Daar zit je dan, nadenkend over hoe in godsnaam verder? De eerste scheurtjes vielen me al een tijdje op, minder aandacht veel onrust en snel geïrriteerd. Het is alleen geen prater, dus ik heb na veel gezeur eruit kunnen krijgen dat hij twijfelt aan ons, onze relatie en ons huwelijk. Hij weet ook niet of hij wil investeren in de relatie. Ik weet dat hij een moeilijke tijd doorgaat, net 40 en geen idee wat hij wil qua werk (nu in een dodelijk saaie omgeving). Sociale leven is op een nulpunt en hij beschrijft of het hele leven een flatline is. Ik weet dat hij het liefst alle banden doorsnijdt en talloze one-night stands wil en ook wel weer vlinders wil voelen. Dit is een krampachtige manier van weer jong willen zijn, het niet op het daadwerkelijke probleem kunnen focussen. Voor mij bijzonder moeilijk want ik wordt tussen twijfel en wanhoop heen en weer geslingerd. Proberen te praten, eruit te trekken en ultimatum te stellen maar dat heeft geen zin, ik vind mezelf dan iemand worden die ik niet wil zijn. Uit alle macht probeer ik hem de twijfel te gunnen, tijd en ruimte te geven en te realiseren dat het niets mij mij te maken heeft, maar wat is dat moeilijk! Het idee dat onze relatie over is, of bijna over is niet te verkroppen. Maar moet van mijn eigen kracht uitgaan....Iemand hier ervaring of tips?