Don't make someone a priority, if they only make you an option. Een rake uitspraak, maar het lukt mij maar niet het ook daadwerkelijk in praktijk te brengen. Het is inmiddels acht weken geleden dat mijn inmiddels ex om een time-out vroeg. Zoals je in mijn vorige blogs kunt lezen omdat hij niet lekker in zijn vel zit/ zat en wij daardoor regelmatig ruzie hadden. Meer woorden zijn er niet aan vuil gemaakt, want daar werd hij weer moe en nog meer overspannen van. Hij wil alleen zijn zegt hij en als hij weer een relatie wil dan wil hij dat alleen met mij. Zoveel heb ik inmiddels wel uit hem weten te trekken. Of het waar is weet ik natuurlijk niet. Voor mij is het in ieder geval tot op de dag van vandaag onbegrijpelijk. We hebben nog weleens bijelkaar geslapen dan merk ik heus wel dat hij nog om mij geeft en de momenten dat hij echt in paniek was belde hij mij ook. Maar dat terzijde.

Feit is dat het op dit moment over is en hij belt mij nooit meer. Net alsof hij helemaal nooit wat om me gegeven heeft. Terwijl hij te pas en te onpas roept dat ik niet moet vergeten dat hij heel veel van me houdt. Ik heb ervoor gekozen om hem niet meer te zien of te spreken. Ik werd er steeds even heel blij van om daarna in een nog dieper dal te zakken want enig initiatief van zijn kant was er nauwelijks. Inmiddels is er twee weken radiostilte. Maar mijn verdriet wordt er niet minder om. De ene dag gaat het beter dan de andere. Een enkele keer gaat het de hele week goed. Maar de weekeinden blijven het ergst. Vrienden en familie worden inmiddels een beetje knetter van mijn verdriet en begrijpen niet dat het zo lang duurt. Ik zelf eigenlijk ook niet. Zo ben ik niet. Ik doe er dan ook alles aan om niet in een nog dieper emotioneel dal te belanden. Ik sport regelmatig, ga met vrienden uit enz. Maar het voelt niet meer hetzelfde. Ik probeer niet meer te denken aan wat was en wat had kunnen zijn als...maar het gaat me slecht af. Na al die weken voel ik me nog steeds leeg en verdrietig. Ik weet dat het leven doorgaat en ik doe mijn best. Toch betrap ik mezelf erop dat ik nog steeds tegen beter weten in, wil dat hij me belt en zegt dat hij me ook mist. Ik zou zo graag willen dat het verdriet, het gemis en het onbegrip verdwenen. Dat ik gewoon weer een keer echt blij ben zonder aan hem te denken.