Nu, daar ben ik dan...helaas op dit forum. Ik heb zelf altijd veel steun aan schrijven en hoop hier dan ook van me af te kunnen schrijven.
Mijn verhaal in het kort. Ik ben 37 jaar jong. Op mijn 34ste overleed mijn grote liefde aan kanker. We waren toen 4 jaar bij elkaar en erg gelukkig. Het was een relatie die eigenlijk heel erg vanzelf liep en hij was mijn allesie. Helaas sloeg het noodlot toe en werd hij ziek en na een ziekbed van 5 maanden overleed mijn lief. We zijn in die tijd nog wel getrouwd en het was naast een hele zware tijd ook een hele waardevolle periode. Daarna volgde een hele zware tijd. Ik heb een jaar als een zombie rondgelopen en kwam daarna in een hele diepe depressie. Was 20 kilo afgevallen en tja...was mezelf behoorlijk kwijt. Na 1,5 jaar begon het een klein beetje beter te gaan en langzaam krabbelde ik weer overeind.
Aan de mensen die zeggen dat het beter is wanneer je lief overlijdt dan dat hij het uitmaakt kan ik stellig zeggen dat dat niet zo is. Geloof me. Naast mijn gekte om het verlies toen was het ook een heftige confrontatie met de dood op zo'n jonge leeftijd en heel erg veel verdriet om het feit dat hij niet meer van het leven kan genieten. En dát verdriet leeft na drie jaar nog steeds. Ik denk ook dat dat nooit meer weggaat.

In Juli van dit jaar werd ik onverwacht weer verliefd. Het was heerlijk om dat weer mee te maken. De toekomst had weer hoop! Hij is een buurman van mij, woont 2 straten achter me. Smoorverliefd waren we. Alles sloot aan en we liepen ook heel hard van stapel. Iedere dag samen, heel intens. Na 3 weken relatie gingen we al samen op vakantie in Zuid-Frankrijk. Ik dacht dat ik een grote bofkont was, dat ik nogmaals zo'n grote liefde had mogen vinden. 'T voelde geborgen, intiem, alles was bespreekbaar en ik was dolgelukkig. Hij blies heel veel dromen die letterlijk gestorven waren met mijn overleden lief weer adem in. Wilde kinderen, had het heel snel over samenwonen en een gezamelijke toekomst.
Maar na een maand of twee kwam er ineens een kentering. Hij begon zich terug te trekken. In de eerste instantie wel met mij, maar ik merkte dat hij moeilijk nog dingen met me buitenhuis wilde ondernemen, minder wilde vrijen, me niet aan mensen wilde voorstellen. Onder het mom van 'het was ook allemaal erg snel gegaan...even gas eraf en tijd geven' liet ik dat maar even op zijn beloop gaan. En toen ineens de bom. Hij gaf aan te twijfelen. Zag die gezamelijke toekomst niet meer.
In paniek was ik. Daarna volgden er een aantal gespannen weken. Ik liep op mijn tenen. Wilde alles ervoor doen om zijn twijfels weg te nemen.
Enfin, na 3,5 maand relatie volgde een intens verdrietig weekend waarin hij het (met héél veel tranen) uitmaakte. Daarna heb ik nog twee weken in zijn armen gezeten (wat hij wel 'voor onbepaalde tijd' wilde blijven doen volgens zijn eigen zeggen) voordat ik besloot dat ik daar helemaal kapot aan ging en voor mijn eigen bestwil daar uit moest breken.
Zijn reden voor het afkappen? Die gezamelijke toekomst niet meer kunnen zien, zelf met onverwerkte dingen lopen, timing en ja...ook het feit dat er een overleden partner in mijn leven is die altijd een onderdeel van mijn hart zou uitmaken. Hij had het gevoel me te moeten delen en trok dat niet. Wat ik erg spijtig vind omdat ik echt 150% voor hem gegaan ben.

Als ik heel eerlijk ben waren van deze 3,5 maand alleen de eerste 6 weken écht helemaal te gek. Daarna sloop er al spanning in en liep het niet meer vanzelf. Er werd weinig gelachen - het voelde zwaar - en ik was niet op mijn gemak in de relatie omdat ik ergens wel aanvoelde dat ik er 150 % voor ging en hij maar 50%. Het voelde alsof er een zwaard van Damocles boven me hing.

Maar toch. Het is nu 2,5 week sinds ik me uit zijn armen heb gebroken en ik ben er doodziek van. Ik mis 'm 24/7. Slaap nauwelijks. Ben weer even teruggeworpen in het rouwproces en heb af en toe het gevoel dat het leven dat ik heb gekregen te zwaar voor me is. Dat ik weer in een nachtmerrie rondwaar.
Afgelopen zondag stuurde hij me nog een mailtje, dat hij het ook moeilijk had maar dat hij zijn best deed om door te gaan. Ik heb er niet op gereageerd maar daarna volgden weer dagen van pure paniekaanvallen en verscheurdheid - die ik niet anders wist op te lossen dan door Oxazepam te slikken (en voor het eerst in een maand weer een nacht door te slapen).

Als ik ergens nog een ingang zou zien, had ik dat gedaan. Maar hij was er heel stellig in. Die twee weken na het uitmaken heb ik wel 100x gevraagd waarom, was er nog een kans, konden we er niet aan werken?
Het antwoord was altijd dat hij van me houdt en me mist, maar dat hij rust heeft bij deze beslissing en daar volledig achter staat. En dan moet je de hoop loslaten.

Al is die hoop nog steeds ergens aanwezig. De keuze om bijvoorbeeld niet op zijn mail te reageren is tweeledig. Enerzijds omdat elke vorm van contact me nu kapot maakt, anderzijds omdat ik hoop dat hij me zo verschrikkelijk gaat missen dat hij hard hollend terug komt.
Yeah right.

Heb nu met mezelf afgesproken om een maand geen contact meer te zoeken. En als ik na die maand nog steeds vanalles 'tegen hem wil zeggen' dan gun ik me dat. Ik hoop eigenlijk dat na die maand die behoefte zo ver gezakt is dat ik het telkens weer met een weekje kan verleggen.

Dat hij mijn buurman is is nu natuurlijk niet zo handig meer. Vorige week zag ik 'm al lopen toen ik een boodschapje deed. Hij zag mij niet (ben weggedoken) maar heb daarna weer twee dagen onder mijn dekbed liggen huilen.

Anyway...dat is mijn (lange) introductie. I'm trying to make some sense of this all. En dat is niet gemakkelijk, ik heb mijn portie wel gehad de laatste jaren. Ik sta ook niet meer zo stevig in mijn schoenen als een paar jaar terug. Ben vatbaarder geworden voor paniekaanvallen, angst en depressies. Heb wel een heel klein beetje lering getrokken uit mijn proces van 3 jaar geleden. Dat het dus beter is om me niet iedere avond lam te zuipen of een week lang in bed te blijven liggen.

Verder ben ik nu 3 weken aan de hyperiplant (sint-jans kruid) al merk ik daar nog niet zo veel van en gebruik ik nog wel een slaaptablet om in slaap te komen. Al gaat dit er dwars doorheen, zodra ik wakker ben is buurman in mijn gedachten en voel ik weer die pijn in mijn borstkas.

Ik hoop dat het snel beter zal gaan. Heb al genoeg verdriet gehad de afgelopen jaren.

Nu weet ik wel dat ik voor véél hetere vuren heb gestaan en het ergste overleefd heb. Ik heb er véél en véél slechter bij gezeten.

Desondanks is het nu toch wel flink k#t en hoop ik hier toch wat troost en vooral handvatten om weer door te gaan te vinden.