie ik heel veel was gaan houden, dat ik het mooiste, leukste en bijzonderste meisje in de wereld was gaan vinden, voor wie ik door het vuur gegaan zou zijn, dat in staat was me in vuur en vlam te zetten, met wie ik een toekomst zou hebben zien zitten, van wie ik veel meer zou kunnen incasseren dan van wie dan ook (en al gedaan had ook), die naast alles ook een erg goeie vriendin van me geworden was, met wie ik de afgelopen jaren heel veel dingen gedaan en meegemaakt had, die haar diepste gevoelens aan me toe durfde te vertrouwen, voorgoed afscheid van me zou gaan nemen - ik kon me er niet tegen verzetten.

Een oplossing was er immers niet?

Natuurlijk werd ik vandaag wel wakker met in gedachten toch nog een soort tussenoplossing. Een soort compromis wat ik haar nog had kunnen voorstellen. Waar ze waarschijnlijk ook niet eens in meegegaan zou zijn en dat bovendien ook niet echt voor een 'normale' vriendschap gezorgd zou hebben. Waar ik dus maar niet teveel bij stil moet staan.

Na een avond van ongeplande diepe gesprekken die uiteindelijk leidde tot de conclusie dat het onze laatste avond samen zou zijn, begaven we ons naar mijn auto. Ik zou blijven slapen, maar dat zou nu een beetje gek zijn. Je kunt moeilijk tot de conclusie komen dat je elkaar maar beter niet meer kan zien om dan vervolgens vrolijk te blijven slapen en de volgende dag gezellig naar een optreden te gaan.

'Het voelt niet echt als een afscheid,' zei ze, op de parkeerplaats. Met iedere stap die ik in de richting van mijn auto zette, werd mijn gemoed zwaarder. Ik was me ergens wel bewust van de implicaties van hetgeen zich aan het afspelen was. Twee personen die veel om elkaar geven die afscheid zouden gaan nemen omdat één van de twee teveel voor de ander voelde. Erg episch was het inderdaad niet. Ergens zag het er gewoon uit van 'nu ga ik naar huis'. Allebei hadden we ons niet voorbereid op een voorlopig definitief afscheid die avond.

Maar een afscheid werd het wel. Tranen in haar mooie ogen, verscheurdheid bij mij van binnen. Ik trek haar naar me toe om haar te troosten, terwijl ik me ervan bewust ben dat het raar is dat ik haar troost, omdat ik niet degene ben die de beslissing genomen heeft - omdat ik degene ben die niet alleen het verlies van een goeie vriendin zal moeten verwerken, maar ook het verlies van het subject van mijn - zij het onbeantwoorde - liefde. Voorzichtig wordt de troostknuffel een omhelzing. Ik denk dat het op dat moment toch ook voor haar wel als een afscheid heeft gevoeld.

Ik had daar zo nog wel uren kunnen staan, met haar in mijn armen. Toch liet ze op een gegeven moment de omhelzing los. Ik drukte een kus op haar betraande wang en wist dat nu echt het moment van afscheid aan zou breken. Impulsief ontfutselde ik nog een afscheidskus van haar. Aanvankelijk zou ze me die op de wang drukken, maar dat was niet wat ik bedoelde. Nog eenmaal kuste ik haar daarom op haar mond, iets wat ik zo vaak had willen doen, maar wel onder andere omstandigheden. Zij nam afscheid van een vriend en daarbij past misschien die kus op de wang, maar ik nam afscheid van een geliefde. Zelfs in de afscheidskus kwam de situatie zoals die tussen ons was geweest weer terug.

Ze liep weg. Ik stapte in de auto. Zodra ik wist dat ze uit het zicht was, stortte ik me op het stuur en kwamen bij mij ook de tranen. In flinke hoeveelheden. Hoewel ik er inmiddels wel een klein beetje aan gewend geraakt ben dat ik niet 'in gezelschap' kan huilen, blijft het raar. Dat zij me misschien als tamelijk onaangedaan zag bij ons afscheid, terwijl er veel meer gaande was. Wat pas toen losbarstte.

In een beetje een goeie romantische film komt dan het meisje nog weer terug naar de jongen in de auto omdat ze ineens het licht ziet en vallen ze elkaar alsnog in de armen. Daarmee werd bevestigd dat we niet in een film speelden. Ze kwam niet terug.

En zo vind ik mij op deze zondag terug. Misselijk, koud, leeg, verdrietig. Me amper realiserend wat er nou precies gebeurd is, maar tegelijkertijd voel ik door mijn hele lichaam het inmiddels helaas bekende gevoel dat iemand die me zeer dierbaar was en een prominente rol in mijn leven speelde, van dat leven ineens geen onderdeel meer uitmaakt.

Ik heb enige moed nodig gehad om de beslissing enigszins bij haar te forceren. Van haar vind ik het moedig dat ze die beslissing vervolgens toch ook heeft kunnen nemen. Maar het neemt niet weg dat ik ook gisteravond al en vandaag de hele dag, ondanks hoe alles in elkaar zit en hoe alles gelopen is, dat gevoel van gemis heb, dat me ook bekend is. Het gevoel dat ik toch wat van haar hoop te horen of te lezen, ook al verandert dat de situatie niet als het zou gebeuren.

Vóór gisteren voelde ik me eenzaam en vond ik mijn leven leeg omdat het vooral bestond uit werken en er de laatste tijd daarnaast niet zoveel was. Wat er daarnaast wel was, was K. Haar aanwezigheid op zich was iets positiefs, een lichtpunt, maar de complicaties die mijn onbeantwoorde gevoelens met zich meebrachten maakte dat als ik niet met mijn werk bezig was, ik veel verzandde in bijzonder vermoeiende maalpartijen in mijn hoofd. Die maalpartijen zullen voorlopig nog wel niet weg zijn. K. is dat wel. De wereld is weer een stukje donkerder geworden. Maar je kunt het niet forceren.

Ik zou het fijn vinden als er weer eens een moment - of liever nog: een langdurige aaneenschakeling van momenten - komt waarop de liefde voor mij eens weer iets positiefs brengt.

Tegen K. heb ik bij ons afscheid nog gezegd dat ik van haar hou. Dat ze heel bijzonder voor me is. En dat zal ze ook blijven. Het is niemands schuld dat het zo gelopen is. En natuurlijk heb ik tegen haar gezegd dat ze me weet te vinden als ze wel denkt dat ze misschien nog iets met me uit te zoeken heeft. En ik kon het niet laten om, toen het echte moment van afscheid daar was, tegen haar te zeggen dat als ze me echt nodig had, ze me ook weet te vinden.

Waarschijnlijk zat er niks anders op. Waarschijnlijk is dit, hoe moeilijk, pijnlijk en verdrietig ook, wel het beste. Maar het voelt voorlopig nog even niet zo.

Hoe dan ook, ik hoop dat ik uiteindelijk hierdoor meer rust zal krijgen in mijn geest. Al zal ik er ook nog een stukje eenzamer onder zijn. Ik kan wel een beetje positieve aandacht gebruiken, zo langzamerhand. Maar lieve, bijzondere, fascinerende K.: ik ga je heel erg missen.