Het zat al weken in m'n koppie. Ik kan niet zo afscheid nemen van m'n exschoonmoeder. Maarja, ik kende haar nog niet zo heel erg lang, maar was wel erg op haar gesteld. De laatste keer dat ik haar zag was op de dag van haar verjaardag. Toen waren we gezellig met z'n vieren uit eten geweest. Maarja, ik zat vol met twijfels. Hoe zou ze reageren als ik een kaartje door de bus doe? Zou ze dat wel leuk vinden of zou ze denken dat het een poging is om via haar door te dringen door m'n ex? En hoe zou hij erop reageren? Hij doet immers al een maand erg z'n best om te doen alsof ik niet besta. Gek werd ik van die gedachten.. maar wat ik helemaal killing vond dat was dat ik niet even normaal afscheid kon nemen van haar. Ik voelde me altijd erg thuis bij haar. Ze hielp me vaak met m'n studie. M'n vriendinnen zeiden: zo gaan dingen nou eenmaal. En daar hebben ze ook wel gelijk in. Maar het voelde niet goed. De laatste keer dat ik haar zag zei ze namelijk nog: ik hoop je snel weer te zien. En dan laat je nooit meer wat van je horen. Nee, dat is niet mijn stijl.

Vandaag heb ik dan eindelijk een kaartje door de bus gedaan. De kaart zat al 2 weken in m'n tas. M'n hart klopte in m'n keel toen ik daar voor de deur stond. In het kaartje heb ik eerlijk geschreven dat ik het een beetje raar vond om nooit meer wat van em te laten horen. Ik heb haar bedankt voor haar gastvrijheid en haar en d'r man veel geluk toegewenst. Over m'n ex-relatie staat er niets in. Vond ik ook niet nodig, daar heeft zij niets mee te maken. Dat is een zaak tussen mij en m'n ex. Ik kon het ook posten, maar ik wist de straatnaam niet meer. Dus heb ik de kaart maar door de bus gedaan. Nu zal ze de kaart ondertussen wel gelezen hebben. Ik hoop dat mijn gebaar wordt gewaardeerd. En zo niet, ach dan heb ik iig voor mijn gevoel netjes afscheid genomen.

Liefs Fay..