Je móet niks. Hou op met er tegen te vechten, daardoor wordt het juist alleen maar erger. Accepteer het. Het ís niet anders en je kunt er nu even niks aan doen, hoe kut het ook is.
Natuurlijk kun je je gedachten sturen, maar je maakt het alleen maar erger door je er tegen te verzetten. En het is logisch dat je dat wil, maar dat maakt het groter en moeilijker. Je bent dan ook nog eens extra streng tegen jezelf omdat je dit van jezelf niet mag voelen. Zo werkt het niet, meisje. Geef je er aan over. Je voelt je nu even zwart, en depressief en ellendig en je geniet nu even niet. Laat dat gevoel er nou maar gewoon even zijn, des te eerder trekt het weg.
Huil, snik, schreeuw... en probeer dan wel af en toe iets 'leuks' te doen. Dan geniet je er misschien niet van, het is wel even afleidend en dat is dan weer even een paar minuutjes energie. Zoals Moerbeitje ook al zei : "Fake it till you make it." Dus doen waar je normaal wel van kunt genieten. Na een tijd ga je er weer minibeetjes van genieten.
Ik probeerde me ook steeds te verzetten tegen het kutgevoel, nu laat ik het er zijn en ik zoek het af en toe ook gewoon maar even op. Het hoort bij de rouwverwerking, want dat is dit eigenlijk.
Sterkte, dikke knuffel, zoals een wijs man tegen me zei: Ook in verdriet kun je ontspannen. Dus trek die zwarte deken maar even over je heen, je krijgt het vanzelf warm en dan schop je die deken wel weer weg.
Ik kan af en toe met mijn hoofd alweer boven de deken uit komen. Voor mij gaat het ook niet snel genoeg, maar de momenten dat ik merk dat ik even omhoog kom, geven me weer even kracht om verder te gaan. Liefs!!!

Het lijkt alsof het steeds moeilijker wordt. Het is nu zes weken uit. Maar ik geloof het denk ik pas twee weken. Begin was anders.. Toen was het alleen maar huilen en paniek. Nu dat depressieve. Is dit ook een fase dan? Ik vind het eng dat het alleen maat erger wordt..

hee sizz,

ik sluit me helemaal aan bij senzy..laat het maar even komen. Ik denk dat je liever voor jezelf moet proberen te zijn..Stel een vriendin komt bij je met ldvd..wat doe je dan? Ga je dan ook tegen haar zeggen: pas op niet in een depressie schieten? Vecht tegen dat lege gevoel? je hebt geen toekomst meer? Nee, wat je bij een vriendin doet met ldvd is, een arm om haar heen slaan. Laten uithuilen. Rustig blijven. Gewoon tot rust komen. Laat haar maar gaan. Je geeft haar een zakdoek. Een lieve knuffel. 'Geen angstwoorden' dat ze niet meer uit deze paniek komt. Dat ze nu verkeerd bezig is. Nee, je bent dan lief en rustig voor haar. Je geeft haar wat te drinken. En zo zou je eigenlijk ook met jezelf om moeten gaan..geef jezelf die knuffel. Laat jezelf uithuilen. Wees maar verdrietig. Geef jezelf die ruimte..Je komt er echt echt uit..het heeft tijd nodig..maar ook jij gaat er weer komen.

liefs

Lieve schat, boosheid en verdriet en depressieve gevoel valt volgen mij ook onder de norm van zwarte deken. Het is allemaal hetzelfde, echt. En nee het is het niet waard maar zo denken we nu nog niet, misschien over een paar maanden of een jaar. En ik zat vandaag daar tussen mensen die ik ken en ik dacht steeds aan hem en ik WILDE mijn gedachten steeds op iets anders concentreren, maar pfff wat is dat moeilijk. Soms als iemand tegen me sprak vandaag dan ging het redelijk maar toch komt het weer boven. Gedachten kun je niet sturen, zeker niet als je in een beginfase van ldvd zit en zeker niet op de manier waarop je behandeld bent. TIJD!!! een hele lange, echt! dat heeft het nodig.

Veel liefs
Vlinder