ik ga nu weg uit mijn huis ik zal zo de voordeur uitlopen de deur op slot doen en niet meer omkijken dit is het einde van 14 bijna altijd gelukkige jaren...
ik hoop dat hij een gelukig leven tegemoed gaat en af en toe nog eens denkt aan de leuke en minder leuke dingen die we samen hebben mee gemaakt

mijn laatste avond in nu nog ons huis, mijn laatste avond in nu nog ons bed (alleen) mijn laatste avond met hem. ik geloof dat ik gek ga worden en het allemaal niet aankan ik kan nergens heen met mijn gevoel er is niemand die me kan troosten de enige die dat kan wil het niet en kan het niet.
Mijn liefde voor hem is nog zo sterk en ik kan gewoon niet begrijpen dat hij dat na 14 jaar zomaar weggooit hij heeft het 3 weken geprobeerd. na 14 jaar we hebben een dochter samen en de nodige dingen beleefd waar we dacht ik alleen maar sterker uit zijn gekomen. Maar hij geeft het zo maar op.
Nooit meer zal ik een knuffel van hem krijgen, een kus, troostende of lieve woorden horen, samen op de bank hangen een filmpje kijken, samen lachen om onze dochter, nooit meer zal hij mij zo doordringend aankijken met zijn mooie blauwe ogen.