Naar omstandigheden gaat het nog steeds best redelijk met me. Na mijn blog van eergisteren is er weinig veranderd. Nog steeds wel af en toe een up, af en toe een down, maar voor de rest toch een redelijk neutraal gevoel, vooral als ik ergens mee bezig ben. En zoals ik in mijn blog genaamd 'Gevangenis' al schreef, ben ik nogal druk bezig. Ik ben mezelf half aan het begraven in de bezigheden. Je zou trots op me geweest zijn, denk ik, he M.

Maar vanavond was je daar even weer he. Niet op een gemoedsvernietigende manier zoals je in het verleden wel langs bent komen spoken. Niet op die manier dat ik je zo pijnlijk mis dat ik stante pede wel door de grond wil zakken, wel wil slapen en de komende tijd niet meer wakker wil worden. Niet zo. Natuurlijk, een beetje melancholisch word ik er wel van, maar goed, zo ben ik nou eenmaal he.

Je kwam een beetje onverwacht weer langs. Ik was met iemand in gesprek vanavond. Een interessant gesprek, dat vooral ging over maatschappelijke en politieke theorieen. Was een stokpaardje van je he, en dat is het ook voor mij geworden - misschien wel juist doordat jij er zo enthousiast over kon praten. De link tussen dergelijke gesprekken en jou is nog altijd redelijk sterk aanwezig. Het was fijn om die gesprekken met je te hebben, al begreep ik soms niet goed dat zo'n discussie soms wel eens erin eindigde dat je echt boos werd. Zo hard ging je erin op. Eigenlijk was dat best schattig.

Het is dan ook niet zo gek dat je weer voorbij kwam waaien. Je weet dat ik op een gegeven moment niet meer zo warm kon lopen voor je scriptie. Dat kwam door alle omstandigheden. Ik heb je na de breuk tussen neus en lippen door al wel eens verteld dat ik daar anders tegenaan was gaan kijken. En verdomd, vanavond stapte ik even van mijn eigen ideeen af om een zijspoor te nemen naar dingen die jij in je scriptie gezet hebt. En ik merkte dat ik - nog steeds - bijna geneigd was om plaatsvervangend trots op je te zijn.

Mosterd na de maaltijd, he. Had ik dat toen maar gedaan. Je hebt er zo hard voor gewerkt, je ging er helemaal voor! Dat vette cijfer heb je helemaal verdiend. Maar goed, je weet ook dat ik niet zo bevriend was met je scriptie omdat ik zag hoe het je vaak frustreerde en je er letterlijk moedeloos van werd. Al wat jou ongelukkig maakte, was over het algemeen ook een geduchte tegenstander van mij.

Weer zo'n moment dat ik wou dat ik toen wist en voelde wat ik nu weet en voel.

En nu, zo laat op de avond, ben je er weer tegelijkertijd wel en niet. Morgen ga ik voor de eerste keer iets doen qua werk wat ik best spannend vind om te doen. Ik weet zeker dat als je hier nu bij me geweest was, je vanavond heel lief voor me geweest zou zijn en me alle moed zou hebben ingepraat die nodig zou zijn. Veel meer dan nodig zelfs, maar ook dat is best schattig . En je zou me verteld hebben dat je er het volste vertrouwen in hebt dat ik het geweldig zou doen. Het zou een fijn gevoel zijn geweest, een fijne sfeer.

Vanavond zag ik nog iets op de televisie. Een standaard soap-scenario, waarin twee geliefden om bepaalde redenen niet bij elkaar zijn, maar die reden is niet dat ze niet meer van elkaar houden of om elkaar geven. Beide geliefden worden dan ook door hun omgeving gestimuleerd om naar de ander toe te gaan, want die ander houdt nog van die persoon en mist die persoon. Was het maar zo eenvoudig. Ik ben er ergens ook van overtuigd dat jij en ik nog van elkaar houden en elkaar missen, en als dat nu niet meer het geval is, is dat in ieder geval enige tijd na de breuk nog wel het geval geweest.

Soms doen mensen rare dingen in situaties als de onze. Hebben wij nu ook raar gedaan? Hebben we net zolang om elkaar heengedraaid totdat er echt definitief geen weg terug meer was? Die mensen op tv waren flink bezig met om elkaar heendraaien, maar ja, dat komt natuurlijk wel weer goed. In het echt lijkt het toch zo niet te werken. Als ik dat soort dingen zie, vraag ik het me echter wel af. Ik wilde je je rust gunnen, tijd om na te denken, en heb discreet contact gezocht, op een manier waarmee ik het gevoel had dat ik je zo min mogelijk 'lastig viel'. Zouden de zaken anders gelopen zijn als ik gewoon bruut vol was blijven houden met contact zoeken? Je blijven vertellen dat ik je mis, dat je bijzonder voor me bent en dat ik voor mijn part in het bejaardentehuis nog niet zou opgeven?

Een rationele beschouwing leert me dat dat niks had veranderd. Gevoelsmatig zit dat net iets anders, maar then again - het is niet alleen een kwestie van nobel mezelf schouderklopjes geven dat ik je zo fijn met rust gelaten en gerespecteerd heb. Het is ook een kwestie dat ik niet anders kon. Ik kon mezelf er niet mee verenigen jou met mij te blijven confronteren terwijl jij dat stiekem eigenlijk niet wilde.

Dus... het is een overweging van niets. Ik had niet echt een keuze, voor mijn gevoel. Maar zoals ik al zei: het zou toch niets veranderd hebben.

Maar hoe het ook zij, ik blijf af en toe wat heen en weer pingpongen tussen jou missen en weemoedig zijn en mezelf sterk voelen en vol vertrouwen de toekomst tegemoet zien.

Dat jij een meisje van goud bent, had ik me jaren geleden al gerealiseerd. Dat heb ik je nog verteld op de dag dat ik het uitmaakte en ook dagen daarna nog. De realisatie dat ikzelf misschien ook wel een jongen van goud ben, is wat nieuwer - dat heb ik al een poos zo niet meer gevoeld en bekeken. Ja meis, ik zal heus strontjaloers zijn als ik te horen krijg dat jij een nieuwe vriend hebt, want wie wil er nou niet zo'n gouden meisje als vriendin. Maar op jouw beurt vind ik dat jij ook wel enige reden tot jaloezie hebt als ik wat met een leuk meisje krijg.

Raar he? Waarom zijn we eigenlijk uit elkaar?