Meer en meer stel ik mij die vraag.

Ik heb ze nu bijna 3 maand al niet gezien.
Het gaat nu toch al beter dan in het begin (wat waarschijnlijk ook wel zo zou zijn had ik ze wel gezien). Maar die 3 maanden hebben mij wel veel bijgeleerd en doen inzien dat het niet meer goedkomt.

Eigenlijk ben ik nog niet klaar voor vriendschap. Ik zie ze nog altijd graag en het is lang nog niet verwerkt. Maar aan andere kant wil ik ook die band niet opgeven. Wat als er een mooie vriendschapsband nog kan uitgroeien ? Ooit zei ze tegen mij dat vrienden zijn soms meer kan betekeken.

Het probleem is dat die vriendschap zo onbekend is. Ik heb nog nooit in zo'n situatie gezeten en weet totaal niet hoe ik zou reageren. Het zou alleszins onmogelijk zijn om vrienden te worden zolang je niet beseft dat de ander op liefdesvlak verder gaat met haar (zijn) leven. En dat besef ik. Ze zal ooit een ander hebben en mss heeft ze nu al een ander (ik weet het niet). Als je met elkaar afspreekt en elkaar ziet, zal je natuurlijk zo'n zaken sneller te weten komen.

Ik ben eigenlijk best wel bang voor die confrontatie daarmee. (ik flip al als ik haar voor mij zie met een ander) Ik weet dat het mij zal kwetsen en pijn doen. Maar als we geen vrienden zijn en ik ze ooit toevallig tegenkom met een nieuwe liefde, zal dat ook pijn doen en zal ik ook weer een ferme slag krijgen.

Ik vraag mij dan ook af, als ge elkaar nog ziet op zuiver vriendschappelijke basis, of het ooit went ?
Je krijgt een klap, je legt er u bij neer en je probeer het van u af te zetten. Zal die pijn kleiner worden of zal ze blijven als je elkaar ziet. Ik weet het totaal niet.

We hebben nu elk ons eigen leven en dat wil ik zo houden. Een poging tot elkaar zien is overlaatst op een sisser uitgelopen. Waar ik nu dus aan twijfel, is of ik alles gewoon met gerust moet laten (tot ik ze mss toevallig tegenkom) of haar laten weten van dat ik graag nog af en toe zou afspreken (daarom niet wekelijks) om gewoon wat te babbelen en als ze dat ooit eens wil, dat ze maar iets moet laten weten. Dus ik zou dan wel de bal in haar kamp leggen (aangezien ik genoeg pogingen ondergaan heb).

Ik vrees gewoon, als ik niet zie, dat onze band kleiner en kleiner zal worden. Als ik dan éénmaal over de relatie ben, en ik probeer dan af te spreken, mss dat ze dan wel totaal geen behoefte meer heeft of dat de band gewoon niet meer zo groot is.
Aan de andere kant, heb ik dus totaal geen idee van hoe moeilijk zo'n vriendschap is, waarbij je elkaar gewoon heel af en toe nog eens ziet, goed kunt babbelen met elkaar, eventueel telefoneren, ...
Zou zoiets wennen op den duur ?

Nuja, ook in die vriendschap kan ik ontgoocheld worden natuurlijk. Ik zoek zo een vriendschap, waar je elkaar niet veel hoeft te zien (af en toe eens), maar toch weten dat je veel aan elkaar hebt en dat je belangrijk bent voor elkaar en u nog close voelt.
Weten dat je altijd kunt rekenen op de ander. Maar mss dat zij vriendschap heel anders zie natuurlijk...

Je hebt zoveel intense momenten beleefd met iemand, is de enige mogelijkheid op nieuw geluk dan om haar/hem uit uw leven te bannen ?