met verwerken, mn liefdesverdriet of toekomstperspectief. Hoe lang gaat dit duren....Ik ben af en toe de wanhoop nabij. Toch weet ik steeds zekerder dat de stap om bij mijn man weg te gaan de enige juiste is, dus ben ik wel degelijk een stap verder. Maar emotioneel zit ik helemaal vast. Jullie herkennen het vast wel, de tijd gaat langzaam en je wilt juist dat ie sneller gaat omdat je dan sneller van de pijn afbent.
We zijn nu aan familie en vrienden aan het vertellen dat we gaan scheiden en dat is toch niet makkelijk. Iedereen is verbijsterd en snapt het niet en heeft een mening. Normaal gesproken ben ik een heel open persoon, maar de onzekerheid die ik voelde over mijn huwelijk, het gevoel dat het niet goed zat en het verliefd worden op een ander heb ik (bijna) allemaal alleen doorleefd. Mijn man weet het wel al maanden, maar de rest dus niet. Ik vind dat ook iets wat in eerste instantie alleen de partners die het betreft aangaat. Maar dat betekent nu ook dat we veel de verdediging in moeten, zovan weet je het zeker, hebben jullie er goed over nagedacht? Ja, alsof zo'n stap licht genomen wordt. Ik snap het ook wel weer hoor, voor vrienden en familie is het ook raar, ze zullen echter niet hoeven kiezen wie ze uitnodigen voor feestjes en partijen want mijn man en ik blijven goede vrienden dus we komen gewoon allebei. Verder is daar nog mijn (enorme) liefdesverdriet. Ik weet dat het voor sommige van jullie die in de steek gelaten zijn door een partner die vreemd is gegaan moeilijk is om over mijn verdriet te lezen. Ik heb ook een hele tijd gedacht om maar niet meer op dit forum te komen/schrijven maar dat is ook weer zo wat. Want dat verdriet is heel erg groot. Ik heb stom genoeg afgelopen vrijdag een sms naar hem gestuurd om te vragen hoe het ging (met mij ging het op dat moment heel slecht) en hij smst vrolijk terug dat hij volop aan het genieten was op zijn vakantieadres...auw, dat deed zeer zeg en nu heb ik me voor de 8e keer voorgenomen helemaal geen contact meer met heb te zoeken, t begint nu te lijken of zelfkastijding...nooit gedacht dat ik zo'n stomme vasthouder zou zijn. Maar nu is het echt afgelopen met afscheidsmailtjes en/of smsjes, maar oooooo wat mis ik die man. Hoe moet ik hier ooit overheen komen?? De tip dit je vaak leest is van ga wat vaker uit met je vrienden, duik een kroeg in etc. Als je jong bent dan doe je dat natuurlijk veel makkelijker. Ik was afgelopen weekend ook wel op stap, maar ik ga op mijn leeftijd niet iedere week aan de bar hangen hoor (woon in een dorp, in een stad is dat mss anders).