Lieve Diaan,

Ik kan me helemaal voorstellen dat je denkt dat je gek wordt. Ongelovelijk dat hij in drie weken tijd weggooit wat jullie hadden opgebouwd in 14 jaar. Daar kan ik ook niet bij. Maar ik denk dat dat de rode draad is in alle verhalen hier, het ongeloof, de schok, het niet kunnen begrijpen waarom. De vragen, de stiltes op die vragen, het piekeren, de eindeloze nachten en de soms nog langere dagen.Ik vind het vreselijk voor je dat het zo gaat. Ik denk dat het goed is dat jij weggaat, een andere omgeving kan soms een heel klein beetje helpen. Ik weet van mezelf dat ik de eerste week niet eens de voordeur kon opendoen zonder te huilen, mijn huis, ons huis, al zijn spullen nog daarin, zijn geur, zijn lievelingseten in de koelkast. Ik heb letterlijk alles moeten omgooien om me weer enigzins thuis te kunnen voelen. Je gaat een zware week tegemoet en ik kan alleen maar hopen dat je hier wat steun kan vinden. Ik denk aan je.

Liefs Nina

Heel veel sterkte! Mijn eerste weken kan ik amper nog herinneren. Maar ik had ook nog zo erg het gevoel dat ik zoveel van hem hield. Dat gevoel kon ik niet stoppen, dat hij wegging, maakte voor dat gevoel niet uit.
Heel veel mensen hebben me geholpen toen. Maar 1 advies (van mijn zwager) is mij altijd bij gebleven: 'nu lijkt het alsof dit het einde is, het einde van alles, maar niks is zeker in het leven. Dus denk niet dat het nooit meer goed komt, denk niet dat hem nooit meer zal zien of kan aanraken, want niets is zeker."
Het gaf me toen en nog steeds wat rust. Want mijn ex maakte wel een keuze, maar je weet immers niet of die keuze 1 jaar, 10 jaar of 40 jaar duurt.
Niet dat ik hem terug wil en daarop ga wachten, maar in het begin had ik teveel het gevoel van: nooit meer, nooit meer samen op de bank, nooit meer etc. En juist dat maakte mijn verdriet erger.
Alles kan nog veranderen, jouw leven en zijn leven. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Ook al ken je me niet, ik denk aan je!