Ik heb niet alles gelezen, maar herken het wel, mensen die totaal langs elkaar heen leven, en zich enorm opvreten over die andere, maar samen blijven omdat ze hoop hebben dat het vanzelf beter word.
NEE, niet doen. Dus dat is die visieuse cirkel naar beneden, het gaat slecht, je ergert je aan je partner en het gaat nog slechter.

Jullie zouden met een derde persoon die geen rare oefeningen gaat bedenken(zoals bij sommige therapie'en) maar iemand die het gesprek op gang weet te houden en met goede vragen "to the point "kan komen. Dus waar zitten de problemen(vroeger en nu) en wat zit de andere dwars. Eventueel schrijf je zaken op, die je later samen uitwerkt tot een plan van aanpak.

Die dus samen met jullie gaat zoeken naar een oplossing. Want jullie moeten alle 2 tegelijk de knop omschakelen en de schouders er onder zetten. En dat kan niet met oud zeer(je blijft je dan irriteren).
Deze persoon hoeft niet eens een psycholoog te zijn, sommige mensen uit je omgeving die kunnen dit ook heel goed, alleen het is natuurlijk wel de schaamte die je dan hebt, om het tegen iemand (die je waarschijnlijk goed kent) te vertellen waar je moeilijke punten liggen.
Ik denk dat je man/vriend zich even goed onprettig voelt bij deze situatie, maar er niet over kan praten. Net zoals hij ja zegt en nee doet. Ja is het antwoord waarbij hij de minste lastige vragen krijgt, en het is geen desinteresse, maar het op de lange baan schuiven omdat er nog zo veel andere dingen gedaan moeten worden. Dus de zin is er niet om er aan te beginnen omdat er een stapel ligt.

Hoi, bedankt voor je reactie, ik heb hem gisteren een aantal keer gelezen, maar ik kon het nog niet opbrengen om te reageren! Sorry ik was te moe en had er echt geen puf voor.

Maar ik vind jou reactie erg fijn, ik krijg echt het gevoel dat je me begrijpt, waarschijnlijk omdat jij nu op dit moment in hetzelfde schuitje zit! Maar dan als man zijnde (toch?) En dat vind ik ook fijn, nu kan ik mijn vriend ook misschien wat beter gaan begrijpen, gezien het binnenvetten.

Wij zijn op dit moment ver heen, en dan bedoel ik echt ver! Ik heb eigenlijk al het bijltje erbij neergelegd, ik heb geen energie meer om wat in onze relatie te steken, omdat ik zie dat het geen nut heeft.
Hij weet van al mijn twijfels, en hij weet wat mij zo dwars zit in onze relatie, maar hij doet er echt werkelijk geen ene moer voor. Telkens als ik het hem duidelijk maak hoever we heen zijn en hoe ik er over "ons" denk, dan zegt ie dat eraan gaat werken, maar vervolgens gebeurd er niks!

En ik ben inderdaad bij de huisarts geweest maar wel alleen, sorry als ik het onduidelijk heb neergezet, maar dit was niet door de depressie, dit was omdat ik mezelf totaal kwijt was, ik heb de laatste tijd woedeaanvallen, en dan van het ene op de andere moment flip ik helemaal, ik draai door, maar ik heb ook dat ik black outs krijg en dan niet meer weet wat ik gedaan heb, en omdat ik toch 2 kinderen heb, ben ik daarom naar de huisarts gegaan, en na doorvragen van de huisarts kwam er uit dat het tussen ons toch niet zo goed zit als ik dacht... omdat moment dat ik naar de huisarts ging, had ik voor mijn gevoel dus echt dat het goed ging tussen ons, maar niets blijkt minder waar... Deze dingen gebeuren juist door mijn relatie door gefrustereerd te zijn!
Zij heeft ons geadviseerd om eens goed met elkaar te praten en te analiseren wat we nu precies willen. Nou ja ik heb het geprobeerd, maar weet je dat is gewoon zo verdomd moeilijk als je met iemand samenleeft die sowieso al een binnen vetter is, zijn gevoelens moeilijk kan uiten, en altijd maar ja en amen zegt. (maar het vervolgens nooit doet!) Wij waren dus na een uur !!! alweer uitgepraat.
Ook heeft ze ons geadviseerd dat wij meer tijd voor elkaar vrij moesten maken, dus minimaal 1x per week verplicht samen eten, en het dan over allerdaagse dingen hebben en dan steeds dieper op dingen ingaan... en voor je het weer, joehoe... schijn je een gesprek te hebben! Maar ja... bij ons dus niet! Ik ben ook steeds degene die het iniatief moet nemen om tijd vrij te moeten maken, dus ik heb daar geen puf meer voor!

