Mijn maag keert...
Na zoveel tijd laat ik me vangen en ga ik het net af op zoek naar hem. Waarom weet ik niet juist. Misschien in de hoop dat hij intussen op zijn bek is gegaan. Dat ik toch niet zo slecht, lelijk en weet ik veel ben. Dat het niet alleen aan mij lag. Stomme kronkel!
Vreemd hoe haat nog steeds speelt, afgewisseld met momenten van verdriet en momenten van missen van.
Het zal nooit nog goed komen. Ik zou niet meer willen..maar nog steeds worstel ik regelmatig met 'waarom veegde je de straat met me aan?'. Net jij...
Ik ben het beu daar nog steeds in te zitten.
Dus ik zag een foto van hun huisje. Maag keert nogmaals.
Knap huis met heel veel land. Zijn droom..Maag blijft keren..
Kan wel janken.
Intussen sus ik mezelf met woorden als ...ach ja...laat maar.
Hoe kon ik daar ooit tegenop. Niet dus..niet dat ik niet weet dat dat de doorslag niet gaf.
Nou ja..het doet nog steeds pijn