Zoal je in mijn vorige blog kon lezen hebben we dus de nacht bij mijn broer doorgebracht.
Ik heb wel wat kunnen slapen, maar met ons dochtertje naast mij… die niet zo rustig sliep…
Het kon beter!

Dit voelt echt zo raar aan… ik kan het maar niet vatten!!!
Als ik niet praat kan ik mijn tranen bedwingen maar eenmaal ik er begin over te praten… zijn ze aan het rollen..
Ik wil hem horen, voelen, bij mij hebben.
Ik mis hem ontzettend en aan de andere kant als ik denk wat hij mij aangedaan heeft, hoe laks hij er bij kan zitten, niks van verantwoordelijkheid toont… ook niet tegenover de kinderen…
Dan zeg ik tegen mezelf 'wat zie jij nog in hem'? Ik vraag mezelf af, 'waarom ik hem niet zomaar kan losmaken'?

Als ik een tijdje beneden ben komen de kinderen bij mij. En omdat het Vaderdag is laat ik ons meisje bellen naar haar papa.
We hebben hem wakker gemaakt! Hij zal zijn slaap niet laten door de miserie, daar ligt hij blijkbaar niet wakker van…
Ze wenst hem proficiat, vraagt hem of hij goed geslapen heeft, en praat ook over onze zoektocht naar een huisje…
Dan geeft ze de telefoon door aan onze zoon van 9 … die zegt ook niet zoveel en wil al vlug dicht leggen. Onze oudsten is ook niet veel van zeg... raar hoe kinderen met alles omgaan.
De gevoelens van de kinderen zitten blijkbaar complex in elkaar.
Het is gelijk dat het nu allemaal goed is, ze spelen, maken ruzie… maar uiteindelijk lopen ze tevreden rond?!

Ergens hoopte ik dat hij achter mij zou vragen… maar neen, niks… helemaal niks…
Je kan niet geloven hoe graag ik de tijd wil terug draaien!!!!

Waarom moet dit mooie gezin kapot? Waarom kwam zij in ons leven en dan nog, waarom heeft ze mijn man zijn aandacht naar haar getrokken?
Heeft zij dan echt geen beetje schuldgevoel?

Nu ik dit schrijf word ik weer zoooo kwaad, en laat ik mijn verdriet de vrije loop.

Deze morgen ook, toen de telefoon al een tijdje dicht lag en ik op zoek was naar huisjes, kon ik even mijn tranen niet bedwingen
Je bent op zoek, maar eigenlijk kan ik mijn gedachten er niet bijhouden… ze dwalen af…
Er zit zoveel in mijn hoofd…

Uiteindelijk vraagt ons jongste om nog es te mogen bellen, ze wil hem nog wat zeggen.
Ik laat het toe… want waarom zou ze niet mogen?
Ze gaat in een andere plaats staan, doet de deur bijna helemaal dicht… en dan kan ze praten.

Ik hoor haar zeggen dat ik verdriet heb, vraagt aan hem waarom ik ween, …
Ik wil hem zo graag horen…

Echt dat doet zoveel pijn te weten dat we elkaar los moeten laten…
Ergens hoop ik dat hij mij straks als hij alleen woont mij gaat beginnen missen, gaat beseffen wat ik wel voor hem ben…

Maar iets maakt mij duidelijk dat hij niet naar mij gaat bellen maar naar … ja juist!

Bij die gedachte word ik slecht echt slecht.

En dan denk ik ook, als hij mij uiteindelijk zou missen, waarom, WAAROM zou ik hem nog in mijn leven laten…
Ik denk nu dat ik dat zo graag zou willen… mijn gevoel zegt van “ik hoop dat hij het besef gaat krijgen en terug bij mij, ons gaat komen”
Net zoals ik ergens hoop dat hij vanavond thuis zou komen en dat alles weer in orde zou zijn… dat hij naar mij toekomt en een zoentje geeft, en wie weet misschien een knuffel...
Je kan echt niet geloven hoe graag ik dit wil… IK WIL HEM NOG ALTIJD NIET KWIJT!!!

Maar mijn verstand zegt… je bent hem kwijt en je wilt hem niet terug!!! Ann je verdient beter!!! Ik probeer mij daar zo van te overtuigen…
Je verdient meer liefde dan dat hij je kon geven…
Hij heeft je zoveel gekwetst, en is je blijven kwetsen...

Maar ik ben zo… Kan ik dit echt wel aan?
OK ik neem, (nam) hier nu ook bijna alle taken op mij… Maar hij was er wel!
Deed wel eens de was aan de kant, en als ik de kinderen in bed stop doet hij wel de afwas ... als hij thuis was...
Vroegen hielp hij mee poetsen… hielp hij in alles meer mee…
De laatste maanden is dat veel vermindert! Maar ik nam hem dat niet zo kwalijk.
Ik had het wel moeilijk… maar ik probeerde hem altijd te begrijpen!!!

En ik mis zo die… ik weet niet hoe ik het moet zeggen,… ik mis alles van vroeger…
Ik mis mijn man van vorig jaar… Wat ging dan alles nog zo goed…

En op één 11 maanden tijd is die 21jaar van de tafel geveegd…
Alles weg…...................................................................................

