ik snap je gevoel, maar echt al te goed.
Hoewel jij hier al vanaf 2011 zit zie ik....en das al 2 jaar dus. ik ken je verhalen niet, ik lees alleen deze blog.

De pijn zit nog diep..en die blijft daar zitten totdat er iets drastisch gebeurd..
Ik ben zelf verlaten door me droom liefde der liefdes. we hadden alles, en boem, zomaar was alles zonder waarschuwing weg...na jarenlang en talloze relaties te hebben gehad was dit het, dit was waar al die boeken films en liedjes over gaan. Dit was perfect, zonder ook maar 1 kanttekening, zonder ook maar ooit 1 ruzie, en compleet tot het dak toe gevuld met liefde, en toen ineens ging de liefde bij haar weg, zonder dat mij ook te melden..in 2 maanden tijd begon ze haar gevoel te verliezen...en was ze er over uit, ze trok bij me weg, na samenwonen en alles. zomaar, in 1 telefoon gesprek....en daar sta je dan....stil, compleet stil... trouwdatum van de baan, huis ineens leeg....een relatie die 1,5 jaar had geduurd die forever moest zijn....

Mensen zeggen tijd en alles, maar die tijd komt niet....dit leed blijft, want dit was perfect, dit was het doel van je bestaan, dit was je geloof....en dat neemt tijd niet weg..
nou wordt je niet vrolijk van mijn verhaal, maar toch weet ik dat er een uitkomst is...ik weet dat ik hier over heen kan komen, en maar wel op 1 manier. gelukkig worden met een ander, want dat kan je wel
nu is het bij mij nog maar redelijk kort geleden en voor mij te vroeg denk ik om nu me te binden, maar toch hou ik me ogen al open nu....want alleen dat kan me dit doen vergeten..

ik kan wachten tot ik een ons weeg, maar ik zal de pijn blijven voelen, ik wen er hooguit aan..maar echt mezelf gelukkig voelen zoals voorheen? nooit.....maar wel met de nieuwe ronde nieuwe kansen methode.
its the only way...want dit raakt je dat dit je is overkomen, en na 2 jaar wachten is de kans op hoop dat het wegtrekt toch wel een beetje verdwenen gok ik...hooguit nog meer wennen eraan.

je bent vast een mooie lieve meid, sta open voor anderen, waarschijnlijk loopt dat ook weer ooit stuk maar tot die tijd zijn we het wel mooi vergeten zodra ik de kans zie zal ik hem in ieder geval aanpakken, en haar een leven bezorgen waar iedereen van droomt, naar iedere uithoek van de wereld, al is het wraak op die oude, maar oh yes, leven gaan we! ik hoop dat dit je iets helpt
x

Wat vervelend om te horen dat iemand die nog zo jong is (ervan uitgaande dat 86 je geboortejaar is dan he ) zo verdrietig kan zijn en zo tegen de liefde kan aankijken.

Ik heb net bij de blog van Zaza ook een stukje getypt waar jij misschien ook wat aan kan hebben. Daarom kopieer ik hem even hierheen:

Probeer tegenover elke negatieve gedachte een positieve te zetten. Dat is heel moeilijk en soms echt ondenkbaar, maar al is het maar een kleine. Omdenken doet soms echt wonderen.

Probeer dit als een positieve periode te gaan zien ook op lange termijn. Mijn vrijgezelle fase ben ik na een paar maanden zelfs enorm gaan waarderen. Geen rekening houden met iemand, weggaan wanneer ik daar zin in had en ook thuiskomen wanneer ik maar wilde.... Ik heb echt geleerd in die periode dat ik mijn eigen basis op moest bouwen. En na een tijdje toen ik mijn eigen basis had, ben ik echt gaan leren om alleen te zijn. Vloog ik de eerste dagen nog tegen de muren op en nodigde ik altijd mensen uit of was ik zelf bij anderen thuis, na een paar maanden vond ik het heerlijk om alleen thuis te zijn. Mijn programma's op tv, mijn muziek aan op de laptop, geen gedoe als ik aan het kletsen was met mensen op mijn telefoon... Lekker naar bed wanneer ik daar zin in had, en heerlijk op de bank een boek lezen waar ik normaal amper aan toe kwam. De afwas een dag laten staan omdat ik daar geen zin in had, de was lekker een keer niet gelijk opvouwen. Alleen maar mijn eigen rommel om op te ruimen, en als ik die rommel niet maakte dus ook geen rommel om op te ruimen.... Het zijn kleine dingetjes, maar misschien helpt het je wel met het omdenken.... Geen vieze sokken meer naast het bed en geen boxershorts meer in de badkamer.... Misschien gaat het voor jou niet allemaal op, maar er zullen vast dingen zijn waar je jezelf wel in herkend.

Probeer de energie die je nu kwijt bent aan het verdrietig zijn te gaan steken in het opbouwen van jezelf. Je eigen ik... Als je een eigen basis hebt en jezelf echt onafhankelijk voelt zal je ook niet meer zo aanhankelijk zijn als je een volgende relatie in stapt. Je hebt namelijk helemaal niemand nodig, en hem al helemaal niet.... Zorg dat je sterk in het leven komt te staan, en probeer je gedachtes ertoe te zetten dat hij je plezier in andere dingen niet meer wegneemt.

Hoop dat je hier iets mee kunt!!!

Sterkte!