Het is ondertussen al vele weken geleden dat ik hier nog eens mijn gedachten van mij afgeschreven heb... ik heb zowel heel emotieonele, als echt aangename momenten achter de rug. Er zijn echt al momenten geweest waar ik op en top van kon genieten...

Ach, ik ben ondertussen anderhalve maand alleenstaande moeder. Ik vind het nog altijd jammer dat we dit moeten doorstaan.
Het merendeel van de tijd voel ik me sterk... hoewel de gedachte dat hij ooit zijn misstap zal inzien en er niet gelukkiger op zal worden, mijn toekomstbeeld doen wankelen. Ik zou mij veel beter voelen moest ik weten dat hij zijn geluk vindt en dat ik zeker zou zijn dat hij nooit meer bij mij terug zou willen keren.Dan pas zou ik echt aan mijn eigen toekomst kunnen werken... Maar iets in mij zegt dat hij dit gezin niet voor eeuwig opgeeft en dat maakt het mij moeilijk!

Echt, hij is niet de persoon die hij nu is... en dat zal hij nog wel beseffen.
We hebben ook al momenten gehad die echt goed aanvoelden maar achter gisteren voel het toch mindergoed aan.
Toch blijf ik de meeste schuld in haar schoenen schuiven!!!
Ik heb berichtjes van haar gelezen... amai, echt puur verleiding en opwindende smsjes voor hem... het kan niet anders dat hij stapel is op haar.
Hij had gehoopt dat ze bij hem zou intrekken en dat zal nooit gebeuren... daar is hij nu ook wel zeker van maar toch kan hij haar niet afsluiten. Zijn gedachten zijn één en al één warboel!
Verstandelijk weet hij waar het op slaat maar zijn gevoel laat haar niet los. (hoe kan het ook anders met zo'n berichtjes)
"Ik kom net thuis helemaal nat, niet alleen mijn kleren... wou dat ik dicht bij je kon liggen, me aan jou kon verwarmen etc etc..." Maar thuis kruipt ze wel bij haar man in bed!!! Weet niet meer de juiste zinsbouw maar het ging er wel zo aan toe. Echt walgelijk vind ik het van haar.

Voor haar is dit een aangenaam gevoel, een opgefokt gevoel... want uiteindelijk weet ze al gans die tijd dat hij geen partij is voor haar en dat heeft hij nog niet helemaal door! Het is gewoon jagen op elkaar en kijken hoever het allemaal kan gaan. Leuk en spannend toch? Hij geloofd nog altijd in haar oprechtheid... terwijl zij zo een geslepen achterbaks serpent is.

Ze was boos op hem als het tss ons even goed aanvoelde en we uiteindelijk in bed beland waren.
Ze zegt dat dit door mij opgezet spel was om hem terug te winnen.
Bij mij gaat het niet over terug 'winnen' en het is voor mij zeker geen spel. We zijn uiteindelijk 21 jaar samen geweest en ik ga ervan uit dat dat toch iets van betekenis achterlaat!?

Nu is het voor de zoveelste keer dat ze "zogezegt" verbroken hebben en dat ze definitief gezegd heeft dat ze nooit bij hare vent ga weggaan... Wat wil ze dan uiteindelijk met dit alles bereiken???
Dat is wat mij zo walgelijk maakt tgo haar.
Ik ben er toch van overtuigt dat ze toch nog gaan bellen, berichten en uiteindelijk afspreken... Dit 'spel' stopt hier nog niet. Ze moeten elkaar toch nog troosten?
Het is uiteindelijk al bijna 14 maanden bezig.

Verstandelijk wil ik dat ik alles kan afsluiten en gewoon door zou kunnen gaan met mijn leventje. En ik weet dat ik het praktisch aankan. Ik heb echt al momenten gehad dat ik het kon loslaten en dat ik mij super voel.
Maar mijn gevoel blijft met hem inzitten, ik vind het onmenswaardig wat ze met hem doet. Ik weet dat hij te zwak is om tegen haar in te gaan en uiteindelijk zal ze altijd een invloed hebben op zijn verdere leven en dat doet mij beseffen dat ik er definitief een punt moet achter zetten.

Het is gewoon niet gemakkelijk om zo te denken dat het nu echt definitief is. Hoewel we volgende week vrijdag de eerste afspraak in het gerecht hebben. Een volgende stap naar een definitieve scheiding.

Iets in mij wil nog altijd dat hij zich eens boos zou maken en mij zou zeggen " Ann, ik heb een fout gemaakt en ik besef dat het verkeerd was" Ik wil dit alles hier niet voor altijd kwijt... maar geef mij nog even de tijd om tot mezelf te komen..."
Maar op welke manier dan? Door nog wat troost bij haar te kunnen zoeken?
Hij wou ook eerst alleen gaan wonen om tot zichzelf te komen... en als ik zei dat hij direct de deur voor haar ging openzetten maakte hij zich, boos maar uiteindelijk was het wel de waarheid.
Alleen is het niet zover gekomen dan dat hij in gedachten had.
Dat samenwonen zal nooit gebeuren! Zij geeft daar een uitleg aan zodat hij met haar te doen heeft... zodat het overkomt dat ze gevangen zit in een ongelukkig huwelijk. Maar is het niet zo dat moest ze hem echt willen en hem echt graag zou zien dan zou alle andere dingen bijzaak zijn... dan zou ze gewoon bij hem intrekken. Ze speelt gewoon een heel vuil intens spel en zijn ongeluk is daar nu de prijs van.

Ik ben er mij bewust van dat ik hem moet loslaten voor mijn eigen volledige geluk terug te vinden...
En uiteindelijk is alles wat er telkens weer opnieuw gebeurt telkens een duwtje voor mij in mijn verwerkingsproces...
Ze zijn elkaar waard... en uiteindelijk zal ik alles achter mij kunnen laten. Alleen ben ik bang van mezelf voor als we echt gescheiden zijn want ik wil niet die 'bitch' zijn. Ik ben van inborst zo niet... Maar ik denk niet dat ik hem gewoon te vriend ga kunnen houden. Daarvoor zal ik teveel meegemaakt hebben.

Ik ben echt wel benieuwd voor de toekomst...
Wat die ook brengen mag... ik zorg zelf wel voor geluk, genegenheid en gezelligheid maar de rest... ????

Ik wens iedereen hier nog heel veel sterkte en een liefdevolle knuffel toe...
Ann