Weer voel ik mij enorm verrot, op zo'n moment lijkt er geen einde aan te komen, geen einde aan mijn emotioneel/relationeel gemis, pijn, woede, frustratie, verlies, teleurstelling. Terwijl het op sommige momenten echt veel beter gaat dan pak em beet vorige week, maar ik blijf zo'n enorme JOJO, op en neer, alle fasen van het verwerkingsproces moet ik doorstaan. Vandaag heb ik het er weer heel zwaar mee, dan zit ik alleen maar diep in de put, er is ook een lineair verband tussen mijn gevoel en de hoeveelheid slaap. Vanacht nauwelijks geslapen, door de hitte wakker geworden en dan lukt het me niet meer om in slaap te komen. Als ik 's-nachts of 's-ochtends eenmaal wakker ben dan beginnen de gedachten, dan komt het vanzelf weer naar boven, ik heb het er dan heel moeilijk mee, als ik eenmaal wat aan het doen ben gaat het best redelijk, heb weer veel leuke dingen gedaan afgelopen weekend. Ik ben verhuisd, nieuwe kamers zien er goed uit, voel me er al een stuk beter dan in mijn ouwe kamer, daar heb ik alleen gewoond toen ik met die ene was. Dus veel te veel herinneringen, nieuwe kamer, nieuwe kansen! Al zou ik willen dat ik wat minder zou nadenken, ik wordt er gek van, ik kan nog totaal geen rust of vrede in mezelf vinden, ik kan alleen maar naar de toekomst kijken en hopen dat het dan beter gaat. Dat ik dan die rust weer kan vinden, het geloof vinden dat het ooit beter zal gaan. Nu kan ik alleen maar denken waneer deze ellende voorbij is. wanneer ik mezelf weer kan zijn, genieten van de rust in mijn eentje, ik heb zo het gevoel dat dat allemaal nog veel te lang gaat duren. daarvoor ben ik veels te veel geschrokken. Geschrokken van de pijn in mijn hart, van de liefde die ik haar niet meer kan geven, geschrokken van de teleurstelling, geschrokken van de emotionele disharmonie, geschrokken van alle druk die ik op mijn schouders voel, het is allemaal niet leuk zo. Ik voel me ook weer hevig teleurgesteld in mezelf, het is niet makkelijk als je faalangst hebt en je streeft naar perfectionisme om dan toe te kunnen geven dat het niet iets is geworden, ik voel me heel lullig tegenover mijn beste vriend, die heeft zoveel tijd geinvesteerd zodat wij elkaar beter kon leren kennen, tegenover mijn ouders dat dit zo heeft moeten uitpakken en van wie ik nu weer zoveel energie vraag om mij er boven op te helpen, en al helemaal tegenover haar, dat ik haar de liefde en emoties niet kon geven die ik wel voelde, die ik wel in me heb, maar die er maar nooit uitkomen. Altijd sluit ik mezelf op, kruip ik naar binnen mijn veilige holletje in, het enige wat ik dan wil is slapen, dromen dat het ooit beter gaat. Ik kan ook alleen mijzelf de schuld geven dan, terwijl ik dondersgoed weet dat die ander er net zoveel schuld aan heeft als ik. Maar zo voelt het gewoon niet, het is anders, ik heb me nog nooit zo gevoeld in een relatie als de afgelopen zes maanden. Ik heb nog nooit zo;n meisje gehad, nog nooit zoveel liefde ontvangen, gelukkig gevoeld als de afgelopen maanden, dit maakt het zo zwaar dat het niet iets is geworden, zo raar, zo absurt, het lijkt een hele slechte film, ik maak de dingen ook maar half mee, ik moet telkens aan die ander denken. Waarom speelt mijn geest zulke spelletjes met me? Waarom is die verslaving aan dat gelukzaligdheids gevoel zo groot? Waarom durf ik mezelf niet te geven? Waarom durf ik mezelf niet kwetsbaar op te stellen, juist bij die persoon die er het meeste behoefte aan hebben? Waarom heb ik nooit eerder over dit soort dingen nagedacht? Waarom ben ik emotioneel en relationeel zo moeilijk, waarom kan ik niet net als iemand anders een normale relatie opbouwen, praten over gevoelens in een relatie, werken aan bepaalde punten, ervoor gaan? Waarom moet ik altijd denken dat het wel goed komt, waarom probeer ik altijd alles in mijn eentje op te lossen, zelfs als je weet dat anderen er voor je zijn om je te helpen? Zo dat zijn een heleboel waarom vragen waar ik geen antwoord op weet, dat zal met de tijd wel gebeuren, maar tot die tijd geef ik mezelf teveel de schuld, kan ik haar totaal niet loslaten, en weet ik niet of deze wonden ooit gaan helen. Ik wil gewoon mijn normale leven terug en niet dit gezeik aan mijn kop de hele dag, ik wordt er knettergek van, ik wil verder in mijn leven, maar dat lukt niet, kan me niet focussen op zo'n dag, kan niet concentreren, sta de hele tijd bijna op huilen, voel gewoon enorm verrot. Ik had echt nooit kunnen denken dat liefdesverdriet zoveel pijn, energie, tijd, gevoel kost. En iedereen zegt wel, het slijt, het wordt draaglijk, je komt er over heen. Maar mijn ego heeft zo'n enorme deuk opgelopen, mijn zelfvertrouwen is zo 0,0 dat ik het af en toe niet meer weet, dat alle positieve woorden die ik hier geschreven heb vergeet en er niet meer iets van kan maken.

Ondanks alle positieve dingen in mijn leven, alles wat wel goed gaat, zo ongeveer alles wat iemand wil in zijn leven. Ik heb veel goed en vooral hele lieve vrienden, de relatie met mijn ouders, broertje en familie is nooit beter geweest dan nu, ik woon nu in een schitterend huis met twee lieve meiden als huisgenotes, ik zie er best ok uit, ben succesvol in wat ik doe, goede baan, bijna afgestudeerd bedrijfskundige, ben verder ook een leuke jongen, men vindt mij grappig, een lolbroek, enthousiast, direct, durft zijn mening te geven, vriendinnen vinden mij superlief, attent en creatief. Toch voel ik mij ontzettend leeg, mislukt, teleurgesteld in mezelf. Ik voelde zo compleet met haar, voor het eerst in mijn leven dacht ik dat ik het voor me kaar had, dacht ik dat dit het was, dacht ik dat ik gelukkig was, dat ik gelukkig zou blijven, maar het was maar van zo korte duur... zal ik me ooit weer zo mogen voelen??

Zo dat lucht op even alles van me af schrijven...