Als hij zo van me houd als dat ie zegt dat ie doet, waarom doet hij er dan totaal geen ene flikker voor! (sorry voor mijn taal gebruik, maar zo voel ik het nou eenmaal).

Mijn man is dus geen prater, hij flikt het zelfs als er visite is, om vaak dan nog geen gedag te zeggen, en als ik hem er dan op aan spreek dat ik dat niet echt normaal vind, dan zegt ie dat ie gedag heeft gezegd, hij maakt me nog voor leugenaar ook... nou kwaaier kan je me niet krijgen...
Hij is zijn moeder op jonge leeftijd verloren, met 17 jaar, en zijn vader is overleden toen wij al samen waren en onze kleine 3 maanden was. Hij praat nooit over deze gebeurtenissen, ik moet hier altijd naar vragen en dan krijg ik nog vage antwoorden. Dus daar steek ik ook mijn energie niet meer in. En ik merk dat ik de laatste 1,5 jaar ook mijn gevoelens niet meer tegen hem uitspreek, omdat ik gewoon met me kop tegen de muur loop... hij doet er niets mee, hij gaat nergens op in, hij steunt me niet, behalve met mijn fybromyalgie, dat snapt hij weer wel, en als ik dan moe ben en bijna niks in huis voor elkaar krijg, neemt ie me dat niet kwalijk en gaat zelf alles doen...
Maar ik heb zo vaak gezegd wat ik zoek in een relatie en wat voor toekomst ik samen wil hebben, maar het gaat er bij hem de ene oor in en andere uit...

En ik herken jou gevoel ook, als je thuis komt dat je dan jezelf niet bent... dat ben ik ook al jaren niet meer, maar de laatste tijd is het echt echt heel erg... en dat je zegt dat je jezelf dan tegen komt... ik begrijp wat je bedoeld ik heb zelf dat gevoel ook, maar is gewoon heel moeilijk om in woorden uit te drukken...

We hebben nu samen 3 weken vakantie, en ik zie daar best tegenop... gisteren was er weer een uitbarsting, en dan doet ie echt.... grrr... haalt ie het bleod onder mijn nagels vandaan! Hij weet dan niet waarom ik zo doe als ik doe... en dan moet ik vervolgens weer alle dingen gaan omsommen, wat ik verbeterd wil hebben, waarom doet ie zo dom?? dit soort dingen, zijn gewoon zonde van me tijd... Ik heb afgelopen vrijdag een hele emotionele dag gehad, op mijn werk gebeurde er wat, en toen ging bij mij de knop om, en heb dus de hele dag lopen janken, dat op een gegeven moment toen mijn leiding gevende er was, hij mij apart nam en ik het hem verteld heb, hij stelde toen ook al voor of het niet beter was, om er even helemaal alleen uit te gaan, en het liefst doe ik dat ook, maar dan voel ik me schuldig tegenover de kinderen en tegenover hem, dat ik hem dan zo laat zitten, en ik zou bijgod niet weten waar ik naartoe zou moeten gaan, het liefst zou ik naar het strand gaan, en daar een hele week aan het water zitten, mijn gedachten laten gaan en lekker uitjanken, uitrazen... en weet ik veel wat... maar dat kan ook gewoon niet, dan zou ik een hotel moeten nemen, of een apartementje of weet ik veel wat huren, en dan hebben de kinderen helemaal niks aan hun vakantie, dan zou ik het geld opmaken wat eigenlijk voor hun bestemd is...