Ok waar was ik gebleven…
Ons dochtertje was aan het vertellen over mijn verdriet tegen haar papa, en uiteindelijk
geeft ze mij de telefoon.
Ik barst in tranen uit… We praten wat, maar ik hoor dat hij alles wilt doordoen, hij wil alleen gaan wonen. Hij hoort mijn verdriet en ik zeg “ het zal wel slijten… 21 jaar opeven, in een kastje op te bergen maar ’t zal wel lukken zeker…? Ik doe er hem aan herinneren dat hij dat ook zei als hij het even lastig had met …
Dan zei hij ook eens, het zal wel slijten… en dat is nog niks geweest, en duurt 11 maanden!!!
Op onze 16 e huwelijksverjaardag heeft hij niks gezegd… Hij kan misschien met haar hun 1 jarig baaljaar vieren!!! Één jaar geleden zijn we gaan wandelen en is alles begonnen…
Hebben we ontdekt dat we goed konden praten…

Ik weet zeker dat hij nog contact gaat opnemen met … Ik mag er niet aan denken!!!

Uiteindelijk zeg ik saluutjes en leg ik dicht.

Ik blijf verbouwereerd zitten met een grote knuffelhond tussen mijn armen. Wat heb ik een verdriet.

Op huizenjacht gaan verloopt ook niet zo vlotjes… Inboeten moeten we zowiezo.
Ik kan het moeilijk opbrengen om positief te denken.
Echt, als vrouw alleen, met drie kinderen,… hoe kan ik dit in hemelsnaam bolwerken???
Soms zie ik het echt zo goed zitten maar ik zie het zo dikwijls helemaal niet zitten!!!

Ik wil dit gewoon niet!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Je zou mij hier eens moeten zien zitten… mijn emoties nemen een loopje met mij.

(Ann, verman je en zet je verhaal verder)

Uiteindelijk ga ik mij wat gaan opfrissen, en mijn voorkomen een beetje deftiger maken.
Help mijn schoonzus met de spaghetti…
Eens aan tafel krijg ik bijna geen hap door mijn keel! Het is gelijk mijn keel dichtgesnoerd is.
Toch probeer ik met veel moeite mijn (weinig gevuld) bordje leeg te eten.
Daarna moet ik het wel bekopen, mijn maag draait hem aan alle kanten.

Als alles opgeruimd is maak ik aanstalte om naar huis te gaan.
Het afscheid nemen brengt mijn tranen weer naar boven…

In plaats van naar huis te rijden doe ik enkele dorpjes en straten aan, waar ik wil kijken of er niks te huur staat.
De kinderen zoeken mee… we nemen ook een kijkje vanuit de auto naar de huizen die ik op de site gevonden heb… Maar het is toch moeilijk om in te boeten… wat wonen we nu schoon!!!

We stoppen uiteindelijk bij mijn boezemvriendin… die zijn gezellig allen thuis…
Ik vertel haar over mijn zoektocht en de gevonden huisjes.
Als ik even later zeg, dat mijn ventje mij eigenlijk vroeg waarom ik daar niet blijf wonen…
Antwoordde haar man van “ als hij dat zo zegt, dan zou ik niet twijfelen”

Maar ik twijfel wel… die persoon die mij dit alles aangedaan heeft, (ok natuurlijk is mijn man ook schuldig) maar toch, voor mij blijft zij blijft de grootste schuldige in mijn ogen…
Die blijft dan wel mijn buurvrouw… hoewel???
Zal haar huwelijk stand houden? Ik betwijfel het!!!

Echt al die verschillende gedachten in mijn hoofd, moet ik dit? Of moet ik dat? Of zou dat niet beter zijn…
Echt gek zou je ervan worden!!! Ik mis mijn ventje zijne inbreng… ik mis hem, echt waar…
Snik snik snik………………………………………………………………………………….

Ik zou zo graag hebben dat er iemand mij bij de hand neemt en alles regelt voor mij…

Op dat vlak sta ik als vrouw helemaal niet sterk!
Niet zo sterk als ik mezelf voorstelde, niet zo sterk dan sommige denken!!!

Ook al heb ik vrienden, een bijou van een broer en schoonzus, en via deze site, mr bean die mij echt zoveel steunt …(Soms voel ik mij schuldig want tenslotte zit hij ook zo in de miserie) en de andere lotgenoten die mij ook dingen doen beseffen... en dan als laatste maar zeker niet te vergeten een schat van een boezemvriendin en haar man… Echt, ik voel mij goed omringt…

Maar uiteindelijk als ik hier nu zit en straks in mijn bed, of in de zetel, of gewoon in dit huis hier…. Ik kan mij zo alleen voelen…
En dat wil ik niet!!!!!
Dit is echt onbeschrijfelijk… enkel diegenen die het meegemaakt hebben weten het!

Goed ik moet hier stoppen want ik weet het van mijn eigen…
Ik smijt er hier alles maar uit… en leuk om te lezen is anders… laat staan om dit mee te maken!

Ik zal toch alle moed moeten bijeen rapen om verder te doen…
Maar het is verdomd moeilijk.

Ik ben al bang voor als hij straks thuis komt… dan krijg ik altijd een beetje hoop, hoop dat hij iets ingezien heeft, hoop op….

Ach ik moet het onder ogen zien… durven zien…
Er is geen ons meer… er is hij en ik…

Sorry voor deze lange blog maar ik moest nog eens kwijt…

Mijn verhaal krijgt zeker een vervolg…

Ik wens zoals altijd iedereen veel liefde toe want ik weet nu ook wat het is om geen geliefde bij mij te hebben om eens dicht bij aan te kruipen, te knuffelen, te verwennen…

STOP STOP STOP!!!
Slaap lekker…
Ann