Ik had mijn blog al klaar, wilde hem inzenden, wat gebeurd er? Mijn tekst floept ineens weg.... Iemand dit ook meegemaakt? Ik word hier lichtelijk paranoia van....

Maar laat ik er niet teveel achter denken.

Na dagenlang romantische gevoelens ervaren te hebben, zwijmeldend aan mijn ex na het afspraakje in het park, moet ik nu weer wat kwijt.

Omdat mijn hele verhaal net weggeflitst werd hou ik het kort.
Nadat ik hem gezien had laaide het vuurtje weer op , bij hem en bij mij. De hele dag dagdroomde ik van hem, ik voelde me heerlijk vol liefde. Ik nam zelf geen contact met hem op, hij wel met mij. Dan werd het vuur nog groter in mij maar ik hield me rustig en beheerst.

Vandaag bekropen mij andere gevoelens. Frustratie, boosheid, pijn.
De woorden in het park van hem : ik vind het zo prettig dat je niet over het verleden wil praten kwamen vandaag hardnekkig boven drijven. Kenmerkend voor mijn ex is dat hij liever niet over het verleden praat, en dan vooral over negatieve gebeurtenissen die van hem uit zijn gegaan de afgelopen jaren.

Hier liep ik altijd al tegenaan, verwerken werd altijd erg moeilijk omdat ik mijn verhaal niet kwijt kon bij hem. Dus ben ik gaan proberen dat op andere manieren te gaan oplossen. Liever praat ik dingen uit met de persoon zelf, maar dit lukte nooit met hem ik heb dat leren accepteren.
Omdat ik in het park ook zelf de drang niet voelde alles weer te herkauwen ( want ik was over hem heen, bijna dan) hadden we een erg fijne ontspannen middag.

Maar nu sinds vandaag ben ik boos. De frustratie van het niet uit kunnen praten ( want monoloog hij zegt bijna tot niets) van de afgelopen jaren komen weer heel sterk naar boven.
De hele dag loop ik al met een gedeprimeerd gevoel rond me afvragend wat me toch bezield kreeg ik een fantastische ingeving. Omdat mijn liefdesgevoelens weer naar boven komen, komen de negatieve gevoelens ook weer naar boven. Want dit is inherent aan hem. Op dat moment liet ik mijn romantische gevoelens los, en de frustratie verdween. Ik hou van hem, maar een relatie kan niet meer. Ik voel me zo opgelucht.

Ik zal nooit krijgen wat ik nodig heb van hem. Ik realiseer me dat ik toch weer hoop aan het kweken was bij mezelf. Hoop dat hij veranderd zou zijn omdat het in het park goed voelde. Omdat mijn vuur weer oplaaide voor hem.

Ik kan van hem houden, maar ik hoef dat niet perse gedurende een relatie te doen. Ik hou van hem en ik ga verder met mijn leven.

Herkend iemand dit?