Mijn huisarts had ook relatie therapie voorgesteld... maar een vriendin van mij heeft dit ook gedaan, en als ik dan hoor, wat voor dingen hun allemaal hebben moeten doen, nee sorry... dat zie ik mezelf niet doen, dan is het voor mij al zover heen, dat wil ik gewoon niet...

En dat je zegt, dat ik alles doe hier alles regelen etc. dat het bij jou averechts werkt, omdat het dan al gedaan zou zijn, wanneer je het een keer wil doen.. heb ik ook wel eens geprobeerd, dan deed ik het niet, maar ja, het gevolg was dan dat ik dubbel zo hard ertegenaan moest gaan, kwa opruimen en zo..

ik heb het meer over het mannen werk... schilderen, dingen ophangen.. etc... hij is zo laks, moet hem zo achter zijn broek aanzitten..

Maar goed, het lijkt wel of ik hier alleen maar op hem loop te schelden, maar hij is ook ontzettend lief, echt een betere kerel kwa goedheid zou ik niet kunnen treffen, hij probeerd er alles aan te doen dat we niks te kort komen, maar weet je, hetgene wat ik tekort kom, vult ie niet aan... Hij accepteerd mijn ziekte en mijn kwalen... ik ben dan ook wel niet iemand die er altijd over klaagt of zo.. ik ga gewoon door.. en soms loop ik me hierdoor voorbij, maar dan nog.. hij is verder wel heel goed voor me en de kinderen, dat maakt het ook zo verdomd moeilijk, ennatuurlijk ook dat ik nog veel van hem hou, dat is zo dubbel... ik haat hem om de dingen die hij niet wil/kan veranderen, maar ik hou van hem...

En ook als ik nadenk... ik wil er gewoon eigenlijk mee stoppen, niemand word hier gelukkig van, en ik verlies mezelf helemaal! Ik wil gewoon op mezelf wonen, kids en hondje mee, en dan zie ik het helemaal voor me.. maar het rare is, dat ik bijv. over de vakantie van volgend jaar wel weer nadenk... en dan denk ik lekker ertussen uit met zijn allen... het is ook wel dat ik voor dat soort dingen bang ben, ben denk ik ook wel bang om alleen te zijn...

Ik weet het gewoon zelf niet meer..

Hurts, ik bedacht het volgende wat ik bij anderen soms ook zie. Door een vroege overlijden van een dierbare en vervolgens nog eens (pijnlijke gebeurtenissen), kan het zijn dat je man zoveel pijn heeft gevoeld en dit onbewust heeft weggestopt. Niet gepraat met niemand. Hierdoor kan hij mogelijk zijn emoties niet uiten, is hij een binnenvetter geworden. Een verlies is zeer pijnlijk, als de emotie niet verwerkt wordt, gaat men de emoties afsluiten. Afsluiten om dit nog eens te voelen....

Kan dit de situatie zijn? Wellicht kan je met deze insteek een gesprek proberen aan te katen. Vragen van of die altijd zo is geweest of wellicht dat jij het wel weet. Mocht dit dus niet altijd zo zijn geweest, wellicht dat haptonomie voor hem een goede therapie is. Wat ook nog kan spelen, is zijn jeugd. Zijn er dingen voorgevallen in zijn jeugd? Waardoor hij geen prater is? Mochten deze dingen wel spelen dan kan Past Reality Integration een goeie zijn!

Even heel simpel zonder een zoektoch: Of is de relatie gewoon een sleur? Uiteraard hoeft het bovenstaande geen reden zijn om zich zo te gedragen, waar ik zowieso van ben geschrokken is dat ie zo doet bij bijzijn van bezoek. Dat is bij my way over the border. Ook al ben ik mister chago in mijn eigen 'shit'.

Succes!